31 augustus 2021

“Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen, u wordt geen 100 meneer Douma”. Een jaar geleden was dit het nieuws dat dokter Bloed mij gaf in een spreekkamer van het Meander MC in Amersfoort. Daar zat ik dan met m’n goeie gedrag; een beetje buikpijn had zich in no time ontwikkeld tot een onzichtbare levensbedreigende ziekte. Een gewoon, bijna saai, leven ontwikkelde zich tot een dynamisch geheel dat zich met recht een enge achtbaan mag noemen. Eén jaar geleden. Met Italië nog vers in het geheugen begon een ‘vakantieperiode’ waarin er meer gaande was dan met een WC-rol op de crocs naar de toiletten hobbelen. O, wat een jaar!

Vrij snel na het eerste bericht besloot ik zo nu en dan iets op te schrijven over wat ik mee maakte. Dit zou twee vliegen in één klap slaan: ‘mijn’ mensen informeren over hoe de vlag erbij hangt en orde in mijn eigen chaos creëeren. Het bleek te werken. Ik klaarde mijn hoofd regelmatig en kreeg de gelegenheid om het dealen met de ziekte mijn eigen draai te geven. Ik kon sneren als ik dat wilde en mijn emoties loslaten wanneer nodig. Mensen waren geïnformeerd en vertelden mij zich ook nog te amuseren zo nu en dan. Ik kreeg er lol in. De titel van mijn domein blijkt goed gekozen, een achtbaan. Het hele spectrum aan emoties is meerdere keren in alle hevigheid langsgekomen. Ik ben een aantal keren dood gegaan en ben ook op wonderbaarlijke wijze weer herrezen. Moeilijke beslissingen en ‘no-brainers’ volgden elkaar in hoog tempo op. En ik blijk, samen met Olga en mijn gezin, over een enorme veerkracht en incasseringsvermogen te beschikken. “Wij kunnen dit!” hebben we meerdere keren tegen elkaar gezegd. Waarvan akte.

In juni 2021 diende een nieuw hoofdstuk zich aan. Daar waar ik me aan het voorbereiden was op een gewisse dood bleek mijn lijf andere plannen te hebben. De kanker houdt zich ineens koest en de la met behandelingen ging van het slot. Statistieken worden verwezen naar de prullenbak en verwachtingen gewekt. Een grote beslissing hebben we gemaakt door op vakantie te gaan terwijl het formele medische advies was om te gaan behandelen. Een keuze waar ik geen moment spijt van heb gehad. Hoewel de vakantie emotioneel was, was het een heerlijke tijd op een plaats waar ik heel veel van ben gaan houden. Formeel de laatste keer aan het Idromeer. Maar samen met mijn gezin is ook de hoop-duivel en het verwachtingen-spook mee geweest. Ze hebben in een tentje verderop op de camping gestaan, maar ze waren er wel. Ik heb niet veel contact met ze gehad maar zo nu en dan kwamen ze langs slipperen. Op de terugreis diende het realiteits-monster zich aan. Met een dikke infectie en dunne diarree zijn we onderweg gegaan naar huis en heeft mijn lijf bijna drie weken gestreden om de boel weer onder controle te houden. Dat is gelukt. En dan komt de blijdschap en opluchting; althans dat zegt het boekje.

Het nieuwe hoofdstuk dat zich in juni 2021 aandiende kent echter weinig blijdschap. De achtbaan is weer in volle hevigheid gaan rollen. De feitelijke boodschap is heel goed. Er ligt een behandeling op tafel die mogelijk weer een serieus aantal jaren op de klok gaat brengen. Ik heb ‘ja’ gezegd tegen dit traject. De vlag kan uit zou je zeggen. De vlag is ook uit bij mijn omgeving. Iedereen is blij en heel hoopvol. 2023 naar Italië staat binnenkort op mijn bucketlist 2.0. “Jij kan dit!” zeggen ze dan. Maar ik ben moe en angstig. De afgelopen 12 maanden heb ik kennis opgedaan die maakt dat ik moeilijk kan genieten en vertrouwen een moeilijk item is. Ik doe veel op ratio. De behandeling is een ‘no-brainer’ zowel medisch als in mijn hoofd. Maar in mijn gevoel? Daar waar de diarree zich de afgelopen weken meester had gemaakt in mijn darmen heeft het zich nu naar mijn geest verplaatst. Mentale diarree. Geen structuur en een onophoudende stroom aan bagger stroomt door de grijze massa heen. Op de ratio worden de verstandige besluiten gemaakt, met overtuiging. Ik ga deze strijd aan. Maar ik ben er niet gerust op. Ik weet voor een groot deel wat er komen gaat. Enerzijds weet ik dus ook dat ik veerkracht bezit om het aan te kunnen. Maar de andere kant is dominanter in mijn geest aanwezig. Er kan ook heel veel fout gaan en de uitkomst kan zomaar eens niet goed zijn. Ik heb het gezien en meegemaakt om mij heen.

15 september 2021 start een volgende hoofdstuk. Een seizoensfinale die z’n weerga niet kent. De hoofdrolspelers presenteren zich allemaal volle bak in hun mooiste en beste outfit. Iedereen maakt zich klaar voor een plot-twist en wie weet wel een cliff-hanger en opmaat voor een nieuw seizoen! De afgelopen dagen loop ik het ziekenhuis in en uit voor een hele zwik onderzoeken ter voorbereiding op mijn stamceltransplantatie. “In jouw conditie kan je dit aan” zegt de dokter. Ik ben blij dat ze het zegt, want zelf heb ik het vertrouwen nog niet. Maar er is geen weg terug vind ik zelf. Ik kan besluiten af te zien van behandeling, dus ergens is er regie. Maar eigenlijk is die keuze er helemaal niet. Het feit dat mijn lijf ineens een dikke middelvinger naar alle statistieken opsteekt is toch voor mij de cue dat ik aan de slag moet? Op naar de groep 8 musical van Isis en wellicht ook nog wel die van Elsa. Klaar voor de nieuwe bloedfabriek!

Blij? Nee, niet echt. Vastberaden? Jazeker. Schouders eronder. Over twee weken duik ik mijn bubbel in. Ik meld mij op B2-Oost en stel me netjes voor. Ik kom voor m’n nieuwe hobby. De statistieken tarten. Het lekkere is dat ik zelf niet veel anders hoef te doen dan op een bed liggen en veel televisie moet kijken. Ik heb de series al klaar staan. Wie weet ga ik de trip naar Idro nog een keertje aan. Dat is het plan. Ik wil eigenlijk nog niet dood, maar hoe het leven precies nu moet heb ik nog niet uit gedokterd.

“Meneer Douma, bent u ergens allergisch voor?” vraagt de verpleegkundige. “Ja, Duitsers..” hoor ik mezelf voor de zoveelste keer zeggen, “Maar dat bedoelde u waarschijnlijk niet!”