Naïef

Leukemie is een onvoorspelbare ziekte, zo blijkt. Deze blogberichten ben ik gaan schrijven naar aanleiding van de boodschap dat ik MDS in mijn lijf had. Dat was al best wel een klap omdat we ‘wisten’ dat een MDS zich door kon ontwikkelen naar Leukemie. Met de huidige kennis was dit enkel een feitje dat wij te horen hadden gekregen zonder enige kennis en/of idee van de impact van dit feitje. Op het moment dat ik dacht dat ik best goed ging bleek de MDS zich te hebben ontwikkeld naar Leukemie. Olga en ik hadden dit écht niet zien aankomen, hoewel we hadden kunnen weten dat het zou kunnen.

Vanochtend werd ik wakker in een wereld waarin Vladimir heeft besloten dat Oekraïne van hem is en hij zijn tanks en wapentuig over de staatsgrenzen heeft gestuurd om te nemen wat van hém is. Hij laat er geen gras over groeien en zet alle middelen in om te verkrijgen wat hij wil. Bommen, granaten, helicopters, drone’s en ga zo maar door. Rookpluimen boven Kiev en andere steden in het land. Bange burgers en ongeloof rondom. De gehele dag zijn er mannen (hoofdzakelijk blanke mannen) in pak roeptoeteren hun mening in de media uit naam van een land of politieke partij. De strekking van de boodschap is helder: “Dit kan niet Vladimir! Wegwezen!” Om vervolgens door een journalist of deskundige te worden samengevat in een extra lange en ingelaste nieuwsuitzending. Een van mijn favoriete televisieprogramma’s wordt geskipt omdat het gedrag van Vladimir echt niet kan. Er is écht iets aan de hand. Niemand had dit aan zien komen.

Hoewel ik politiek en wereldverhoudingen al jaren boeiend vind wil ik niet zeggen dat ik er écht verstand van heb. Ik heb wel een mening maar heb niet de indruk en/of intentie om ‘de waarheid’ in pacht te hebben. Maar ik me de afgelopen dagen en weken lopen ‘opvreten’ over wat er gaande was. Iedereen met een IQ hoger dan een Pantoffeldiertje had een scenario kunnen bedenken waarbij Vladimir zou doen wat hij vandaag heeft gedaan. Natuurlijk hoop je dat hij iets anders doet, maar het was een realistisch scenario. Helemaal als je het in een context van de afgelopen jaren plaatst had je kunnen zien dat hij al eerder zo’n grapje heeft uitgehaald. Dus de tekst: “We hopen dat hij reageert op de dreiging van sancties.” is al weken niet meer genoeg geweest. Naïef. Dit is, volgens mij, best ernstig. En het roepen dat we: “Gezamenlijk goed in gesprek moeten blijven.” is dan toch nooit voldoende zou je zeggen? En toch is dat wat ik de hele dag in de media hoor. “We staan samen sterk en hopen dat hij zich bedenkt..” Ondertussen zich Vladimir achter zijn grote gouden bureau, onderuitgezakt, naar een scherm te kijken en met zijn vingers op de tafel te tikken. Wat zou zijn volgende stap worden.

Onderweg naar het ziekenhuis, voor een longfunctie onderzoek, moest ik denken wat er gebeurd zou zijn als mijn Leukemie op een vergelijkbare manier zou zijn aangevallen. Dan zouden Olga en ik uit de spreekkamer van de dokter zijn gekomen en hevig verbaasd naar huis zijn gegaan. Ondertussen had de dokter haar collegae opgebeld en gezegd dat ze zeer verbaasd was over het feit dat het geen MDS meer was en ineens Leukemie. Leukemie? Jeetje, nou, daar had niemand rekening mee gehouden. Laten we het eerst maar eens tot in den treure onderzoeken en ten minste vier keer bespreken in een intercollegiaal overleg. Aanlsuitend zou ik opgeroepen zijn naar het ziekenhuis voor een twee uur durend infuus van Paracetamol. Paracetamol. Dat werkt niet tegen Leukemie, maar wie weet is deze versie van de Leukemie er ineens wel vatbaar voor. Daarna bloedprikken. En om de dag af te sluiten een goed gesprek met geen twee maar zelfs drie doktoren om er bij de Leukemie geen misverstand over te laten bestaan: “Wij krijgen jou er wel onder!”.

Vrienden en familie zouden ons vragen waarom de artsen niet met grof geschut los gingen op de ziekte. Er bestaan toch mogelijkheden om Leukemie zelfs te genezen? Welke arts had bedacht om het te klaren met een Paracetamolletje. De dokter zal het wel weten, maar het blijft een bijzondere oplossing. Tijdens de consulten zouden Olga en ik de dokter trouw bevragen op het beleid maar telkens genoegen nemen met de antwoorden die er komen. Na ieder consult zouden Olga en ik ons melden bij het lokale suffertje om de media te informeren over de stand van zaken. Hoe deze ziekte zich zou ontwikkelen? Geen idee! Wij kennen de scenario’s niet. Maar we zullen in elk geval klare taal gebruiken, dat is zeker.

Nee, laat duidelijk zijn, ik heb er te weinig verstand van. Ik heb te weinig verstand van geo-politieke verhoudingen en oorlog. Ik te weinig verstand van Leukemie. Maar dat niemand rekening had gehouden met dit scenario en deze ontwikkelingen is gewoon naïef. Misschien ben ik, ten tijde van de MDS, wel naïef geweest omdat ik dacht dat het met een mogelijke Leukemie wel los zou lopen. Ik dacht dat ik oud zou worden met een sluimerende bloedziekte. Ik had geen rekening gehouden met het scenario waarin ik mij nu bevind. Maar het is duidelijk gezegd tegen mij in het eerste slecht nieuwsgesprek dat ik over mijn ziekte heb gehad. “Meneer, u zal niet al te oud worden.”

De laatste weken zijn pittig geweest voor mijn gezin en mij. Langzamerhand begint de rust terug te keren en wordt duidelijk waar fysieke problemen vandaan komen. De kans dat de Leukemie, nu al, terug is gekeerd is inmiddels mathematisch geworden. Ik ben weer onderweg naar de zomervakantie en maak weer plannetjes. De prednisolon is terug op proporties die min of meer acceptabel zijn. Het voordeel is dat mijn emoties weer iets meer in balans komen. Het nadeel is dat ook mijn energie weer ‘normaal’ is en ik dus weinig uitvoer. Maar stap voor stap begint het leven weer een bekende draai te krijgen. Ik ben supertrots op mijn gezin. Alle grillen hebben ze doorstaan en ze lijken klaar voor de komende tijd. Ik ook. Ik heb er ook wel zin in. Onderstaand nummer zit al dagen in mijn hoofd; laat ik daar op varen dan maar.