Squatten met de oudjes

Het revalideren is begonnen. In september 2021 zeiden ‘ze’ tegen mij dat het wel tot één jaar kon duren voordat de revalidatie begon. Ik dacht toen dat het allemaal wel los zou lopen. Maar in retrospect klopt het dus wel wat ‘ze’ zeiden. Ik kwam bij mijn op één na favoriete dokter (omdat mijn favoriet op vakantie was) en deze kwam met de vondst dat het een goed idee zou zijn om het officiële revalidatieprogramma te starten. Zelf moest ze hierom lachen. Ik kon dat zien omdat haar, voor mij, linker mondhoek licht omhoog ging. Toen ik ook moest lachen volgde de rest van haar non verbale signalen van een lach. Ik ben gek op d’r.

Niet lang daarna mocht ik me melden op de afdeling revalidatie. Ik werd keurig begroet door de receptioniste die snel daarna werd afgeleid door een mevrouw in een wetsuit met een handdoek die zich afvroeg of het zwembad volgende week ook op de zelfde tijd beschikbaar was. Op de vloer vormde zich een plasje water. Ik maakte me een klein beetje zorgen over de volgende patiënt die daar niets vermoedend met de rollator over zou uitglijden. Gelukkig zag ze het zelf ook en nadat de afspraak voor volgende week was ingeboekt maakte ze de vloer droog met haar handdoek en druppelde ze af naar een voor mij onbekende bestemming. Ik keek even rond in de wachtkamer. Een vrouw in een rolstoel met één been en een oude man zat, vergezeld door zijn zuurstoffles, te wachten totdat de afspraak zou starten. Ik zat daar met niets zichtbaars.

Het revalideren is begonnen. En dat is geen sinecure heb ik ontdekt. Revalideren moet op verschillende leefgebieden zo blijkt; ook al wist ik dat eigenlijk proefondervindelijk al lang. Een aardige jongeman, mijn revalidatie arts, liep met mij alle leefgebieden langs. Psychische zorg? Check! Dit was mijn cue om te gaan huilen. Ik vertelde over mijn somberheid en stiekeme suïcidale gedachten. De donkere dagen kwamen er weer aan dus ik verwachtte niet dat deze gedachten minder zouden worden; eerder meer. Maar: ik had goede begeleiding van een GZ psycholoog. Het advies was om met haar en mijn huisarts te bespreken of het zinvol zou zijn mijn stemming chemisch een beetje op te krikken? Het volgende leefgebied was het verdelen van de energie. Daar was ik goed in, zo vertelde ik. Ik was in staat om ál mijn energie in één keer te verdelen in één taak en vervolgens twee dagen uitgeput te zijn. Het advies was om een Ergotherapeut in de arm te nemen die mij zou leren om de bulk energie waar ik over beschik te verdelen over de dag zodat ik geen ongewilde rekeningen gepresenteerd zou krijgen. Check! Dan het fysieke gestel. Het is algemeen bekend, en ik neem aan ook in mijn medisch dossier, dat ik een goddelijk afgetraind lichaam heb maar dat deze tijdelijk met vakantie is. Een trap oplopen kost véél moeite en überhaubt op de been zijn was een uitdaging. Een fysiotherapeut zou passend zijn volgens de arts. Mijn ervaringen met fysiotherapeuten is niet per sé erg goed. Ik stond dus niet te springen; en dan bedoel ik niet alleen fysiek maar ook mentaal vond ik het ingewikkeld. Toen de arts opperde dat ik ook een therapeut elders zou kunnen kiezen was mijn weerstand weg en heb ik mij een paar dagen later aangemeld.

