M’ntaal

De dagen beginnen te tellen. Vandaag mijn vierde kuurtje van een uurtje gehad; bijna op de helft. Maar inmiddels geraak ik op het punt dat elke Hollandse wijsheid stom en leeg klinkt. De laatste loodjes enzo.

Mijn Captain Chemo staat 23 uur per dag werkloos in mijn kamer. Zo nu en dan piept hij omdat hij stroom nodig heeft, maar verder geeft hij geen kik. Ik heb ook in het ziekenhuis een echte kankerstoel bemachtigd en deze strategisch voor het raam neergezet. De stoel vormt een brug tussen de realiteit binnen het ziekenhuis en de verhalen buiten het ziekenhuis. Ambulances rijden af en aan en als een heel pluimage aan auto’s met onbekende bestemming. De sneeuw van de afgelopen dagen kleurt het landschap en laat de zon reflecteren tot een mooi schouwspel in de ‘tuin’ van het ziekenhuis. De dynamiek van het ziekenhuis is mij inmiddels bekend. Maar ik ben er wel klaar mee. Nog tenminste zes dagen. En dan maar hopen dat mijn waarden goed zijn om naar huis te mogen.

Naar huis mogen. Ik betrap mijzelf op een soort magisch denken. Als ik bepaalde rituelen maar goed uitvoer dan komt het uit in mijn voordeel. Op tijd mijn beweging op de fiets en mijn vaste tien rondjes op de afdeling. Op tijd tandenpoetsen volgens vast ritueel en niet te vroeg gaan slapen om gebroken nachten te voorkomen. Ik doe alles, maar mijn gevoel wordt er niet beter op. Ik merk dat de geur van thuis en het gevoel van thuis steeds verder verdwijnt uit mijn systeem. Het loopje van mijn stoel naar de keuken en de klim de trap op; alles vervaagt na verloop van de tijd in het ziekenhuis. Zelfs dit vervagen lijkt een soort magisch denken te triggeren waarbij ik denk dat ik het niet eens ga halen en vroegtijdig kom te overlijden door een val over mijn eigen Captain Chemo. Mijn geestelijke tempel laat me stukje bij beetje in de steek.

Op de gang hoor ik het sloffen van patiënten die met hun infuuspaal trouw hun rondjes doen. Ze zijn ziek en voelen zich ziek. Het gaat allemaal langzaam en in het tempo van een echte kankerpatiënt. Sommigen lopen samen met de verpleegkundige omdat ze een ‘val risico’ hebben. Als ze vallen dan ziet de verpleegkundige het tenminste. Er hangt een keur aan zakken en flessen aan te paal, al of niet met oranje sticker. En opeens zijn ze weg! Naar huis of dood. Dood ja, want dat gebeurt ook hier op de afdeling. Ik heb ‘er al eentje’ gezien die fit binnenkwam en het niet gehaald heeft. Het kan verkeren in vier weken. Hoewel ik niet verwacht dat dit mijn lot zal zijn is dit wel de Mindfuck van de afgelopen dagen. Verwachtingen en angsten mengen zich met de realiteit. Vooral ’s nachts is het onderscheid tussen feiten en fictie moeilijk te maken. De buitenkant van dit lijf oogt nauwelijks ziek en de binnenkant is voor mij niet te zien.

Op de meeste blije sites lees je dat de mentale conditie wellicht nog belangrijker is dan de fysieke conditie. Ik begin hier langzamerhand wel in te geloven. Mijn fysieke conditie is, voor een gemiddelde patiënt van deze afdeling, best goed; ik loop iedereen eruit. Maar mijn mentale conditie begint echt sporen op te lopen. Heel begrijpelijk en logisch, roept iedereen. Maar ik vind dit een nare constatering. Mijn hoofd is altijd mijn instrument geweest en deze begint nu te rammelen. Aftellen werkt niet meer zoals het hoort… nog zes dagen het kuurtje van een uurtje. En dan mag ik, als mijn gezondheid het toestaat, naar huis. Ja, en laat daar nou precies de crux liggen. Ik heb geen invloed op mijn waarden. Dus ik moet ergens in mijn hoofd een exit inbouwen dat die zes dagen er meer gaan worden. Dat lukt mij op het ogenblik niet. Ik wil er niet aan denken. Maar toch voelt het een beetje als het wachten op een examenuitslag waarvan je weet dat het ondenkbaar is dat je hem gehaald hebt. Je hebt immers niet geleerd!

De mentale conditie is van mij. Daar kan geen psycholoog, psychiater, arts, verpleegkundige, vriend, vrouw en kind mij bij helpen. Dat moet ik zelf doen op mijn eigen manier. Maar jemig, wat vind ik dat moeilijk. Nog zes hele dagen tot het volgende zwaard van Damocles…