Marktplaats

Wat nou als dit ziekenhuis net zo zou werken als Marktplaats? Ik ben daarover aan het nadenken tijdens mijn ‘rustdagen’. De eerste dagen ben ik volgepompt met allerlei chemische rotzooi en nu had ik van de dokter twee rustdagen verdiend. De rotzooi moet z’n weg wat vinden naar de oorlogsgebieden en het is nodig tijd voor de eerste bijwerkingen. Rustdagen noemen ze dat. Daar waar de eerste dagen er continu aanloop was aan het bed om de zakken aan te hangen en piepende pompen op te lossen zijn gisteren en vandaag relatief stil. Dat is niet per sé erg omdat mijn darmen en maag toch wel echt last hebben van de chemische toestanden en slapen ook een luxe aan het worden is, tenminste ’s nachts. Maar op de vraag: “Hoe is het vandaag?” heb ik ook vandaag, huilend en wel: “Goed!” gezegd. Op naar de volgende hobbel. Chernobyl; morgen.

Op de momenten dat ik zinloos voor me uit loop te staren en geen zin heb in TV of andere dingen scroll ik een beetje door mijn Marktplaats app. Ik heb de BMW te koop gezet. Met pijn in het hart, maar toch hij staat erop. Ik heb geen idee hoe ik uit dit avontuur ga komen en of ik überhaubt weer in een auto kan en mag rijden. (Vast wel, maar ik ben niet ongevoelig voor het nodige theater..) Hij gaat dus weg. Een periode geen extra wegenbelasting en verzekering en en passant een buffertje opbouwen voor een volgend barrel dat gaat verschijnen als ik toch in goede conditie raak op termijn (een Lancia of een Alfa)… Marktplaats dus. Ik heb de BMW afgespoeld en foto’s gemaakt. Hij is niet nieuw, dus in de advertentie mag dat ook gezegd worden. Ook op de foto’s is te zien dat er enige gebruikersschade zichtbaar is hier en daar. Een eerste bezoek aan de wasstraat onthuld dat er wellicht hier en daar wat vocht door de rubbers komt, maar dat vind ik wel een mooie verrassing voor de nieuwe eigenaar. Verder ben ik open en eerlijk geweest over de mankementen. Ik heb een vraagprijs bepaald en dan begint het lange wachten. Kenmerkend voor een vraagprijs is “durf te vragen” want krijgen doe je het er toch niet voor; weet ik heus wel.

“400 kom ik m nu halen!” “Rijdt ie nog goed?” “Waarom doet de radio het niet” “Wat is het chassisnummer” “Mag ik je mobiele nummer?” “Kan je mij geld overmaken, dan betaal ik de auto cash”. Het lange wachten begint. Marktplaats in zijn/haar volste glorie. Een paar keer heb ik een afspraak gemaakt met iemand die de auto meteen mee zou nemen voor een bedrag waarvan ik niet meteen in huilen uitbarstte. Mijn vraagprijs sloeg nergens op, maar sommige biedingen waren nog idioter. En dan kan iemand best eens te laat zijn, maar tot op heden was er nog niemand daadwerkelijk op komen dagen. Ik denk dat deze mensen in de plomp zijn gereden met hun auto en telefoon want als je ze er op aanspreekt reageert niemand meer. Sneu wel, en blij toe dat ik de BMW niet aan deze onverlaten heb verkocht (ondanks de lekkende raamrubbers). En vanavond kwam er weer iemand. Ik word via Olga op de hoogte gehouden van de voortgang.

De auto heeft lakschade, radio doet het niet, uitlaat is op één plek lek enzovoort enzovoort. Het is alsof ik de door mij geschreven advertentie langs hoor komen. Maar hij had een bod gedaan van 1000 euro. Vond ik een mooi bod. Veel meer gaat het niet worden. Maar nu vindt hij het te veel. Daar kan ik dus niet tegen. Ik ben ook wel eens een afspraak niet nagekomen of heb iets verkeerd begrepen maar deze houding kan ik erg slecht tegen. Het maakt Olga de pis niet lauw merk ik. As I write is zij aan het onderhandelen met het onverlaat om het onderste uit de kan te halen. Iedere cent meer dan dat mijn eigen garage er voor wil geven is immers mooi meegenomen. Olga heeft helemaal gelijk. Het is al mooi dat mijn garage hem überhaubt voor mij zou willen verhandelen. Maar toch. Het is mijn BMW en ik ben er van gaan houden. Een beetje alsof je beste vriend na de introductie van je nieuwe vriendin tegen je zegt dat hij het vorige exemplaar toch mooier vond. Dus dat. Marktplaats.

Maar wat zou er dus gebeuren als het ziekenhuis zou werken als Marktplaats. Dat zou een drama zijn, maar wel spannend. “Meneer, u heeft kanker, maar wel een hele mooie vorm!” “U bent nog niet zo oud, dus die krasjes in het DNA krijgen we er wel uit!” “O, dat geld dat er in gestopt wordt is elke cent waard gezien uw situatie; met die kinderen enzo!”. “Onze artsen zijn de besten die er zijn; denken we!” Misschien hebben ze nog wat chemo over van de vorige patiënt en werkt het nu wel, je weet maar nooit! De dokter stond vorige week nog ergens een muurtje te metselen maar een beetje op een knop van een infuuspomp drukken kan toch iedereen? En dan als patiënt met vol vertrouwen erin gaan; dat dus.

Morgen heb ik om 12 uur een afspraak met de Radioloog, zegt ie. Hij gaat me dan vertellen hoe de lichaamsbestraling er uit gaat zien. De kinderarts (mijn zaalarts) heeft gevraagd of hij met me mee mocht. Hij had nog niet meegemaakt hoe de totale lichaamsbestraling in een traject zoals dat van mij werkt. Ik vind het prima. Hij wil niet bestraald worden, zo vertelde hij. Dat zijn toch punten aftrek. Als het dan niet zo gevaarlijk is, zoals iedereen zegt, waarom doet ie dan niet lekker mee? Is misschien ’s avonds in het donker ook wel gezellig voor z’n partner. Morgen begint de tweede stap van de behandeling. Ik krijg vooraf een pammetje, om rustig te blijven. Die heb ik al eens eerder gehad en ik zie al uit naar de innerlijke rust die dan ontstaat. 20 minuten stilliggen. En dan hoop ik maar dat de advertentie van het apparaat een beetje duidelijk was en de foto’s goed waren. Ik hoop dat ze het gifgroene stroompje onder het apparaat even wegpoetsen voordat ik plaats mag nemen. Morgen gaan we verder!