Android of Apple

Deze week was het dan eindelijk zover. Op mijn PostNL app kreeg ik het bericht binnen dat de bezorger vandaag tussen kwart voor één en 15:40 uur langs zou komen om een pakketje aan mij te geven. Het was een pakketje van Swappie. Swappie is een bedrijf dat oude telefoons oplapt en voor een redelijke prijs opnieuw verkoopt. Ze maken reclame met dat je bijdraagt aan het beschermen van het milieu. Of dat feitelijk zo is maakt mij eigenlijk niet echt uit. Een feit voor mij is dat ik voor een redelijke prijs een nieuw speelgoedje kan krijgen.  Ik heb overigens weinig keus als ik op korte termijn iets nieuws wil. De financiën zijn niet meer zo ruim als ik gewend was. Ik stap over van Android naar Apple.

Het steriel witte doosje lag te wachten op de tafel en schreeuwde één woord: “SWAPPIE”. Ik vind het leuk om uit te stellen. Dus eerst dingen doen die ook nog moeten en dan de beloning in het vooruitzicht van iets nieuws. Olga vindt dat nooit erg want dan krijgen de plantjes water, het aanrecht wordt gepoetst en de was verschijnt in de wasman. En dan, als alles is gedaan, dan mag het doosje open. Daar was het dan! (Het, omdat ik niet weet of een Iphone een hij of een zij is. Tegenwoordig ligt dat nogal gevoelig dus ik doe ‘het’). Sereen in de steriel witte doos. Een zwart glanzend apparaat dat uitnodigt om het aan te raken. Aaien, swipen en tikken. Om het apparaat te laten doen waar het voor is bedoeld moeten ‘ze’ wel erg veel van je weten. Ze stellen je gerust: “We gaan er geen dingen mee doen die jij niet wil.” Gelukkig maar, stel je voor dat ze bijna alles van mij te weten krijgen. Dat ik tijdens het kijken van Youtube filmpjes allemaal reclame krijg van allerlei Apple producten is vast geen causaal verband.

De appel komt in beeld. Dat voelt al gezonder dan de Alien die zich laat zien als je een Android apparaat aanzet. Een appel is fruit en bekend. Een alien is spannend en potentieel gevaarlijk. Dus de feelgood hormonen in het lijf worden aangemaakt wetende dat er een leuke tijd is aangebroken. Ik val van de ene verbazing in de andere als de appel mij allerlei dingen voorstelt die aansluiten bij mijn interesses. Het lijkt alsof het fruit mij al vrij goed kent. Onophoudelijk moet ik toestemming geven óf juist niet voor allerlei zaken waar ik geen verstand van heb. De kinderen trainen Olga en ik om bijna altijd ‘Nee’ te antwoorden op apparaten die het vragen. Met uitzondering van apps die erop gericht zijn om met je te communiceren zoals Whats App. Als deze ap je geen meldingen mag versturen dan werkt het hele principe niet. Dat snapt Elsa ook zeker al. Het scherm glinstert mij tegemoet klaar om mij mee te nemen in een nieuw avontuur.

Ios 18.6 is het nieuwste van het nieuwste. Het Windows van Apple op een kleine telefoon. Het is duidelijk dat de bedrijven goed bij elkaar kijken want het gros van de functies op de ene is ook beschikbaar op de andere. Het lijkt nogal op elkaar maar is nét niet het zelfde. Swipen naar links is bij de een net anders dan bij de andere. Het kost tijd om er aan te wennen, zeker als een brein ouder is dan 28 en daarbij ook nog lange tijd aangevallen door vanalles waar Chemours trots op zou zijn. Het gaat allemaal langzaam. Ik heb ook weinig haast. Mijn huidige dagen bestaan uit ‘zijn’ en weinig meer. Ik zal hier vast nog eens over schrijven maar werken en enige zinvolle inspanning past niet meer bij het lijf waar deze geest in zit. Toen ik de appel liet spreken trof mij de parallel.

Een stamcel transplantatie, allogeen wel te verstaan, is het vervangen van de originele bloedfabriek door een andere, tweede hands. Een vorige eigenaar. Het UMC Utrecht is een soort medische Swappie voor stamcellen. Je spaart het milieu en zorgt voor de toekomst. Ze vertellen er niet bij hoe de chemo’s zich verhouden tot het milieu. Het doel is belangrijker dan de weg er naar toe. Ik heb mij een aantal jaren geleden aangemeld voor Swappie, depedance UMCU. Een noodgreep. Want een refurb voor mijn huidige stamcellen was niet aan de orde. Die waren vrij definitief stuk. Dus dan maar, bij gebrek aan beter, een gebruikte variant.

Waar waren die stamcellen geweest? Wat hadden ze meegemaakt en welke beslissingen hadden ze genomen. Was mijn donor iemand die zeer betrokken was op de wereld of een einselganger. Man of vrouw? Was ze (want dat is het volgens Olga) blij of ook wel eens depressief? Blijkbaar was er enige betrokkenheid bij de wereld want stamcellen doneren is best wel een ding. Het is niet zomaar even aftappen en inbrengen bij een ander. Dus de donor had een bewuste keuze gemaakt. Daar waar de Iphone gebruiker Swappie inschakelt voor persoonlijk financieel gewin gaat de vergelijking niet helemaal op voor mijn donor.

Maar dan moet het apparaat gaan werken. Zoals alle electrische apparaten moet er een stroombron zijn; een accu. Én deze accu moet werken en opgeladen zijn. Direct na de stamceltransplantatie komt een patient in een ‘dip’ terecht. Alle bloedwaarden zijn zo laag als ze kunnen zijn omdat alles kapot is gemaakt en klaar is voor herstel. Dus eerst aan de lader. Soms wat bloed erbij en medicatie om de boel rustig te houden. Als de accu voldoende opgeladen is dan wordt het tijd om de apps te installeren. Alles wat in het oude lijf zat moet ook in het nieuwe lijf worden gepropt. Het moet ook weer gaan doen wat het lijf gewend was. Het moet er op z’n minst een beetje op lijken. Stap voor stap komen de apps in het systeem. Soms kom je er ineens achter dat je nog wat apps vergeten bent over te zetten en moet er worden ingehaald. Soms gaan er zakken aan vloeistof naar binnen waarin van alles zit om het apparaat goed aan de praat te krijgen. Alles in de wetenschap dat het apparaat waar het ingaat óók gebruikt is. Dus niet alles zal 100% werken maar ‘goed genoeg’ is genoeg.

Nu een aantal jaren later werkt mijn tweede Hans wel redelijk. “Je leeft toch gewoon” zegt Elsa wel eens tegen mij als ik zeg dat ik weinig uitvoer. Dat klopt. Maar het blijft wennen. Ja, alles werkt maar nét anders. Niet per se beter of slechter, maar ánders. Omdat het gebruikte goederen zijn mag de verwachting van de klant ook niet zijn dat alles nieuw is. Dan had je dus gewoon een nieuwe moeten kopen. Het gesputter hoort bij tweede hands en tweede Hans. Ik kan me er boos om maken, nog steeds; of steeds meer. Het blijft een feit. Ik kan niet terug zoals dat bij Swappie wel kan. Ik doe het er dan maar mee. Maar of ik ooit kan wennen aan het nieuwe besturingssysteem?

Let op! Wat fijn dat ik reactie krijg op mijn blogs. Maar sinds de overstap naar Jetpack(?) kan ik niet meer zien wie je bent. Dat vind ik op zichzelf prima. Maar ik vind het ook leuk te weten wie mij volgt. Zou je je naam in je reactie willen zetten?