“Kijk! Dat kan ie al!”

In het kader van de laatste fase doorbrengen met mooie momenten ben ik vrijdag gaan wandelen met mijn chef. Hoewel ze de titel verafschuwt draagt ze hem als een vrouw, zonder klagen! We ontmoeten elkaar bij Amelisweerd waar we aan de wandel gingen. Het was prachtig weer, prachtige omgeving en supermooie gesprekken. In the pocket; weer een mooie herinnering gemaakt! Mijn telefoon ging en ik keek op het scherm; een privé nummer diende zich aan. Sinds augustus 2020 houdt een privé nummer in dat het ziekenhuis belt. Dus plichtsgetrouw nam ik op. En vanaf toen ging de achtbaan weer rijden.

De dokter, herself, belde. Ze had contact gehad met Rotterdam; de mensen van dat onderzoek waar ze gisteren nog lage verwachtingen van had. Het bleek iets anders in elkaar te zitten dan gedacht nog 24 uur geleden. De studie bleek verder te zijn en het medicijn wordt al toegepast op patiënten. Áls ik zou worden toegelaten tot de studie dan ontstond er een kans dat de blasten zich gingen gedragen en kwam er ineens weer een perspectief. 30% positieve respons tot nu toe in het onderzoek. Dat is niet veel, dat was de duidelijke winstwaarschuwing, maar aanzienlijk beter dan een nieuwe ronde van kuurtjes van uurtjes. Haken? Ja. Ogen? Ja. Al toegelaten? Nee, maar goeie kans dat dit ging lukken. Ik bepaal maar ze had alvast de kuurtjes van maandag en dinsdag geannuleerd omdat Rotterdam (Erasmus MC) graag met mij wilde spreken en onderzoeken. Of ik dat wat vond?

Wat er dan gebeurt is eigenlijk niet te beschrijven. Althans, niet beter dan wat ik in de vorige blog schreef. Een nieuw telefoontje van de Efteling had zojuist plaatsgevonden. En het woord Euforie is ook passend. En we weten allemaal dat euforie hormonaal is en niet echt. Dat is de winstwaarschuwing. Ik heb de wandeling met de chef afgesloten op een fijne manier en ben naar huis gereden. Ondertussen Olga gebeld. Rijden in een euforische stemming is hard werken… maar ik ben veilig thuisgekomen.

De strekking: Er loopt een studie in Rotterdam die passend zou kunnen zijn bij mijn soort kanker waarin nu al redelijke resultaten behaald worden. Rotterdam heeft op grond van mijn dossier gezegd dat ze mij wel willen opnemen in de studie. Er is ook een ‘slot’ beschikbaar waarin ik mee zou kunnen. Voorwaarde is wel dat ik door de pre screening kom. Een fysieke check of ik het aankan, een intake en een nieuwe beenmergpunctie; maar dan in Rotterdam. Als er overal groene vlaggen omhoog gaan dan kan ik waarschijnlijk snel starten. Niet in de laatste plaats mijn eigen groene vlag want het is en blijft een experiment. Ten minste twee weken in een ziekenhuis en mogelijk meer met ongewisse uitkomst. De hele bandbreedte is beschikbaar van overlijden tot geschikt worden voor een stamceltransplantatie. Weg van m’n gezin en dus minder tijd die toch al kostbaar is. Ik moet ‘ja’ zeggen en zij moeten ‘ja’ zeggen. Wat doe je dan? Een nieuw duivels dillema erbij; maar wel eentje die begint bij een potentieel gouden ticket naar het onbekende. Hallo achtbaan! Maandag gaan ze me bellen en gaat de Rotterdamse versie rijden. Ik weet niet goed hoe lang deze zal zijn. Hoe leuk of spannend. Maar volgens mij is mijn conclusie dat ik het moet proberen als ik door het poortje pas.. Wel moet gezegd worden dat ik niet zo goed ben met studeren. Ik heb ongeveer 7 jaren gerommeld in een HBO opleiding en deze nooit afgemaakt. Ik ben goed geworden in m’n vak, maar geen diploma. Als dat een voorspeller is?

Deze nacht slaap ik goed en diep; iets met een pil. De volgende ochtend wordt ik wakker en maak ik een fantastische wandeling met goede vriend Erik. Dingen die gezegd moeten worden zijn gezegd. Moe maar voldaan rijd ik naar huis. We hebben afgesproken dat er nog een aantal dingen op de agenda staan en in mijn huidige conditie hoop ik dat deze bewaarheid worden.

Thuisgekomen zoeken Olga en ik de andere kant van het euforische spectrum op. We hebben Isis en Elsa verteld dat de chemo-Kaspers verloren hebben. Papa wordt niet meer beter en het zou zomaar kunnen dat papa snel zal komen te overlijden. We gaan moeilijke dingen met elkaar meemaken. Holy shit! Dit is moeilijk! Maar wat ben ik trots op mijn drie dames. Hoe moeilijk ook, dit gaan we doen met elkaar! Hoe moeilijk ook, dit gaan ze doen met elkaar! Eerlijkheidshalve hebben we ze ook verteld dat er nog een wondertje in de lucht hangt in Rotterdam. Meer onder het mom dat ik geen boze kinderen wil als ik ze in september toch nog naar school ga brengen en nog niet ben overleden(!). En passant krijg ik een puzzel die ik moet doen die Isis heeft gemaakt….. Hallo achtbaan!

De oplossing van de puzzel: Vanmiddag ga ik m’n eerste streep op de Bucketlist zetten. Ik mag rijden met een vrachtwagen!

Vanaf 1500 uur heb ik me de King Of The Road gevoeld. In een hele vette zwart-gouden vrachtwagen mocht ik, na een korte uitleg, plaatsnemen achter het stuur. “Nou, laat de koppeling maar opkomen.” en de V8 100000PK zet zich in beweging. Whaa! Driebergen heeft smalle straatjes en de omliggende dorpjes ook. Het zweet liep me de volle 1,5 uur langs de rug. Links houden, rechtsvoor schakelen en remmen tot 20km/u. Stoepjes graag laten liggen en meer van dat soort opmerkingen zingen ’s avonds nog door mijn hoofd. Wat een fantastische ervaring was dat. Die is binnen! Ook deze krijgt een plaatsje in mijn achtbaan.

Maandag de volgende halte. Een gesprek met het Erasmus MC. Willen ze me hebben? Wil ik hen hebben? Mag Olga op bezoek komen als ik kom logeren in Rotterdam en hoe zit het met de kinderen? Je zou het niet zeggen maar leven tussen hoop en vrees is misschien nog wel moeilijker dan reizen naar een reeds bekend eindpunt.