Wilt u ze wel in de container doen?

De vlag gaat uit! Ik mag stoppen met het gebruiken van bloedverdunners! Bloedverdunners zijn medicijnen die m’n bloed dunner maken en daardoor de kans op bloedproppen kleiner maakt. In november had de dokter het vermoeden van een bloedprop in mijn rechterbeen. En nadat een echoscopist het vermoeden had bevestigd werd ik veroordeeld tot het gebruik van bloedverdunners. Ik vond dit mentaal vooral een probleem omdat dit toen de bevestiging was dat naast mijn (toen nog) MDS er allerlei extra toestanden zouden volgen. Later werd het mentale bezwaar aangevuld met een praktisch bezwaar omdat het beter was te stoppen met de pillen en over te stappen op de injecties.

De injecties moest ik twee maal per dag zetten in mijn buik. Ik heb, of in elk geval had, een grote buik; dus dat was een check. Een plooi pakken was dus geen probleem. De naald erin zetten ‘net alsof je aan het darten bent’ was eigenlijk ook geen probleem. Ik heb proefondervindelijk vastgesteld dat ik beter ben in injecteren dan in darten. Vervolgens voorzichtig de vloeistof afdrukken in de plooi, inclusief de luchtbel. Vijf tellen wachten en dan de naald er weer uithalen. Dopje er weer op en dan de gebruikte spuit in de gele container met de rode dop doen.

Ik haat die dingen. De naald is, in mijn beleving, enorm en de vloeistof is precies te dik. Ieder prikmoment levert een snijdende pijn op. Aanvankelijk dacht ik dat dit aan mijn kunde lag maar ook tijdens mijn ziekenhuisopname bleef deze klacht. Ik heb mij vijf weken lang laten bedienen door het personeel en deze hebben de gouden truc niet gevonden. De snijdende pijn bleef. Als mijn bloedwaarden te laag zijn ontstaat er vervolgens een patroon op m’n buik alsof ik opnieuw de waterpokken heb. Dit was voor de witte jassen een indicatie dat mijn bloedplaatjes te laag waren. Mijn leermoment was dat ik blij was dat ik nooit heroine heb gespoten én dat ik slechts zelf voor een injectie zou kiezen als er ook een moment van plezier op zou volgen; zoals bijvoorbeeld bij heroïne.

Donderdag j.l. kwam het moment dat de dokter mij vertelde dat er volgens protocol gestopt kon worden met de bloedverdunner. De bloedprop was al lang geleden gezien en het protocol schreef dan voor dat stoppen mocht. De injecties mochten weg en zouden misschien wel niet weer terugkeren. (Vandaag kreeg ik een voorzichtige winstwaarschuwing dat ze wellicht toch weer terugkeren t.z.t.). Ik was superblij. Weg met die dingen.

Op de datum van mijn ontslag kreeg ik een big shopper mee van de apotheek. Hierin zaten vooral de spuiten met bloedverdunner. Ik denk ten minste 15 verpakkingen met daarin vijf injecties. Dan kon ik tenminste een tijdje vooruit. 75 spuiten. Hiervan heb ik drie doosjes gebruikt. Dus er zijn er nog 12 over. Dus nog 60 injecties. Keurig in hun verzegelde doosje en vervolgens individueel in hun verzegelde verpakking. “O, die mag u inleveren dan vernietigen we ze voor u.” vertelde de mevrouw van de apotheek mij desgevraagd. Of ik ze wel even zelf uit wilde pakken en één voor één in de container wilde doen. Anders zou ze dat zelf moeten doen, want die ongeopende verpakkingen werden door de afvalverwerker niet geaccepteerd. Het was natuurlijk gevaarlijk dat de jongens op het bedrijf zomaar in een injectienaald zouden kunnen grijpen waarvan ik wist dat de injectie een snijdende pijn gaf.

Toch kreeg ik kortsluiting. Laat ik vooraf duidelijk zijn: ik ben geen milieuridder. Helemaal nu ik weet dat ik waarschijnlijk niet meer heel lang rondhobbel is het milieu een van de laatste dingen waar ik mij druk om maak. Verspilling daarentegen vind ik wel een ander onderwerp. Er zijn 60 injecties onderweg naar de vernietiging á 12 euro per stuk. Een slordige €720,- gaat de verbrandingsoven in. Deze is reeds gedeclareerd bij de verzekeraar en gaat mee in de balans van 2021; gelukkig maar. De premie gaat maar een tientje omhoog in 2022. Daarnaast kost meneer Douma al genoeg geld, dus een beetje marge terugpakken is ook geen bezwaar. Als hij ze maar wel in de container doet.

Ik ga de komende dagen de verpakkingen open maken en de injecties één voor één in de naaldencontainer stoppen. Dat doe ik zodat de mevrouw van de apotheek dat niet alsnog zelf hoeft te gaan doen; vind ik wel aardig. Maar toch blijft het een bizar gegeven. Ik ben blij dat ik er (voorlopig) vanaf ben. En het is ook een psychische stap om die units de deur uit te doen. Toch twijfel ik nog een beetje. Misschien komen ze in april ineens weer op mijn menu. Dan krijg ik weer keurig 15 doosjes aangeleverd met vijf spuiten er in. Misschien wacht ik nog heel even…