Stilte is geboden

Er is van alles gaande in mijn leven. Mijn agenda puilt uit van afspraken. “Laatste keren”, “Eerste keren”, “O, ja, dat ook nog keren” en bijna alle denkbare variabelen op dit. Een van mijn symptomen is vermoeidheid, maar inmiddels ben ik op het punt dat ik het onderscheid tussen de buitenwereld en mijn ziekte nauwelijks meer kan maken.

Ik heb de afgelopen acht dagen een ontwerp gemaakt voor een lijkkist, plannen gemaakt voor de kinderen, vrachtwagen gereden, Tesla gereden (Check!), mensen ontmoet, nieuwe weg naar het ziekenhuis gevonden, nieuwe eindbaasdokter ontmoet, beenmergpunctie gehad en meer van dat soort dingen. De titel van mijn domein is de laatste dagen passender dan ooit. Het eindstation van de achtbaan blijft ongewis maar er zitten momenten in dat ik de ‘ride’ leuk vind. Ik betrap mezelf er soms op dat ik geniet.

Een van mijn bezigheden is het soms op de ‘refresh’ knop duwen van dit domein. Onderschat niet hoeveel tijd dit kan kosten! En een paar weken geleden gingen de cijfers ineens door het dak. Dit had ik al eens eerder gehad, maar toen bleek dat er één of andere chinees toegang probeerde te krijgen. Ik ben een wereldburger, maar een paar honderd chinezen op één dag op dit domein leek mij onwaarschijnlijk. Dus toen de cijfers ineens de lucht in schoten een paar weken geleden dacht ik weer het slachtoffer te zijn van zo’n hackje. Maar toen ik wat ‘dieper’ op de cijfers dook zag ik dat ze vooral van de site van mijn werkgever kwamen. Als snel werd mij, door de lieve berichten van (oud) collega’s, duidelijk dat er iets gecommuniceerd was binnen de toko. Hoewel ik graag regie houd heb ik er voor gekozen om dit los te laten. Dat is mijn nieuwe skill die ik nog niet geheel beheers overigens. Ik heb het los gelaten en ben het gaan waarderen.

Vanmiddag werd mij ineens duidelijk wat de aanleiding voor de publicatie was. Regisseur als ik ben had Olga mij laten weten dat ik mij moest voorbereiden op een verrassing vanmiddag. Ze heeft mij niets verteld, alleen maar dat ik zou gaan huilen. Op die momenten blijkt maar weer hoe slecht ze me kent. Ik huil niet… nee… ik breek en stort inelkaar in een tranendal. Huilen, pff. De deurbel ging.

Voor de deur stonden Marja en Paula. Altijd als ik iets gedaan wilde krijgen op kantoor ging ik naar Marja of Paula. Ze noemen zich dan secretaresse maar dat is bij gebrek aan een andere passende titel. Het wijzigen van een titel binnen mijn werkgever kost veel geld; dus secretaresse it is. Helden van de vloer! En dat hebben ze bewezen toen ze aanbelden en binnenkwamen. Ze hadden m’n bucketlist gezien en vonden dat ze actie moesten ondernemen. En dat was gelukt vertelden ze. Mika Hakkinen was wat ingewikkeld geweest; maar dat had niet aan hun inzet gelegen zo bleek.

Ik ben verrast en overspoeld (samen met Olga). Ik mag met mijn vrouw volle bak naar de Formule 1 van Oostenrijk dit seizoen! Ze hadden iets van een crowdfunding opgezet en dit was eruit gerold. Er is een mogelijkheid voor mij en mijn vrouw om een wens uit te laten komen. Een item van de bucketlist te strepen; en niet de minste! En hoewel Marja en Paula de drijvende kracht zijn geweest stonden achterop de foto de namen van de mensen die het mede mogelijk hadden gemaakt. Ja, wat zeg je dan?

Wat zeg je dan? Ik heb gehuild, echt, ben niet ingestort; Olga had gelijk. Ik weet niet hoe het de gemiddelde lezer vergaat maar als ik huil kan ik niet praten. Toen ik uitgehuild was zocht ik woorden. Die heb ik, met uitzondering van deze huidige woorden, niet kunnen vinden. Wat zeg je dan?

Zoiets: Lieve vrienden, kennissen, via-via’s, familie: wat is het bizar om mee te maken dat er krachten loskomen om iets mogelijk te maken voor mij. Jullie vinden mij blijkbaar de moeite waard. Dat maakt mij klein. Ik heb van mijn therapeut geleerd dat ik er mag zijn, maar het lukt me vaak niet om dit te omarmen. De afgelopen maanden en in het bijzonder vandaag heb ik gemerkt dat ik gezien word en er mag zijn. Jullie overstelpen me met steeds mooiere dingen, ik word daar stil van. Soms voel ik me zelfs een beetje op voorhand schuldig als blijkt dat mijn behandeling ineens zal slagen. Ik ben geroerd en stil. Bedankt! Bedankt klinkt leeg en kort. Maar een ander woord heb ik niet nu. Dank jullie wel! Verder rest mij stilte.

Dit is nog niet het laatste is mij verteld. Ik ga door en ik ben bang jullie ook! Ik onderga het. Volgende halte: woensdag a.s. horen of ik mag starten in Rotterdam.