Alsof ik een lijk heb gezien

Bijna twee jaar verder. Bijna mijn ‘verjaardag’. Ik ben er nog en hoe? Honderd kilo schoon aan de haak (iets minder)! Een dikke achtbaan waar ik niet uit vrije keuze ben ingestapt met mijn omgeving. Alle aspecten van de achtbaan zijn langsgekomen. Loopings, vrije val, acute stop en kurkentrekkers. Ik denk dat de achtbaan niet zou misstaan in de Efteling, maar met dat verschil dat in de Efteling bezoekers, min of meer, vrijwillig instappen voor een adrenaline kick.

Bijna twee jaar verder. Maar al meer dan twee jaar ziekgemeld op de zaak. Werken ging al eerder minder goed waardoor ik een periode minder ging werken. In juni 2020 ben ik ziek geworden volgens mijn werkgever. Voordat ik het ziekenhuis in ging heb ik de verplichte registraties geregeld omdat ik toen had bedacht dat er ooit een dag zou kunnen komen waarop ik met mijn magneetpasje het pand in Utrecht zou binnengaan om te werken. En toen ging de achtbaan en verdween werk heel ver, heel ver, naar de achtergrond. Iemand zei in die periode tegen mij dat:”De Bullshit ineens een lange tijd niet meer belangrijk is..” Ware woorden; zo blijkt inmiddels. Met alle respect voor de mensen die hun werk vol overtuiging doen, maar in een kankerachtbaan is ieder werk onder de streep bullshit.

Eind 2021 kwam er een kort briefje van de baas dat mijn salaris zou worden gekort. Het zou met ingang van een bepaalde datum naar 70% van mijn laatst verdiende loon gaan, 1 januari zeg ik uit mijn hoofd. Hoewel dit best een normaal verschijnsel is schrok ik toch wel van zo’n formele brief. Mijn werkgever had in de eerste instantie langer dan gebruikelijk mijn salaris 100% doorbetaald. Ik zou immers dood, dat was het plan. De werkgever zou niet al te lang kosten aan mij hebben. Maar toen ik in december 2021 nog leefde en het niet echt de verwachting was dat ik op korte termijn zou sterven was het welletjes geweest. Mijn salaris werd gekort. Begrijp mij goed: ik heb hier geen waarde oordeel over, dit is logisch en terecht. Hoewel? Meer geld is altijd beter! Een klein deel van de Nederlandse bevolking heeft dat, al of niet ingegeven door kanker, ook bedacht en bezit nu meer dan de helft van het Nederlandse vermogen. Als ik daar zo bij stil sta constateer ik dat ik niet tot die groep behoor en toch een aantal verkeerde keuzes heb gemaakt in het leven.

In het voorjaar van 2022 volgden meerdere contacten met de werkgever. Ik was duidelijk niet dood en stond nog steeds onder contract. We hebben met elkaar gesproken over de vraag of en wanneer ik weer zou kunnen werken. Aanvankelijk was ik daarover positief gestemd maar toen kreeg ik de, bij mij, befaamde blaasontsteking en werden perspectieven ineens anders. Met een catheter de werkvloer op en dossiers afhandelen leek mij niet prettig als was het alleen al vanwege het feit dat ik veel pijn had. Ik functioneerde enkel onder invloed van veel pijnstillende medicatie. Hoewel dat ongetwijfeld een hilarisch licht op verschillende dossiers zou hebben geworpen zou het niet goed zijn gegaan.

Eind mei was het dan zover. Ik was bijna twee jaar ziek. Hoppa, ontslaan die hap! Hoewel dit nooit zo gezegd is voelt het wel zo aan de werknemers kant. Alle goede bedoelingen ten spijt blijft dat natuurlijk onder de streep de boodschap. Dat is niemand zijn (of haar) schuld; het is gewoon een feit én het klopt ook volgens mij. Na een keuringsgesprek met een UWV arts ben ik keurig afgekeurd en is de betaling keurig overgenomen. Als een soort ‘bonus’ komt er ook ineens geld van ‘mijn’ pensioenfonds. Dus feitelijk heb ik geen last van het stoppen van de betalingen door mijn werkgever. Maar toch voelt het alsof ik op een rangeerterrein ben neergezet met als doel uiteindelijk te worden afgevoerd. Niemand zegt dit, niemand bedoelt dit, maar dit is wel onder de streep het feit. Gelukkig heb ik Olga die de financiële kant van ons huishouden goed in de smiezen heeft want betaald worden door Mark Rutte kan ook heel vervelend uitpakken. Iets met toeslagen zal ik maar zeggen. Je kan gek genoeg in een situatie terecht komen waarbij het UWV zegt: “Arbeidsongeschikt” en de SVB zegt:”U werkt niet dus u heeft geen recht op toeslag.” en aansluitend ik, met m’n kankerlijf, 24/7 voor twee kinderen moet zorgen. Olga houdt het in de smiezen.