Het revalideren is begonnen. Een paar weken na bovengenoemd gesprek is er al veel veranderd. Ik slik sinds een tijdje pilletjes die me blij maken. Ik ben nog aan het opbouwen dus soms voel ik me alles behalve blij, maar door de bank genomen gaat dat goed. De therapie voor het hoofd verloopt voorspoedig en prettig. Zelfs de ergotherapeut brengt adviezen aan die goed zijn toe te passen in het dagelijks leven en maken het complete pakket van leven aangenamer. Ik ben goed bezig durf ik te zeggen. En dan nog de fysiotherapeut…. Met frisse tegenzin maakte ik kennis met Marijke (pseudoniem) een vrouw die de 50 reeds is gepasseerd met passie voor bewegen en het oplappen van oncologie patiënten. Na de intake waarin ik een samenvatting van de afgelopen twee jaren mocht geven ging ik twee dagen later voor het eerst aan de slag in de ‘zaal’ van het fysiotherapiecentrum. Deze kennismaking verliep anders dan verwacht. Ik kreeg namelijk van Marijke een huisdier. Een schildpad. (Niet écht he, fictief. Schilpadden zijn beschermd en horen niet bij een kankerpatiënt.) Mijn schildpad liep achter mij aan en had een lijntje. Ik mocht niet aan dat lijntje trekken. De lijn moet ontspannen blijven. Als je namelijk een schildpad een lijntje om z ’n nek doet en je trekt eraan dan gaan ze veelal dood. (Ook dit is fictief, want ik denk dat er niemand is die zijn schildpad aan een lijn doet, laat staan aan dit lijntje gaat trekken.). Met mijn schildpad mocht ik gebruik gaan maken van de apparaten en zo op het tempo van het dier gaan werken aan mijn fysieke herstel. Fietsen, roeien, benchpressen en lopen. Alles met de schildpad.

Ik kan vertellen dat mijn schildpad het erg goed doet de laatste weken. Ik ga twee keer in de week met haar (het is een meisje) naar de praktijk en werk trouw mijn programma af. Marijke kletst er lekker op los. Naast dat het heel gezellig is, is kletsen voor haar ook een indicatie of ik het allemaal goed volhoud. “Je denkt toch niet dat ik hier voor m’n lol met je sta te kletsen? Ik ben keihard aan het werk!” Ik boek goede vooruitgang en vind het zowaar ook nog wel leuk. Roeien is mijn favoriet. (Ook dit is fictief. Er staat niet écht een roeiboot. Het is een apparaat dat de roeibeweging fingeert…pfff. Ik moet alles uitleggen.) Maar naast het roeien begon ook iets anders mijn aandacht te trekken.

In een sportzaal van de fysiotherapie ontstaan gemeenschappen. Mensen die op het zelfde tijdstip, al of niet met schildpad, aan de slag zijn. Ieder met zijn/haar eigen verhaal maar allemaal met het zelfde doel. Iedereen komt van ver en wil er weer bovenop komen. Je bouwt als vanzelf een band met iedereen op. Maar op de donderdag komt er ook een andere ‘bloedgroep’ binnen. De grijze dames; een stuk of zes. Één voor een komen ze binnen en beginnen met warmlopen op de lopende band. (Deze band loopt niet écht… nou ja, je snapt het). En dan ongeveer 15 minuten later komt ze binnen. Hun fysiotherapeut. Dit is ook een échte! Vol goede zin en enthousiasme begroet ze de grijze dame en kletst er wat op los. Ondertussen blij en net niet rondhuppelend. Ze heeft zin in het ‘klasje’ want daar komen de grijze dames voor. Ze rommelt wat op de computer en zet een filmpje klaar. En dan gebeurt het: Sally wordt wakker gemaakt. Bring Sally up, bring Sally down.. De dames nemen allemaal hun plaats in en dan begint het geweld. Sally wordt meerdere malen op en neer geduwd. Er wordt volop gesquat. Mijn schildpad en ik doen er per sessie ongeveer 45. Drie maal 15 met een duidelijke pauze. Op en neer en éven de benen voelen. Uitrusten op de kist. 45 per sessie. De dames doen er minder. Maar de dames doen het lánger. Een squat met de dames én Sally duurt lang. Een squat met de dames en Sally doet pijn. Duurt lang! Twee weken geleden besloot ik mee te doen. Dat hebben mijn schildpad en ik geweten. De beloning was spierpijn en voor de schildpad waarschijnnlijk een pijnlijke nek. Ik heb het wel één minuut volgehouden. De dames en Sally doen het héle filmpje!

Diep diep respect! Ik ben voornemens iedere donderdag met Sally en de dames mee te doen. Ik ben voornemens die net zo lang te doen totdat ik ook het hele filmpje mee kan doen. Dat gaat nog wel een tijdje duren ben ik bang. Maar tot die tijd mag ik één minuutje meedoen. Squatten met de oudjes. De oudjes zijn helden! Dank dat ik mee mag en kan doen. Niet doorvertellen: ik vind stiekem het werken aan mijn conditie best leuk. Mijn goddelijke lichaam in remissie bereid zich voor op openbaring in de toekomst!