Je stopt er iets in en dan komt er iets uit

Het zou weer eens tijd worden. Als je te lang wacht met het toevoegen van een nieuw hoofdstuk dan worden mensen zenuwachtig en denken ze al snel vervelende en terminale dingen; of ben ik dat zelf? Hm.

De laatste weken vind ik erg moeilijk. Ik heb vol overtuiging gekozen voor een stamceltransplantatie in de hoop en verwachting dat er feitelijk meer dagen aan mijn leven geplakt zouden worden in een zekere kwaliteit van leven. Mijn grootste zorg vóór de transplantatie was de kwantiteit en in veel mindere mate de kwaliteit. Zou ik mijn dochters af zien zwaaien van de basisschool of zou dat al een brug te ver zijn? Dat waren de meest relevante vragen voor mij. Inmiddels is (helaas) die balans wel echt verschoven voor mij. De kwantiteit die mij is gegeven staat is een schamel contrast tot de kwaliteit. “We zijn er tenminste nog!” roep je dan wel eens uit een soort verplichting maar diep van binnen, soms ook wel eens wat minder diep, denk ik ook wel eens dat ‘einde verhaal’ niet per sé een slechte uitkomst was geweest. Een mens heeft namelijk onderdelen in zijn lichaam die voor veel en onophoudelijke hinder kunnen zorgen. Veel onderdelen van dit apparaat bevatten slijmvliezen. En als er iets met slijmvliezen niet helemaal in de haak is, dan is dat meestal pijnlijk en beperkt het de zogenoemde kwaliteit van leven.

Het spijsverteringskanaal is een onderdeel dat nogal veel slijmvliezen bevat en bovenaan begint bij de mond om uiteindelijk onder de heupen te eindigen, vaak boven een WC. Om die machine goed te laten verlopen wordt daar in de loop der uren nogal wat slijm in gepropt om zo de eigenaar van het kanaal ter comfort te zijn. In dit exemplaar van 12 april 1977 verloopt dat niet helemaal zoals de bedoeling is. En hoewel dit een bijwerking was die in de bijsluiter stond blijkt het hardnekkiger dan ik, en mijn arts, had gehoopt en verwacht.

Ik zal jullie de details besparen; stuur gerust een ‘dm’ en dan zal ik je informeren met foto’s en beschrijvingen. Maar het verhaal van Bep wil ik graag delen omdat Bep een plaatsje op de schoorsteenmantel van mijn hart heeft verdiend. Bep is verpleegkundig specialist op de urologie. Ik ging op bezoek bij de urologie omdat ik al weken (!!) veel last heb bij het plassen zowel in vorm en frequentie. Een kleine periode was ik ‘gezegend’ met een catheter maar nadat deze meer schade dan hulp opleverde ging ik naar Bep om te kijken of ik een zogenaamd condoomcatheter kon krijgen; op dat moment was ik nog geheel onwetend.

Rond de afgesproken tijd meld ik mij bij de balie en niet heel veel later ontmoet ik Bep. Bep is een vrouw van middelbare leeftijd. Bep is nét iets te klein, nét iets te dik, een nét iets te gedateerde bril, een nét iets te hoekerig kapsel én witte Nike Air’s met roze accenten. Ik mocht meekomen naar haar kantoor en nam plaats op de stoel achter het plexiglas dat nog herinnert aan de corona tijd. Bep lijkt zichtbaar zenuwachtig. Ik snap dat, want het zal niet vaak voorkomen dat zo’n vitale man met een dito lichaam zich meldt op de incontinentie-poli. Toen ik mij realiseerde dat dit de afdeling was waar ik mij bevond schrok ik mij overigens het ongans, maar dat terzijde. Ik bleek niet de enige die schrok want ook Bep was er vanuit gegaan dat ik structureel urine verloor. Nu dat niet zo bleek, vroeg Bep zich zichtbaar af of zij ter zake kundig zou zijn. Ik legde haar uit dat ik graag een hulpmiddel wilde die ik kon gebruiken zodat ik ’s nachts wel kon plassen maar niet mijn bed uit hoefde. Het eerder genoemde catheter zou, in principe, aan deze vraag kunnen beantwoorden maar had, zo bleek, ook nadelen die de voordelen meteen te niet deden. Maar voordat we bij deze conclusie waren beland heeft Bep kundige vragen gesteld om niets over het hoofd te zien.

Ik had, reeds eerder, aan iedereen die het maar horen wilde verteld dat het euvel zich met name bevond aan het einde van de plasbuis. Een snel anatomie lesje leert dat dit bij een man gelegen is in de penis en specifiek in de eikel. Er zijn vast passende medische termen voor maar die ken ik niet en ik koester ook niet de wens deze te kennen. Man en paard benoemen is vaak het handigst omdat ‘we’ dan weten waar we het over hebben. Voor Bep bleek dit een meer ingewikkelde aangelegenheid. Met zichtbaar ongemak bevroeg Bep mij specifieker en specifieker totdat er geen weg meer terug was en de man en het paard benoemd dienden te worden. Met de vastberadenheid van een Lancelot aan de ronde tafel zegt Bep: “Dus eigenlijk is uw, eh, jouw, grootste klacht dat je rond het plassen veel pijn hebt aan uw, eh, tjsa, eh… aan uw Piep?” Op dit moment gingen de deuren van mijn hart open en heb ik een plekje op de schoorsteenmantel afgestoft waar Bep mocht gaan zitten. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Mijn Piep. Het is semantiek en iedereen begrijpt (neem ik aan) in deze context waar Bep op doelde. Maar in de professionele werkomgeving waarin Bep haar werk deed had ik dit woord niet aan zien komen. Ik heb dus bevestigend geknikt en vervolgens besloten dat ik met Bep, ondanks haar grote inspanningen, de oorlog niet ging winnen. Aan het einde van het gesprek heb ik Bep verzocht mij in te plannen bij de Uroloog (de feitelijke dokter) en heb ik haar zeer vriendelijk bedankt voor het aangename gesprek. Ik heb het ziekenhuis toen vrij vlot, met pijnlijke Piep, verlaten en heb de dag voortgezet; mijn hart met een extra bewoner gevuld.

Slijmvliezen in het spijsverteringskanaal. Als die niet in orde zijn doen ze erg veel pijn. Een anders zo smakelijk frikandelletje wordt een martelgang in de mond. Even naar de wc voordat we twee uur in de auto gaan zitten vereist haast sedatie om het pijnloos te laten verlopen. Het heeft de aandacht van de medische mensen om mij heen. Ik heb de diep gekoesterde wens dat de pijn op redelijke termijn zal verdwijnen en de balans tussen kwaliteit en kwantiteit terug zal keren. Vast wel. Maar deze periode leert mij helaas ook dat het leven een zekere mate van kwaliteit behoeft om je een leuk mens te voelen. Op de bank onder een kleed met de nodige pijnstilling in de donder is misschien twee dagen leuk maar op enig moment is Netflix ‘uit’. Ik verlang naar een pijnloze frikandel met een drankje op een terras om vervolgens even langs de plee te gaan en naar huis te gaan. Ondertussen ben ik begonnen aan Amazon Prime en hoop ik deze voorlopig niet ‘uit’ te krijgen.