Hallo, daar zijn we weer

In september 2023 heb ik voor het laatst iets op deze site gezet. Er was weinig nieuws en de zin in delen was mij vergaan. Het leven ging door zoals het toen al een paar maanden ging. Ik was in de vooronderstelling dat alles stapje voor stapje beter zou worden en de ziekte en deze blog geschiedenis zou worden voor mij of mijn nabestaanden.
Er is veel gebeurd. Weinig gekanker zover ik weet. De periodieke controles doorsta ik met glans. Ik val over vijf maanden buiten de statistieken. Ik ben dan, bij leven en welzijn, onderdeel van de groep “nog in leven na 5 jaar”. Ik heb nu geen aanleiding te denken dat ik september 2025 niet haal, althans geen medische.

Maar wat is er veel gebeurd. Ik dacht 5 jaar geleden dat je ziekt wordt, beter wordt en dan is het weer klaar. Dat is niet zo kan ik met de kennis van nu zeggen.
Als survivor wil je dan graag zeggen dat het leven erg anders is geworden en je dankbaar bent geworden en vooral geniet van de kleine dingen. Je wil graag zeggen dat het zo fijn is dat ze je hebben opgelapt om nog een tijdje mee te kunnen. Je wil graag zeggen dat je het leven hebt gebeterd en veel bewuster leeft. Of, tsja, wil je dat graag zeggen? Ik niet. Ik zou het ook niet zeggen want ik mag niet liegen van mijn moeder.

Waarom dan weer terug?
Op 12 april 2025 ben ik 48 jaar oud geworden. Ik heb van jongs af aan een hekel aan mijn verjaardag. Je verwacht allerlei cadeaus die je vervolgens niet krijgt omdat er andere geschenken handiger en praktischer zijn. Het kinderfeestje valt tegen omdat het meisje waar je verliefd op werd eigenlijk pas verkering heeft gekregen met je beste vriend. En zo verder en zo verder. Dus, geheel in de lijn van de traditie, had ik er deze keer ook geen zin in. Én het was niet praktisch voor ons gezin. Olga is betrokken bij een toneelvereniging en de uitvoering van het stuk was op 12 april. Elsa moest naar scouting en naar een feestje en het programma zat ramvol. Het was een zaterdag maar toch werd ik rond acht uur gewekt door mijn meiden met een ‘hieperdepiep hoera!’. Vooruit dan maar. De meiden vinden het wél leuk, dus ik doe mee. Ik kreeg een groentensnijder die ik had gevraagd op mijn lijstje. (Het ding blijkt levensgevaarlijk en ik weet zeker dat een willekeurige seriemoordenaar gebruik kan maken van het apparaat om zijn slachtoffers te minimaliseren tot pulp, maar dat terzijde..) Er waren verschillende items waarin een eenhoorn centraal stond. Een eenhoorn is my guide-animal geworden de afgelopen jaren. Met name de exemplaren die schuttingtaal uitkramen of obscene gebaren maken. Nou daar heb ik weer wat van gekregen. En toen had Olga nog wat voor mij. Kleinigheidje. Ik zag het al. Een boek. Leuk. Het is lekker om zo nu en dan niet een serie te bingen over Hitler, CIA of andere onderwerpen. Gewoon analoog letters en papier. Leuk en attent van mijn vrouw.

Olga is attent. Olga onthoudt alles (zegt ze tenminste). En Olga is zwijgzaam. Dit kan heel erg lekker zijn in huis, maar soms ook gekmakend. Niet weten wat er in het hoofd omgaat maar toch het idee hebben dat niet alles in orde is. Dat gevoel had ik niet gehad de afgelopen weken gelukkig. Maar heel attent had ze dus een boekje voor mijn verjaardag gekocht. Ze hoopte dat ik het nog niet kende.

Olga heeft de vrijheid genomen om al mijn blogs samen te vatten in een boek. Een feitelijk écht boek. Meer dan 300 pagina’s vol met kankerverhalen. Mijn kankerverhalen. Voor de snel afgeleide lezer ook met plaatjes en wat foto’s. En ze had er drie. “Opeens heb je ‘t”, een boek! Er is weer iets op mijn Bucketlist afgevinkt. Een boek maken van mijn blogs. Ik heb het dan niet zelf gedaan, maar toch: hij is er. Wat gaaf! Ik heb voor het eerst in heel lange tijd weer eens een traan gelaten.

Oke. Een boek dus. Het feit dat het bestaat is haast therapeutisch. Ik ben mijn eigen boek aan het lezen. Er staan dus dingen in die ik, nu bijna vijf jaar later, gewoon niet meer weet. Dingen die ik me herinner door het te lezen, maar geen onderdeel uitmaakten van mijn actieve herinnering. Dat heeft allerlei gevolgen. Waaronder dit gevolg. Ik ben vast voornemens om de blog nieuw leven in te blazen. Misschien heeft dat wel als effect dat ik mezelf ook weer wat levendiger voel; want het leven is best een uitdaging als overlever. Onbegrip, dommigheid, lompigheid en saaiheid. Dat is de samenvatting. Maar ik heb de intentie om weer aan de slag te gaan. Want ik heb wel eens gehoord dat de blogs niet alleen voor mij therapeutisch werken, maar dat ook anderen er plezier of steun aan beleven. Dat vind ik bijzonder. Misschien ben ik ook wel niet de enige die niet heel erg blij is met het ‘leven na de kanker’. Dus hoop ik de wereld mee te nemen in die fase van de achtbaan. Nou ja, achtbaan. Het lijkt tegenwoordig meer op een boemeltje dat de NS eigenlijk al lang in het museum had moeten stallen. Maar soms blijft de NS te lang in dingen hangen.

Deze komt dan op mijn hoofd. Vergane glorie die opnieuw een poging zal doen. En o ja, je kan het boek ook kopen! Ik zal de komende weken, zoals het een goede boomer betaamt, proberen om een link op mijn pagina te zetten. De site aanpassen met afdelingen voor en na de kanker. Dus Here I Go Again!