Dag -12

Hoeveel kan een mens hebben is de vraag die zich opdringt als ik het lijstje bekijk met infuuszakken die zich een weg naar binnen moeten gaan werken.

Ik word wakker na een slechte eerste nacht. Logisch. Verkeerd bed, nieuwe geluiden, spanning voor wat komen gaat en te veel licht in de kamer door apparaten die aan staan. Ik word gewekt door de, voor mij vertrouwde, Thuisbezorgd dame die mij een heerlijk ontbijt aansmeert. Daarna een bekende verpleegkundige die mijn Captain Chemo klaar maakt voor het aankomende werk. Alles gaat als vanzelf, alsof ik niet weg geweest ben. Bizar is dat. Er zijn echt wel dingen waarbij ik denk “o, ja” maar het gros van de discipline in het ziekenhuis zit er nog ingebakken. Na de eerste controles en het ontbijt komt mijn mentale steun en toeverlaat Mieppie nog binnengelopen met een lekkere kop koffie. M’n opname is nu echt begonnen.

Hoeveel kan een mens hebben is de vraag. Het begon een jaar geleden met een gesprekje met dokter Bloed en een (nergens op gebaseerd) vertrouwen dat we dit snel onder controle gingen krijgen. Dat leek toen ook een aannemelijk scenario maar we wisten niet wat er zou komen. Wat een bloody kermis hebben we meegemaakt. Toen we dachten dat het niet beroerder kon kwam de doodstijding en toen we daar aan gewend waren moest de kist ineens weer de kast in. De zekerheid van een aanstaand overlijden maakte plaats voor een kans op een nieuwe verjaardag. “Jeetje, hoe houdt je dat vol?” vragen mensen wel eens aan mij en ons. Ik weet het antwoord hier niet op. Het is een feit dat we het volhouden maar wat doen we er voor. Hoeveel kan een mens hebben?

Blijkbaar is het brein (en lijf?) in staat om ruimte te maken voor nieuwe scenario’s en daar vrede mee te vinden. Daar waar ik een jaar geleden vooral bezig was met oplossingen voor de werk situatie en de financiële gevolgen zijn deze vraagstukken snel naar de achtergrond verdwenen. Perioden van angst wisselden zich af met perioden van euforie en toekomstdromen. Mentaal was het een heel dynamisch geheel. Nadat mijn MDS ineens een AML was geworden was er ineens geen ruimte meer voor toekomstdromen en verwerd mijn wereld tot een kleine cocon met veel grote en kleine angsten. Toen de AML niet reageerde op de eerste kuren ontstond er een periode niemandsland. Wat moeten we nu nog doen, wat staat ons te wachten? Om aansluitend over te gaan tot de Rotterdam-periode waar ik weinig goede herinneringen aan over heb gehouden. En juist die periode is waarschijnlijk verantwoordelijk voor mijn huidige situatie.

Hoeveel kan een mens hebben? Het telefoontje waarin ik te horen kreeg dat mijn leven op korte termijn zou eindigen was ook een mijlpaal. Vooraf had ik verwacht bij een doodstijding weg te zakken in een moeras van somberheid en depressiviteit. Het tegendeel is waar. De mooiste periode van het afgelopen jaar is deze tijd geweest. Intens met vrouw en kinderen. Optimaal genieten, zo lang het nog kan, wetende hoe het zou eindigen. En dan het telefoontje op weg naar Terschelling die de rust weer verstoord heeft en uiteindelijk de opmaat was voor mijn situatie vandaag. We zijn weer aan het behandelen. En hoe? Captain Chemo hangt vol met zakken die zich allen, meer of minder snel, een weg banen in mijn lijf. Het doel is helder: “Alles moet kapot!”. Het gemene is alleen dat het nog een paar dagen duurt voordat de effecten merkbaar zijn voor mij. Ik zit in de wachtkamer om af te gaan zien. Ik ben er, soort van, klaar voor.

Vandaag de derde dag in het ziekenhuis en de tweede van de behandeling. Het gaat goed met me voor alsnog. Maar hoeveel kan dit mens hebben is de vraag die ik de komende tijd ga beantwoorden. Mijn ‘zaalarts’ (tussendokter) is eigenlijk een kinderarts. In een geanimeerd gesprek over het behandelen van (kinder)kanker vertelde hij mij dat de hoeveelheden aan citostatica die er bij volwassenen naar binnen worden gewerkt ‘peanuts’ zijn in vergelijking met wat er bij kinderen naar binnen wordt gejast. Een mens kan dus blijkbaar veel hebben. Dus de medische wetenschap is blijkbaar voorzichtig met wat ze een mens aandoen. Een kind kan het dan nog hebben, maar een volwassene minder. Die krijgt dan ook minder. Maatwerk. Ik ga dit hebben!