Life goes on

Op 17 november in de ochtend hoor ik dat ik een nieuw berichtje heb gekregen op de app. Ik open mijn telefoon en zie een bericht van een vriendin dat haar vader die ochtend is overleden, na een ziekbed. Hij was al een periode ziek en werd steeds slechter. Eerder deze week had ik al een berichtje van haar gehad waarop ze vertelde dat ze aan het waken waren bij haar vader. De vader van Miriam is overleden.

Miriam. Ik ken haar al een hele tijd omdat zij al heel lang bij de zelfde werkgever werkt als ik. In de loop der jaren hebben wij elkaar beter leren kennen en zijn we elkaar gaan waarderen. Beiden hebben we een uitgesproken mening die we niet onder stoelen of banken steken. Beiden hebben we hierdoor wel eens spanningen en conflicten met collega’s of andere mensen om ons heen. Eigenlijk houden we allebei niet van deze conflicten, maar we gaan ze zeker niet uit de weg. Maar ook beiden hebben we een softe kant waarbij kleine, schijnbaar lullige, dingen ons tot op het bot kunnen raken. We hebben veel raakvlakken en meer dan genoeg verschillen waardoor er in de loop der jaren een mooie vriendschap is ontstaan.

Eén van de kenmerkende dingen die ik waardeer in het contact met Miriam is de naam die zij mij vanaf het begin heeft gegeven: “Johannes”. Ik heb veel namen gekregen van mijn omgeving, maar Miriam is de enige die mij structureel “Johannes” is gaan noemen. Voor haar erg logisch omdat haar vader ook Johannes heette. Gek genoeg heeft dat voor mij altijd een soort verbondenheid opgeleverd. Het werd bijna grappig toen de Johannes W naar Woudenberg verhuisde, naar een zorgcentrum en we ontdekten dat Johannes W een die-hard fan was van ABBA. Hoewel de vriendschap dieper gaat dan dit heb ik om deze overeenkomsten altijd moeten gniffelen. Maar Johannes W is niet meer. Vandaag is hij gecremeerd.

De afgelopen dagen ben ik een beetje op de lijn gebleven bij Miriam om haar te steunen. Want hoewel de relatie met haar vader gecompliceerd is geweest; onder de streep is het gewoon je vader en moet je afscheid nemen. Dat is moeilijk. Zo ook het dilemma wie er allemaal een kaart moest krijgen. Ik heb een foto gekregen van de kaart. En die kwam nogal binnen. Want hoewel ik wist dat haar vader Johannes heette, wist ik niet dat zijn roepnaam Hans was. Ik kreeg ineens een kaart op mijn app waarop groot de naam Hans was afgedrukt. Die was even confronterend. Want niet lang geleden ben ik met Olga aan het puzzelen geweest op mijn eigen rouwkaart. Dat was niet voor niets. Want ik had in niet mis te verstane bewoordingen gehoord dat mijn leven op korte termijn zou stoppen. Ik was van plan me te richten op veel leuke dingen om dan uiteindelijk als een nachtkaars uit te gaan. Onderdeel van deze nachtkaars, voor mijn omgeving, zou de uitvaart zijn waarvoor mensen een uitnodiging zouden ontvangen. Op deze kaart staat prominent “Hans”, mijn roepnaam. Hans is niet meer. Maar voor deze Hans, liefhebber van ABBA, uit Woudenberg is dat voor alsnog iets anders gelopen.

Ik blijk, voor alsnog, door het oog van de naald te zijn gekropen. Ik heb een behandeling gehad waar ik best goed van blijk te herstellen en er ontstaat ineens weer een perspectief. Heel veel, heel erg veel, in dit perspectief is nog onduidelijk. Maar er is sprake van een perspectief. Ik zit tot januari ongeveer nog in een soort ‘black box’ en dan zullen we weten of de leukemie ook daadwerkelijk, tijdelijk welliswaar, weg is. Maar als ik kijk naar hoe ik me voel lijkt het dat ik op enig moment weer iets van een conditie kan gaan opbouwen. Als ik het opschrijf voel ik me haast schuldig en kan ik er nauwelijks van genieten. Ik heb grote voorbehouden in mijn hoofd. Genieten is moeilijk omdat ik wacht op het moment dat er weer iemand met een hamer komt. Maar dat zou afgelopen mogen zijn. Ik zou stiekem mogen genieten en het leven vieren. (Maandag is dat overigens wel goed gelukt doordat ik met een kennis in een 5.0 amerikaanse Ford Mustang heb gereden. Wat vet!) Maar bewust genieten van het leven is moeilijk. Toch is dat wat ik wil gaan leren de komende dagen tot weken. Want de kans dat ik op heel korte termijn kom te overlijden is niet groot. Ik kan onder de bus komen en er kan echt wel ergens iemand met een dikke hamer verstopt staan. Maar realistisch gesproken ga ik nog wel even mee. Dus genieten maar en plannen voor de toekomst. Wat ben ik daar eigenlijk dankbaar voor.

Johannes W is niet meer. Hij heeft zijn leven geleefd en daarin een hoop dingen goed gedaan en een hoop dingen fout gedaan. Hij heeft mensen gelukkig gemaakt en mensen diep ongelukkig gemaakt. Aan het einde van zijn leven heeft zijn geest en lijf hem op brute wijze in de steek gelaten waardoor hij afhankelijk werd van anderen om zijn leven te kunnen leven. Er blijft dan weinig over om van te genieten. Het werd zwaar voor hem én zijn omgeving. Muziek is voor hem een verzachtend middel geweest. ABBA en de Beatles en vergelijkbare genres. Op 17 november is het genoeg geweest. Johannes W is niet meer. Johannes D is nog wel. Onder de streep is dat de dagelijkse realiteit van het leven.

Ik wens Miriam en haar geliefden veel sterkte in deze verdrietige en rare tijd!