Happy Socks

Voordat ik werd opgenomen in het ziekenhuis heeft Olga een aantal sokken voor mij gekocht. Sokken met een printje erop. Als je mij een beetje kent dan weet je dat ik al jaren alleen maar witte sportsokken draag. Nou ja, sokken die ooit begonnen als witte sokken en nu zich ontwikkeld hebben naar sokken. Maar Olga kocht sokken met een printje erop.

Zo heb ik een stel sokken waarbij de ene een fles ketchup moet weergeven en de andere frietjes. Ieder stel heeft verschillende linker en rechtersokken. De thema’s verschillen van kerkhof tot ziekenhuis, van UFO’s tot het dierenrijk. Ik vind ze vermakelijk. Inmiddels heb ik het assortiment uitgebreid en kan ik tenminste twee weken doorlopen op mijn Happy Socks. Geloof het of niet maar het dragen van dit type sokken doet iets met de geest. Het draagt soms bij aan het magische denken dat nodig is om de gevoelens goed te houden. Zo droeg ik op de dag waarop ik (zo bleek later) slecht nieuws kreeg een stel sokken met eenhoorns erop. Ik hoopte heel erg dat het dragen van deze sokken zou bijdragen aan een goede uitslag. Het was niet zo maar tot het moment dat de dokter kwam voelde ik me onverslaanbaar.

Gisteren had ik een ‘tussendokter’. Het was weekend en mijn ‘eigen’ dokter was er niet. De dokter joeg over de gangen heen en legde in hoog tempo zijn visites af. Handen reinigen bij binnengaan en, hoppa, handen reinigen bij vertrek uit de ruimte. Ik merkte dat z’n stijl me wel beviel. “Nieuws? Geen nieuws? Ik ook niet. Nou, houden zo! Tot morgen!”. Dat was zijn stiel bij mij en dat was prettig vond ik. Ik had nogal last van jeuk en hij had ongevraagd de medicatie daarvoor wat opgeschroefd zodat ik een volle nacht zou kunnen maken. Fijn! Dank u wel tussendokter!

De volgende dag kwam de zelfde tussendokter. Hij had weinig nieuws, en of ik dat wel had. Nee. Ik niet. Ik voel me nog steeds net zo (on)gezond als een paar weken geleden nadat ik de koorts had verdreven. Ik verdraag mijn nieuwe chemo/medicatie goed. Mijn bloedwaarden zijn, binnen al hun laagheid, hoog genoeg en ik ondervind er weinig tot geen hinder van. De tussendokter stelde mij gerust door te vertellen dat de hinder nog wel zou komen. De waarden zouden nog wel door het ijs gaan, dat hoort ook zo. Gelukkig zou ik in die periode van vier weken nog fijn in het ziekenhuis zijn zodat iedere gevaarlijke cel tijdig opgespoord kon worden en aangepakt. Dat was een grapje van de tussendokter vond ik. De tussendokter maakte dus geen grapje zei hij. Hij wist niet beter dan dat met deze medicatie een ziekenhuisopname van vier weken geïndiceerd was. Tien dagen toedienen en vervolgens twee en een halve week afwachten. Het was vol risico’s om met lage bloedwaarden naar huis te gaan. Hij was toch zeker de dokter, of niet dan?

Daar zat ik dan met m’n blije sokken. Vandaag was het de leeuw. Hans Douma, koning van de lach, de Leeuwenkoning. En staat er zo’n snotneus van een arts bij m’n bed allerlei nare verhalen te verkondigen. Nog even en hij zou mij vertellen dat ik een ziekte had die moeilijk te genezen is; het moet niet gekker worden! Ik had eerder al naar z’n schoenen gekeken. Het waren schoenen die ooit netjes geweest waren maar nu de transformatie tot werkschoenen hadden gemaakt. Bruine puntschoenen met onbestemde sokken daaronder. Deze dokter snapte er dus helemaal niets van. Kon hij ook niet helpen natuurlijk maar het feit dat je een witte jas aan hebt houdt niet in dat je er verstand van hebt. Bij onze ijswinkel hebben ze ook witte uniformen en zij hebben ook niet zomaar ineens verstand van Leukemie. Ik zei: “Nou, dokter Myelody heeft er iets anders over gezegd. Het was haar plan dat ik na de kuur naar huis kan als alle waarden oké zijn én ik niet ziek ben..” Toen zei de tussendokter dat mijn eigen dokter het waarschijnlijk beter wist… Zie je wel!

Ik ben in blijde verwachting van mijn ontslag één dezer dagen. Er zitten mitsen en maren aan en mijn verblijf kan zomaar ineens verlengd worden omdat ik ziek word. Maar de voortekenen zijn positief. Hoewel het nog te koud is wil ik na mijn ontslag een ijsje halen bij een winkel waar ze met witte uniformen de klanten bedienen. Daar wil ik naar toe met mijn Hospitaal sokken aan. Dan ga ik roepen dat het mij verstandiger lijkt om het linkerbeen van een medewerker te amputeren omdat hij er een beetje raar mee trekt. Ik ben benieuwd naar de reactie. De witte jassen weten het namelijk vast! En dan loop ik naar huis en ga ik tv kijken en dochters knuffelen. Als Olga lief is krijgt zij ook een knuffel.

Vandaag mijn achtste kuurtje van een uurtje gehad. Nog twee te gaan. Bijna naar huis. Hopen dat ik geen koorts krijg. De voortekenen zijn goed. Morgen mijn eenhoorn-sokken weer aan.