Welkom Thuis

Toen was het ineens zo ver. Nadat ik eerst wat extra bloed in m’n lijf gepompt kreeg mocht ik na vijf weken ziekenhuis ineens naar huis. In de loop van de dag heb ik mijn koffer ingepakt en begon ik mij voorbereiden op een exit uit het UMCU. Vijf weken; dat was lang! Mijn infuus begon te piepen en een verpleegkundige die ik nog niet eerder had gezien koppelde hem af. Captain Chemo en ik namen kort maar kordaat afscheid en daar ging ik dan. In mijn linkerhand een big-shopper van de apotheek en in mijn rechterhand mijn lichtblauwe rolkoffer.

De polikliniek was nog open en toch mocht ik door de klapdeuren. Ik had een jas aan en mijn mondkapje op. Mijn broer zou bij de ingang staan. Ik begon te lopen naar de lift. Daar moest ik wachten op iemand op een bed en op iemand in een rolstoel. Ik bemerkte een soort innerlijke onrust. Zou ik op mijn benen blijven staan? Zou mijn bloed dusdanig in orde zijn dat ik de wandeling naar de uitgang aan zou kunnen? Wisten ze zeker dat ik mocht gaan? De liftdeuren gingen open en ik ging in de lift staan en drukte op de 1, de verdieping van de uitgang.

De wandeling naar de uitgang was bizar. Het gevoel van extreme vrijheid overviel me. Ik had keuzes. Ik kon, volgens plan, naar de uitgang lopen. Maar ik kon ook naar het restaurant lopen of elke willekeurige afdeling. Ik kon door de tunnel naar het WKZ lopen. Ik had keuzes. Ik ademde diep in. Andere geuren en andere lucht. Ik betrapte mezelf op angst. De afgelopen weken had alles in het teken gestaan van veiligheid en zuiverheid. Nu ging dat allemaal overboord. Voor het zelfde geld had hier op de gang iemand zijn bacteriën overal verspreid en ademde ik die nu zomaar in. Wellicht zou ik dan morgen weer naar het ziekenhuis moeten met een of andere infectie. Mensen keken me aan alsof ik op mijn voorhoofd had staan dat ik vijf weken opgesloten had gezeten. Bizarre wandeling. Kleine angstmomentjes als er een verpleegkundige of andere witte jas mij inhaalde op de gang. “Meneer Douma, waar gaat u heen? U moet toch nog wat langer blijven; we hebben een foutje gemaakt!” En toen door de draaideuren waar mijn broer mij opving. Ik mocht op de achterbank gaan zitten en hij zou mij naar huis brengen.

Toen gingen de sluizen weer eens open. Ik kon weinig zeggen maar ik moest huilen. Huilen omdat ik frisse (soort van frisse) lucht in kon ademen en zelf kon bepalen of het raampje open ging of dicht. Huilen omdat vijf weken opsluiting eigenlijk niet menselijk is en wellicht zelfs traumatiserend. Huilen omdat dit ontslag uit het ziekenhuis allerminst betekende dat ik niet terug zou hoeven komen. Huilen omdat vanaf nu de maanden zouden gaan tellen in afwachting van goede of kwade uitslagen. Huilen.

We reden stilzwijgend naar huis. Voor de deur zette mijn broer de auto stil en ik mocht uitstappen. De voordeur ging open. “Pappa!” Daar stonden ze. Mijn twee (drie) prinsessen! Ze waren blij dat ik weer thuis was. Ik ‘rende’ naar de deur en liep snel naar binnen. Daar heb ik ze alledrie lang en stevig geknuffeld. Ik heb ze geroken en gevoeld. Wat heerlijk was dat. Ik ben bedolven onder kado’s en verhalen. Ze waren er maar druk mee geweest. Ik heb Olga geknuffeld, lang geknuffeld en vastgehouden. Wat had ik ze gemist! Het contact is noodzakelijk constateerde ik. En tussendoor heb ik gehuild.

Vijf weken in een streng regime is niet te doen, laat staan langer. Rationeel is het allemaal logisch en te volgen. Een corona besmetting op de afdeling heeft forse en verregaande gevolgen voor de patiënt en de rest van de afdeling. De behandelingen zouden uiteindelijk gestaakt worden. Dus het regime ging ergens over. De behandeling gaat ergens over. Niet behandelen betekent een zekere dood op niet te lange termijn. Maar de prijs die ervoor wordt betaald is hoog en richt emotionele nevenschade aan. Het team op de afdeling is fantastisch en lief. Iedereen is erop gericht om het verblijf zo aangenaam mogelijk te houden. Maar de regels blijven de regels en die zijn hard.

Gisteren heb ik gelopen. Ik had een slechte nacht gehad en was alleen thuis. Rond half 11 besloot ik een wandeling te maken. Ik heb m’n schoenen aangetrokken en ben gaan lopen. Een rondje van een half uur of 45 minuten. Gewoon op de automatische piloot. Ondertussen heb ik ingeademd en uitgeademd. Als je dat niet doet dan ga je dood. En dat wil ik voorlopig nog niet.