Normaal

En dan ben je een week thuis. Het gaat eigenlijk best goed. Iedereen is blij dat we weer samen zijn en zo langzamerhand gaat het gezinsleven terug naar het oude normaal. Kinderen gaan spelen, zijn blij, zijn boos en willen niet eten. Olga is aan het werk en ik hang op m’n stoel. Ik draag bij aan het huishouden door afwisselend de ene en vervolgens de andere naar bed te brengen. Olga kan weg omdat ik thuis ben. Om de paar dagen ga ik naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Ik heb een B nummer dus het gaat allemaal lekker snel. Het gaat best goed. Ik ben heel moe en heb soms wat jeuk, maar verder lijkt alles normaal.

Ik betrap mijzelf er gaande weg op dat ik mij ga vervelen. Het dagelijkse ritme van slapen, opstaan, slapen, opstaan, eten en weer slapen wordt saai en te voorspelbaar. Klussen in de tuin en in huis wordt afgeraden. Kan ook helemaal niet want ik denk dat ik omval bij de eerste schep die de grond in gaat. Het is dan wel normaal maar fysiek ben ik een vaatdoek. Lopen gaat wel redelijk. Ik roep dan dat mijn conditie shit is en loop vervolgens een rondje van vier kilometer, soms zelfs zonder zweet op m’n voorhoofd. Ik ontmoet weer mensen die ik tenminste vijf weken niet heb gezien. Ik word verrast door (oud) collega’s al of niet in samenspraak met Olga. De ontmoetingen zijn leuk en fijn maar toch ook confronterend. Het zelfde geldt voor alle kaartjes, bloemen en pakketjes die hier aan de deur komen. Als je nog niet wist dat er hier iets aan de hand is dan zou de uitpuilende brievenbus en regelmatig bezoekende bloemist toch een hint zijn. Of er is iets feestelijks gaande of iets ernstigs. Als je dan zo naar het subject kijkt dan is er vast iets feestelijks aan de hand want hij ziet er zo goed uit. Voor mij begint het soms een beetje op een show te lijken. Hans laat zichzelf zien aan de buitenwereld. Hans heeft twee chemo’s overwonnen zonder erg invasieve problemen. Begrijp me goed, iedereen bedoelt het goed en het is heel lief; maar ik ben toe aan ‘normaal’.

Afgelopen vrijdag heb ik dan maar besloten het ‘normale’ op te gaan zoeken. Ik ben naar kantoor gereden. Daar heb ik een paar uur gezeten bij (oud) collega’s. Daar hebben we de nodige kankergrappen gemaakt en uitgewisseld wat er de afgelopen maanden allemaal is gebeurd. Bij mij is er veel gebeurd maar ook op het werk is er veel gebeurd waar ik een jaar geleden graag mijn tanden in had gezet. In de bedrijfsvoering is het een en ander gaande dat nogal gevolgen gaat hebben voor de medewerkers en vormgeving van de verschillende teams. Heftige beslissingen met grote bedoelde en onbedoelde gevolgen voor iedereen. Ik mag dan van binnen nogal ziek zijn maar ik heb toch al snel weer een mening over wat er zou moeten en zou kunnen. Discussie op het scherpst van de snede en niet altijd binnen de gebaande paden. Normaal. En omdat het vrijdag was ben ik mee gegaan naar de vrijmibo waar, heel toepasselijk, ook frikandellen werden geserveerd uit de airfryer van Gerrit. Ik vond het heel fijn en ontspannend. Ja, het ging veel over mijn ziek zijn; maar ook zeker over de normale dingen van het leven. Dit was fijn. Ik stapte om kwart voor zes in de auto nadat ik Olga een apje had gestuurd dat ik over een half uurtje thuis zou zijn. Dit was vroeger ook normaal. Dan blijf ik hangen, soms tegen wil en dank, en kom ik laat voor het eten. Dit is telkens geen probleem; ook vrijdag niet.

Onderweg naar huis zit ik in de avondspits en wil iedereen naar huis. Ik heb lekker de radio aan en scheld op sommige medeweggebruikers. Iemand in een auto die bij het stoplicht voor rechtdoor staat en dan ineens voor kruipt bij het stoplicht voor rechtsaf. Ik heb hem de huid volgescholden. Normaal. Wat een eikel! Ik moet toch ook wachten, waarom hij dan niet?

Vrijdag j.l. was een heerlijke opsteker. Ik heb me toch zeker een paar uren normaal gevoeld. Dit heb ik meegenomen naar huis waar we een ontspannen vrijdag avond hebben gehad en een redelijke normale zaterdag. Nu leven we op zondag en kruipt er langzaam weer een donkere wolk voor het raam. Ik heb een ontsteking op m’n been en ben bezorgd over de uitslag van de beenmergpunctie van a.s. woensdag. Als die normaal is, als in hoe alles de afgelopen maanden is geweest, dan krijgen we slecht nieuws. Ik merk dat ik me niet los kan maken van dat gevoel. Rationeel wil ik beide opties nog open houden. Misschien is mijn kuurtje van een uurtje wel een goede zet geweest en heb ik tijd gewonnen. Het woord is aan de dokter donderdag, maar deze vrijdag heb ik dan maar in de pocket.