Bang!

Het grote aftellen is begonnen. Over minder dan een week gaat de grote logeerpartij beginnen. Een logeerpartij klinkt aangenamer dan een ziekenhuisopname. Dit is dan ook de gekozen modus. Een logeerpartij is op voorhand leuk bedoeld, zonder garanties op de afloop. Een aantal dingen weet je wel vooraf. Slecht slapen, veel kletsen en wennen aan de routines van het gezin waar je terecht komt. Het taalgebruik van het gezin is net even anders dan je thuis gewend bent maar uiteindelijk hobbel je mee in de gebruiken. Soms staan er al afspraken op de kalender waar je naar uitkijken kan; een bezoek aan een pretpark.

Een pretpark is het volgende eufemisme dat ik gebruik voor de grote logeerpartij. Nou wil het toeval dat op de opnamedatum eigenlijk een bezoek aan de Efteling in de boeken stond. De kinderen hebben een dagje vrij en willen niets liever dan met z’n allen naar de Efteling. Voor hen een recept voor plezier maar voor mij een recept voor ellende over het aankopen van souvenirs en het al of niet kopen van kletsnatte patat. Een gezellig idee met een ijskoude ontknoping aan het einde van de dag. Olga gaat met de kinderen naar de Efteling en ik start die dag mijn eigen avonturen in het pretpark dat het UMCU heet. Een griezelig idee met hopelijk een milde ontknoping.

Ik begin rustig aan het avontuur. Het doornemen van de huidige medicatie en het plaatsen van een centrale lijn waar de ellende zich een weg naar binnen kan werken. Het controleren van de toegangsbewijzen en het verkrijgen van de routekaart door het avontuurlijke park. De eerste contouren van wat komen gaat tekenen zich direct na de poort al af. Alles in de stijl van het park. Medewerkers in uniform en bezoekers uitgedost met souvenirs van hun al of niet langdurige bezoek. Rookwalmen bij de ingang en piepjes van de infuzen. Ik krijg een plaats toegewezen op een van de kamers en kan beginnen met inrichten. Je weet vooraf niet wie je medebezoekers zijn. Zijn het een beetje gesprekspartners of wensen ze je een snelle pijnloze dood toe zodat de rust op de kamer weerkeert. De medewerkers van het park verwelkomen je en smeren je koffie aan die enkel de naam draagt maar verder weinig met het daadwerkelijke product te maken heeft. Ik zal me overgeven. De keuze is gemaakt; ik wil het en de kinderen zijn er blij mee. Dag -13 zal aanvangen op 15 september aanstaande.

De seinen staan op groen. Alle onderzoeken die ik de laatste weken heb gehad wijzen uit dat ik fit genoeg ben om een stamceltransplantatie te ondergaan. De laatste beenmergpunctie wijst uit dat er onrust is ontstaan in de cellen. Hoewel de meting ‘onbetrouwbaar’ was en de dokter zich geen zorgen maakt doe ik dat wel. Olga en ik hebben van een arts rondom de geboorte van Isis geleerd dat niet de arts maar jijzelf bepaald of je je zorgen maakt. Ik doe dat dus wel. Het beenmerg is in beweging. In mijn hoofd vertaalt zich dat naar het leven als tijdbom. Een terrorist op het vliegveld van Kabul met een bomgordel. De timer loopt maar de man weet zelf niet wanneer deze afloopt met alle gevolgen van dien. Ik stel me zo voor dat deze man soms ook gebruik moet maken van het sanitair (als dat al aanwezig is). Het zou toch wat zijn als hij zich rustig zit te ontlasten en een aanhoudende piep uit z’n gordeltje hoort komen. Het volgende moment weet hij zich omringt door vele, volgens de boeken, maagden en hemelse muziek. Dit was niet helemaal de bedoeling. De WC’s waren nogal rustig op dat moment. Zonde van de bom en de tegeltjes. Ik maak me zorgen. Maar wat is dan het alternatief?

Niet behandelen is het alternatief. Het beenmerg laten rommelen totdat er geen bloed meer gemaakt wordt maar enkel kankercellen. Het is een optie, ik heb de regie. Op enig moment zal er dan een ziekbed ontstaan en zal ik ten onder gaan aan een lullige ontsteking. Ook daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Aan het einde zal ik daar niets van meekrijgen. Ik zal in slaap worden gebracht en dan langzaam maar zeker op een ontmoeting met Hein aankoersen. Prognose is, denk ik, een jaar ofzo. Medisch gezien is het, in mijn huidige conditie, geen optie. Behandelen is het devies. Maar ik kan er voor kiezen. Die gedachte stemt rustig. Maar de optie ligt in een la, ik kies er niet voor. Soms moet je gewoon dingen doen waar je kop niet naar staat. Ik haat de Efteling maar zie dat mijn gezin er blij van wordt. Dan gaan we dus gewoon naar de Efteling, met bomgordel en al. Bang voor wat komen gaat, maar gerust omdat ik zelf de rode knop mag bedienen. Ik kan op ieder moment zeggen dat ik er mee wil stoppen.

15 september aanstaande gaat het beginnen. Ik heb het schema thuis; het hangt op de koelkast. Dag -13 is peanuts, maar daarna gaat het los. Captain Chemo wordt weer opgetuigd en zal zich van zijn heftigste kant laten zien. Chernobyl komt ook weer langs als ik twee maal totaal bestraald wordt. Alles moet kapot. En dan op dag 0 krijg ik mijn nieuwe stamcellen en moet dit medische wonder laten zien dat ook deze uitdaging op een goede manier voltooid kan worden. Of niet, dat kan ook. 50/50 zijn de kansen. De ene helft van de statistieken spreekt in mijn voordeel. Ik ben jong, fit en heb een duidelijke veerkracht laten zien. De andere helft van de statistieken is ook duidelijk. Na drie jaar leeft er niemand meer die deze behandeling heeft ondergaan, statistisch. Ik neem de gok. Woensdag 15 september gaat het bomgordeltje om en wordt de wekker gezet. Ik wil de timer niet zien. Ik doe net of er niets aan de hand is. Ally McBeal gaat mee op DVD en de I-pod is geladen met 6000 nummers van meer of mindere kwaliteit. Als je iets doet, doe het dan goed. En ik denk dat het op deze manier goed gaat. Ik ben bang. Maar vast voornemens om met een dikke knal een goed resultaat te bereiken, wat het ook moge zijn.