Omdat ik jullie zo mis..

Donderdag 18 maart is een rare dag. Ik word vrijdag ochtend verwacht in het Erasmus MC voor het plaatsen van een permanent infuus. Het is formeel mijn dag van opname. ’s Ochtends wist ik nog niet hoe formeel dit daadwerkelijk zou worden en onder welke omstandigheden.

Ik ben enorm aan het toeleven naar de trial niet alleen mentaal. Ook fysiek word er veel van mij en ons gevraagd. Onderzoekje zus, testje zo en allemaal in het Erasmus MC in Rotterdam. Ik dacht dat het UMC Utrecht al groot was maar dat lijkt haast een streekziekenhuis vergeleken met het enorme Erasmus MC. Lange gangen en honderdduizend verschillende torens van tweehonderd verdiepingen. Ik kan het niet laten, als ik daar rondstruin, om te zoeken naar het kale hoofd van Ernst Kuipers en hem een high five (virtual) te geven. Ik heb hem nog niet gezien. Daar waar ons Utrechtse streekziekenhuis rechtstreeks aan de snelweg ligt hebben ze het Erasmus verstopt rond het centrum van Rotterdam. Iedere keer als we er naar toe rijden word ik overvallen door een soort van Calimero effect. In mijn beleving is Rotterdam de grootste en drukste stad ter wereld; met Woudenberg als tweede op geruime afstand. Ik ben in toenemende mate zenuwachtig voor wat er gaat komen. Te beginnen met de spanning voor 19 maart 2021.

Op 19 maart 2021 wordt bij mij een zogenaamd Hickman infuus geplaats. Een ding onder de huid waar ze makkelijk bloed kunnen afnemen en medicijnen naar binnen kunnen laten lopen. Ik mag tussendoor. Dit houdt in dat ik er om 8 uur moet zijn en als er ergens een gaatje is bij de anestesie dan word ik naar de afdeling gereden. Ding erin en, hup, naar huis. Ik zie daar tegenop omdat ik het nogal invasief vind en mijn vorige ervaring met een permanent infuus niet al te best was. Maar goed, als ik die 30% remissie wil bereiken dan moet het ding er in. Akkoord! Ding er in, goed weekend hebben en dan maandag de 22e aan de slag met de studie!

Donderdag de 18e staat in het teken van rusten. Deels om mij voor te bereiden op de 19e maar ook niet in de laatste plaats omdat ik echt moe ben van de afgelopen weken en de veelheid aan afspraken. Ik ben niet zo mobiel vanwege allerlei ongemakken met de uitgang van het menselijk spijsverteringskanaal. “Schijtzooi!” roepen we thuis. Dat klopt! Als ik op de bank lig dan is het te doen. Ik slaap en de dag gaat aan me voorbij. Ik voel me niet uitgesproken slecht maar ook zeker niet goed. Dat kantelt rond een uur of vier in de middag. De pijn neemt toe en ik vermoed dat mijn temperatuur oploopt. Nou heb ik die gedachte wel vaker, maar als ik dan op mijn Kruidvat thermometer kijk is er eerder sprake van een fikse ondertemperatuur dan verhoging, laat staan koorts. Tot mijn schrik echter geeft het ding nu 38,7 graden aan. Dat is te veel! Ik negeer het in de verwachting dat het vanzelf weer zakt naar mijn vertrouwde 36,3 graden. Ik wacht het avondeten met de kinderen af en blijf meten. Missie mislukt. Mijn temperatuur blijft te hoog, ook na een duo paracetamol. Shit! Ik moet de dokter maar gaan bellen. Maar met het nemen van dit besluit ken ik de uitkomst van donderdag 18 maart 2021 eigenlijk al. Ik neem m’n ziekenhuistas mee.

Ik vraag de buurvrouw of zij een ritje naar de SEH met mij wil doen; en zij brengt mij naar Utrecht. Niet voordat ik mijn meiden een dikke knuffel heb gegeven en afscheid heb genomen. In een tijdsbestek van 4,5 uur wordt er ongeveer 90 minuten aan mij gesleuteld op de SEH van het UMC Utrecht. De koorts blijft en er zit mogelijk een ontsteking in de weg. Rond een uur op één op vrijdag 19 maart word ik op een kamertje gebracht waar ik de komende tijd mag logeren. Infuus erin en aan de antibiotica. Het is op de afdeling Geriatrie (ouderengeneeskunde). Dat vind ik wrang. Deze patiënten liggen hier omdat ze ouderdomsziekten hebben. Die zal ik waarschijnlijk niet krijgen. Ik betrek een soort bezemkast waar net een bed in past en grenzend aan een twee persoons kamer. Als ik naar de wc moet, moet ik door deze kamer lopen. Eén van de twee bewoners van deze kamer is telkens verbaasd als mijn deur opengaat en vraagt zich af hoe ik daar terechtkom. Hij is oud en zijn bovenkamer doet het niet meer helemaal goed.

Vrijdag 19 maart ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Dat is gelukt. Wel het ‘verkeerde’ ziekenhuis. Ik lig weer in Utrecht. Ik hoop maar een paar dagen. Ik heb de maatschappelijk werker van de Hematologie laten weten dat ik haar miste en daarom graag terug wilde komen. Mijn hematoloog baalt voor en met mij. Zij is druk in overleg met Rotterdam om mijn opname daar te realiseren op 26 maart. Dat zou moeten kunnen, maar je weet maar nooit met meneer Douma.

Vrijdag 19 maart is op Netflix het nieuwe seizoen van Drive To Survive begonnen. Achter de schermen bij de Formule 1. Daar is dan de metafoor, hoewel ik deze al een paar keer opgegooid heb.