Juni 2022 volgt wederom een serie gesprekken. Mijn werkgever stelt voor om te kijken of ik weer belastbaar ben. Ik heb de afgelopen jaren aangegeven dat ik graag terug zou keren. Dat meen ik ook, al zijn er ook andere opties zeer boeiend gebleken. Maar een terugkeer naar de ‘oude’ werkgever lijkt mij het meest voor de hand liggend. Juridisch keurig afgetimmerd volgt er een constructie waarbij mijn arbeidscontract wordt behouden en ik ga proberen binnen een afgesproken termijn weer mijn werk te kunnen uitvoeren. Er staat een lichte druk op maar er is genoeg ademruimte. Mijn werkgever blijkt coulant en netjes. (Veer in het achterste voor het geval er ooit een advocaat aan te pas zou moeten komen…) Ik ga weer werken is mijn besluit na breed beraad met mensen die er voor mij toe doen. Cognitief weer worden geprikkeld op een niveau hoger dan “Superstore” is goed voor mij. Wat heb ik te verliezen? Als het niet lukt blijft Mark voorlopig betalen. Als het wél lukt dan verandert de feitelijke bullshit weer in een dagelijkse zingeving.

Augustus 2022. Wat trek je dan aan naar kantoor? Het is bloedheet en volop zomer. Thuis is het Birkenstock en korte broek. In het nakende niks het zwembad in en vervolgens afdrogen om te Netflixen. Maar nu ga ik naar iets zinvols. Hier past een ander uniform. Het is werkelijk lang geleden dat ik hierover heb nagedacht. Twee jaar geleden dacht ik er niet over na omdat ik een ingebouwde automatische piloot had. De afgelopen twee jaar is uiterlijk voorkomen gedecimeerd tot niets. En nu is het een vraag die ik met Olga bespreek. Bizar. Ik besluit uiteindelijk een legerkleurige driekwart broek aan te trekken met een polo en mijn schoenen met van die witte kleine pokke sokken (eigenlijk pokken sokken, maar dit bekt beter). Ik pak de sleutel van onze dikke Volvo. Dit doe ik regelmatig. Maar vandaag voelt het anders. Een witte magneetpas in m’n zak. Ik ga werken. Werken. Dit houdt in: 60 minuten koffiedrinken op mijn oude werkplek. Ik ga werken.

Aangekomen op kantoor ga ik zo snel mogelijk naar de beoogde afdeling. Ik bid dat ik niemand tegenkom. Wat zal ik zeggen? “Hoi hoi, sorry dat ik nog niet dood ben?” of “Jemig, wat fijn dat je hebt meebetaald aan mijn Formule 1 weekend, maar ik ben niet stuk te krijgen..” Wat als de mensen hun geld terug willen? Kortom: hoofd naar beneden en snel naar de bestemming lopen. Ik was vergeten dat traplopen niet echt past bij mijn conditie dus buiten adem doe ik de deur van de voormalige werkplek open. Ik steek mijn tong uit naar een welbekende collega en loop snel naar een ruimte waar ik mensen ken. De 60 minuten gaan nu in.

Mensen zijn blij dat ik er weer ben. Mensen zijn verbaasd. Dat ik nog niet dood ben? Nee, zeggen ze. Maar ik zou dat wel denken. Sterker nog: dat was de planning. Ik ben nooit goed geweest met plannen zal ik maar zeggen. Ik heb me vermaakt in die 60 minuten. Maar op de terugweg in de Volvo realiseer ik mij dat een aantal collega’s een lijk hebben zien lopen.

Wanneer ik sterf? Dat weet ik niet. Dat weet bijna niemand van zichzelf. Maar de dood in de ogen kijken en vervolgens je hoofd afwenden en doorgaan. Dat is volgens mij weinigen gegeven. Mij, om één of andere duistere reden, wel. Ik probeer het te omarmen en dat lukt steeds vaker. Toch blijft het gegeven bizar. Ik ben op weg om, zolang de voorraad strekt, mij te begeven in Bullshit om dat langzaam weer relevant te laten worden. Vamos!