Dag -10

Dag drie van de behandeling. Schema is het zelfde als de eerdere twee dagen. Maar de impact is vandaag iets minder prettig. Ik voel me een dweil en m’n organen zijn er niet heel gelukkig mee zo te merken. Het schema is bijna het zelfde als in januari herinner ik mij. Deze herinnering kwam boven toen ik het deksel van m’n bord afhaalde. Ik heb in januari een uiteenzetting over Rode Kool geschreven. Nou, deze kan bijna copy paste naar spinazie. Eten is niet altijd lekker, en soms zie je dat eigenlijk op het eerste gezicht al; eerlijk is eerlijk.

In het klein maak ik denk ik mee hoe mijn darmen en maag zich gaan gedragen kort na de transplantatie. Ik kan dit, spreek ik met mezelf af. Veel te laat slik ik een slaappil en maak een redelijke nacht.

Ik lig alleen op een kamer. Hoewel ik daar op mijn eerste dag wat zorgen over had bevalt het me eigenlijk wel. Wie weet draai ik nog bij in week vier of vijf maar voor nu is het helemaal prima. Het plekje is prima met uitzicht op de tuin en een tafel met zicht op de gang. Genoeg te doen op de gang. Het is heerlijk om zo nu en dan naar buiten te lopen en lekker op het bankje te zitten. Zo langzaam aan herken ik de gezichten van mijn afdeling en zij mij. Keurige groetjes volgen bij de ontmoetingen. Met Candy Crush en lekkere muziek op mijn oren een bankje bij de hoofdingang. Hoewel er overal borden hangen van de rookvrije generatie constateer ik dat er ook patiënten zijn die een gefaalde behandeling tegen analfabetisme achter de rug hebben. Ik ben gestopt met roken, met overtuiging. Maar als er dan zo iemand langs loopt dan haal ik toch even stiekem mijn neus op. Ik ben toch wel echt verslaafd nog. Maar het kado dat op mij ligt te wachten is het waard om de verslaving goed in te pakken en weg te stoppen. Ik begin weer zodra ik de boodschap hoor dat het allemaal voor niets is geweest. Maar eerst de terugreis naar mijn kamer als ik vijf levens heb verspeeld met mijn spelletje.

Dag -10 verloopt verder soepel. Olga is op bezoek geweest. Fijn is dat. Alleen al even aanwezig zijn is genoeg. We maken wat slechte grappen en praten wat. Eigenlijk net als thuis. Het breekt de dag en volgens mij helpen we elkaar zo de opname door. Olga werkt zich thuis het vuur uit de sloffen met de meiden en alles wat bij een huishouden komt kijken. Ik ben trots op haar. Ik roep dan wel dat we het samen doen maar in de praktijk is het vooral Olga die de boel aan het rollen houdt.

Morgen nog één keer de cyclus van de eerste chemo’s en dan zit de eerste stap er al weer op. Twee dagen ‘pauze’. Wel balen dat ik niet naar huis mag die dagen; er gebeurt in het ziekenhuis helemaal niets met mij dan. Maar onze heerlijke pandemie gooit roet in het eten. Ik mag m’n bubbel niet uit en vooral de thuisbubbel niet in. Rationeel snap ik hem goed maar juist omdat ik me nu nog redelijk goed voel is het moeilijk om een paar dagen te ‘hangen’ in het ziekenhuis.