Dag -13

Woensdag 15 september was het zo ver. Ik ben opgenomen in het ziekenhuis met als doel om er over 14 dagen een lading nieuwe stamcellen in te jassen. Ik had wel goed geslapen maar ’s ochtends bij het opstaan vloog het me toch allemaal wel aan. De kinderen waren hyperdepiep omdat zij zo zouden vertrekken naar de Efteling. Hoewel ze beiden echt wel snapten dat er ook voor mij het een en ander op de rol stond was de Efteling het hoofdthema. Ik vond het eigenlijk helemaal niet erg. Bij het afdrogen na het douchen werd het me even te veel en heb ik samen met Olga even staan huilen. Wat een traject staat ons te wachten en wat een ongewisse uitkomst! Fuck!

Om kwart over acht wordt de familiebolide gestart en vertrekt Olga samen met de kids en oma naar de Efteling en ik blijf alleen achter in het huis. “Niets aan de hand”, zeg ik tegen mezelf, maar er is wel echt iets aan de hand. De eerste dag van de rest van m’n leven is zojuist begonnen; hoe lang dat leven ook moge zijn. Ik drink een kop koffie en om tien voor negen gaat de deurbel. Ron staat voor de deur. “Laten we gaan, dan ben je lekker op tijd.” Hij heeft gelijk en even later zitten we samen in de auto onderweg naar het UMCU. Prima ritje over een voor mij ‘andere’ route. En dan op het platform een kort maar duidelijk afscheid met de beste wensen. “Zet m op en tot snel!”

Ruim op tijd meld ik me bij de Lab-balie voor bloedafname. Het formulier lag al klaar en ik liep weg, maar werd teruggeroepen. Er moesten nog een paar formulieren bij. Gewapend met een boekwerk aan formulieren neem ik plaats in de wachtkamer. In de wachtkamer zitten twee categoriëen patiënten. De kankersoort en de non-kankersoort. De kankersoort is te herkennen aan een B-nummer; die hebben voorrang. Kanker kent weinig voordelen, maar dit is er dan toch echt één. De dame die gaat prikken ordent het boekwerk aan formulieren en uiteindelijk gaan er 13 buizen uit m’n arm. Toepasselijk voor dag -13 vond ik. Daarna door naar het VAS-team (Vascular Acces Service) voor het plaatsen van “de lijn” waardoor de ellende binnen gaat lopen.

En de plaatsing van de lijn verloopt zeer voorspoedig. In mijn herinnering van de vorige keer duurde dit lang en was het pijnlijk. Nu zeker niet. En ook nu, net zoals een half jaar gelden, werden er onder het plaatsen slechte grappen gemaakt en hard gewerkt om de sfeer zo ontspannen mogelijk te kunnen houden. Dat is gelukt gelukkig. Vanaf dan zijn mijn momenten als poli-patiënt geteld. Ik mag liever niet zelf naar de afdeling lopen. Het bed waarop ik al lig wordt mijn huis voor de komende weken en de verpleging wordt gebeld om mij naar afdeling B2-Oost te brengen. Meneer J. Douma is opgenomen… “Doet u wel even een laken over, want het is koud hoor op de gang.”

Ik word naar de afdeling gereden en naar m’n kamer gebracht. Daar waar ik verwacht had op een meer persoonskamer terecht te komen werd ik naar ‘mijn’ oude vertrouwde kamer 20 gereden. Hier had ik begin dit jaar mijn chemo-weken doorgebracht. Enerzijds maakt m’n hart een sprongetje van blijdschap. Geen gesnurk van anderen enzo. Anderszijds ook geen directe aanspraak. We gaan er maar een draai aan geven. Wel ben ik een beetje vervreemd. Ik kan het kruispunt niet zien; en ik weet met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat deze niet verplaatst is het afgelopen jaar. Dan constateer ik dat het jaargetijde anders is. Er zitten blaadjes aan de bomen die het kruispunt aan het zicht onttrekken. Nu al een chemobrein zo blijkt…

De verdere dag verloopt zoals een ziekenhuis dag meestal verloopt. Controles en wachten op dat wat komen gaat. Het valt mij op hoe snel de routine van een half jaar geleden weer in mijn systeem komt. Alsof ik niet weg geweest ben. Verpleegkundigen waarbij het eigenlijk gewoon gezellig is om ze weer te treffen. Liever niet natuurlijk, maar als het dan moet, dan maar zo. Gelukkig heb ik veel toffe dingen meegemaakt; waarvan akte in mijn eerdere berichten. Maar nu is het échte werk weer begonnen. Morgenvroeg om 10:21 uur (“Zo ongeveer he, er kan van alles tussenkomen!”) loopt de eerste kankerkiller mijn lijf in. Het is een weerzien met een oude bekende; mijn kuurtje van een uurtje. Zeg maar dag met je handje T-cellen!