19 November 2022

Hieperdepiep Hoera! Er is er een jarig in ons huis en dat is Isis. Het is vandaag 10 jaar geleden dat Isis het levenslicht zag. Zoals ik eerder heb beschreven was deze dag in 2012 voor mij een ongekende met verstrekkende gevolgen. Het verstrekkende gevolg dat ik ineens vader was geworden en je kinderen niet zomaar kan retourneren. Maar ook verstrekkende gevolgen omdat de manier hoe zij ter wereld kwam voor mij traumatiserend is geweest. Het meisje kwam veel te vroeg koekeloeren. Later bleek dit bij haar karakter te passen. Isis heeft zich ontwikkeld tot een dame die haar oren op stokjes heeft en álles hoort en meekrijgt. Ook als dit niet helemaal de bedoeling is… Isis Douma één van de grote liefdes in mijn leven.

Isis Douma is een van de grote liefdes in mijn leven gewórden, moet gezegd. Het vaderschap viel mij zwaar. Een kind dat in de eerste instantie op de palm van de hand past en moet rijpen in een couveusemagnetron. De zorg was de eerste zes weken relatief eenvoudig omdat Olga en ik elke dag weer keurig naar huis gingen en goede nachten maakten. Rond kerst 2012 veranderde dat nadat ze thuiskwam en de nachten een paar jaren werden onderbroken. Het meisje dat op de hand paste kreeg een plaats in mijn leven. Ze ontwikkelde een voorkeur voor roze en mooie spulletjes. Prinsessen en allerlei toestanden die pompeus en glitterig waren. Ondertussen werden en veel volle luiers geproduceert en tranen gestrooid. Ik vond het ingewikkeld. Jonge kinderen communiceren wel maar praten niet zo goed. Isis was wel vroeg met haar spraak, maar toch bleek voor mij het vaderschap eerder een last dan een lust. Ik zag uit naar de tijd dat ik een normaal gesprek met mijn kind zou kunnen voeren en haar zou kunnen ondersteunen om een manier die ik mij voorstelde bij het vaderschap.

In de loop der jaren ontstonden er patronen en structuren in het gezin Douma. Olga en ik slaagden erin een gezin op poten te zetten waarin we beiden wisten waar onze krachten lagen en wie wat het beste kon oppakken. Ondertussen werd ook Elsa geboren en was ik een man die het leven probeerde te leiden, zonder lijden, tussen drie vrouwspersonen. Olga en ik zijn het niet altijd eens over de pedagogische richting maar praten ons er altijd wel weer uit. Hoewel het (nog) niet echt mijn hobby was groeide ik stap voor stap naar een vader die ik graag wilde zijn. Toen stapten we in 2020 met z’n allen in de achtbaan. Alles dat belangrijk was werd een futiliteit en andersom.

Hieperdepiep Hoera! Er is er een jarig hoera hoera dat kan je wel zien dat is Isis! Tien jaar oud! Wat een fantastische mijlpaal. ‘S ochtends loop ik met Olga en Elsa de slaapkamer op van Isis om haar een ontbijt op bed te brengen. Isis slaapt in een groot bed met klamboe en wist al lang dat wij er aan kwamen. Toch doet ze verrast als we met het ontbijtje binnenkomen. Ik ben blij, maar ook prikt er een traan. Isis is tien jaar oud geworden en ík ben erbij! Naast mijn ochtendhumeur is er weinig aan de hand met mij op 19 november 2022, ik voel me goed. En ik geef mijn oudste dochter een dikke kus en knuffel omdat zij haar elfde levensjaar heeft bereikt. Samen met mij!

Samen met mij, samen met ons! De afgelopen twee jaren zijn een slijtage slag geweest voor óns. Ik ben het leidend en lijdend voorwerp geweest helaas. Maar met mij zaten ook mijn drie dames in de achtbaan. Wat hebben we hard gewerkt en wat hebben we dat goed gedaan! Keiharde dagen werden afgewisseld door doldwaze dagen. Geluk en verdriet lagen vaak dicht naast elkaar in bed. Wij hebben allemaal op onze eigen manier geleerd hier een draai aan te geven. Sinds ik weet dat ik ziek ben is mijn relatie met mijn vrouw en kinderen veranderd. Met name mijn ervaring van het vaderschap. Ik durf het haast niet te zeggen maar ik geniet van mijn meiden. Ik heb er lol in en merk dat mijn kinderen ook dol op mij zijn. Dat is een vreemde ervaring voor mij. Voordat ik ziek werd ervoer ik het vaderschap echt als een last maar nu zijn er meer dagen dat ik de lust er van proef. Mijn twee dochters die zich beiden druk aan het ontwikkelen zijn tot eigen persoontjes. Elsa is voor de duvel niet bang en Isis wordt (is…) een tiener. Hormonen all over the place.. Hoewel dit écht niet altijd leuk is geniet ik er wel van. Dat ik dit nog mee mag maken voelt als een zegen. De zegen verstopt zich soms achter driftbuien en paniekaanvallen. Maar ook dan kan ik haar vaak genoeg zien..

19 november 2022. Isis is tien jaar geworden! Hieperdepiep Hoera! Ik pink een klein traantje weg en vraag me af of Olga gelijk heeft. Zou mijn donor dan toch een vrouw zijn?