Mika Häkkinen

Het is september 1999. Ik zit samen met Wilfred en Bert bij Cor op de kamer. Cor heeft een enorme kamer waar een goede zithoek is ingericht en er staat een goede TV. Het is zondag rond de klok van tweëen. Het Formule 1 seizoen is vanaf het begin een beetje een deceptie omdat het niet gelukt is om Jos Verstappen in een stoeltje te krijgen. Mij maakt het, eerlijk gezegd, niet zo heel veel uit omdat ik Mika Häkkinen in 1998 in mijn hart heb gesloten. The Flying Finn. Hij staat op Pole Position en de McLaren gaat als de brandweer op Monza. Ferrari en Jordan volgen op afstand maar voor mij is er geen enkele reden om te verwachten dat McLaren de race niet gaat winnen. Mika ligt op koers voor zijn tweede wereldtitel. De indruk dat we alle vier fris voor de TV zitten moet ik meteen wegnemen. We zijn allemaal nog maar net wakker en er is sprake van een collectieve kater nadat de zaterdag is geëindigd in de Lava in Groningen. We trekken een biertje open en de lichten gaan aan.

Mika doet wat er van hem wordt verwacht. Hij behoudt de leiding en snijdt over de baan. De jankende McLaren bouwt langzamerhand een voorsprong op en een zekere overwinning lijkt zich te ontvouwen. Teamgenoot Coulthart rommelt een beetje rond de vierde en vijfde plaats. De Ferrari van Irvine doet niet wat hij zou moeten doen en het kampioenschap lijkt dichterbij dan ooit dat jaar. In het achterveld vliegen er wat mensen af en raken coureurs elkaar. Maar Mika heeft hier geen last van. Met gemak vangt hij de 29e ronde van de grand prix aan. Ik krijg het, moet ik eerlijk zeggen, maar half mee omdat Hans en alcohol niet echt goeie vrienden zijn. Het monotone gejank van de motoren sust me in slaap op de comfortabele bank van Cor. Ik lijk de enige die nog iets van de race meekrijgt want links en rechts van mij hoor ik diepe ademhaling van de overige toeschouwers. Cor hangt achterover op zijn stoel met een flesje bier tussen de benen. Voor de vorm heeft hij net een sigaret opgestoken; we kijken dus met z’n tweëen.

Ronde 30 en Mika komt aan bij de eerste chicane. De McLaren vertraagt en maakt een hele kleine ongecontroleerde beweging. Mika stuurt in maar de McLaren doet niet echt mee. Mika corrigeert maar het is al te laat. De McLaren stuitert over de tweede kerbstone en maakt een rondje op het gras. Ik ben geen technicus maar een McLaren hoort in dit stadium niet op het gras. Mika maakt z’n gordels los en smijt z’n stuur uit de wagen. Hij klimt eruit en loopt weg. Einde race! Marshalls proberen hem tot rust te manen. Hij duwt ze weg en loopt achter de vangrail en denkt buiten het zicht van de camera te zijn. Dan gaat hij door z’n knieën en huilt. Een voorsprong van meer dan acht seconden weg en het kampioenschap weer helemaal open. Hij heeft een foutje gemaakt en dat heeft de auto hem niet vergeven.

Ik ben klaarwakker. Shit! Er komt geen herhaling van 1998; Mika wordt geen wereldkampioen in 1999, denk ik. Ik baal als een stekker. Voor de vorm kijk ik de race uit en ben blij dat Ferrari niet wint. Heinz Harald Frentzen wint in een Jordan. Superleuk voor hen. Ze hebben al eens eerder gewonnen maar nog nooit op eigen kracht. Nu wel. Eddy Jordan gaat los van vreugde. Het kampioenschap ligt weer open. Eddie Irvine en Mika Häkkinen staan gelijk met nog een paar races te gaan. Hoewel er aan het begin van de zondagmiddag geen vuiltje aan de lucht leek is nu alles weer mogelijk.

Mika wordt dat jaar toch kampioen. Zijn foutje in de eerste bocht geeft hem hernieuwde energie om alles uit de kast te trekken en alles te pakken wat hij pakken kan. Ferrari wordt als team kampioen maar in 2000 zal het nummer 1 op de auto van Mika te zien zijn. Hij is tweevoudig wereldkampioen. Het zou nog een hele lange tijd duren voordat een McLaren coureur dit huzarenstukje zal herhalen in de persoon van Lewis Hamilton. Ik ben vooral blij dat Michael Schumacher geen kampioen is geworden dat jaar.

Mika Häkkinen is mijn held. Ik kan het niet goed duiden eigenlijk. Ik vind het tof hoe hij in de auto zit, hoe hij vol blijft houden en welke capriolen hij uithaalt. Ik vind het bijzonder hoe hij met tegenslagen omgaat. Want ook na 1999 Monza heeft hij nog wel een paar dingen meegemaakt. In de VS vliegt z’n auto in de brand op het moment dat hij kan winnen. In Spanje vliegt z’n versnellingsbak eruit in de laatste ronde terwijl hij in leidende positie ligt. Pech. Maar hij blijft lachen. Mika Häkkinen krijgt zijn heldenstatus bij mij na Spa 1999 waar hij Michael Schumacher inhaalt door op het rechte stuk Ricardo Zonta én Schumacher te pakken door drie dik over de baan te gaan. Held!

Ik zit in de race voor mijn leven in een lijf dat niet helemaal doet wat het moet doen. De versnellingsbak hapert en de toevoer van brandstof is al een tijd in gevaar. Er moeten veel pitstops gemaakt worden om de machine aan de praat te houden. Tegen beter weten in misschien. Maar het kampioenschap staat op het spel en mijn team staat achter me. Wie weet; elke kans grijpen. Ik heb een ronde achterstand maar de race kan nog lang duren. Wat moet ik doen? Opgeven en de auto in de pitbox zetten? Uitstappen en zeggen dat ik m’n best heb gedaan? Voor alsnog is dat niet mijn plan. De gordels striemen om mijn schouders en m’n helm zit niet lekker. Ik beweeg me niet gemakkelijk in dit vehikel. Maar nu opgeven is geen optie. Ik lijn de machine op voor een inhaalmanouvre op het einde van het rechte stuk. Drie dik wat mij betreft!