Aftellen

Vandaag heb ik mijn tweede kuurtje in een uurtje gehad. Nog acht te gaan.

De dag begint inmiddels voorspelbaar. Meestal komt de juf van thuisbezorgd als eerste de kamer binnengewaaid met de vraag of de gordijnen openmogen. Meestal mag dat van mij. Sinds ik op een kamer alleen lig komen ze later. Ik lig verder op de gang dus komen ze later; prima. Bijna gelijktijdig komt de verpleging voor de dagelijkse controles; doet meneer Douma intern nog wat hij zou moeten doen. Meestal wel is mijn eigen conclusie. Different day, same shit is de conclusie. Na het ontbijt douchen en aankleden. Op sommige dagen is dit een makkie en op sommige dagen is de energie alweer verspild als de kleding goed en wel weer om het lijf zit. Dit is de dynamiek van mijn ziekenhuisopname. De dokter komt en gaat als ook de andere diensten. Ik doe het wel oke op deze dynamiek.

Er zijn een paar onhebbelijkheden die met mij meehobbelen de laatste dagen. Als gevolg van mijn eerste kuur heb ik wat huidproblemen gehad. De huid is zich nu aan het herstellen en het herstellen van huid houdt in een onbedwingbare jeuk! Vooral ’s nachts in bed is het niet te harden. Daarnaast heb ik een klierende speekselklier. Zodra deze aan het werk moet doet hij pijn; volgens de dokter zit er een steentje in. Deze gaat er ‘vanzelf’ uit als ik de klier maar genoeg onder druk zet. Hoe doe ik dat? Door gele Napoleon’s te eten. Het is een HEL! Alleen al de gedachte bij een Napoleon laat de klier opzwellen en de steen prikken. De dokter heeft me al een paar keer enthousiast uitgelegd dat je van buiten de klier kan zien opzwellen als hij overbelast wordt. Wat werkt het lichaam toch mooi! Ik deel zijn mening nog niet echt en hij blijft toch het risico opzoeken dat er ooit een infuuspaal zijn richting uitkomt met als doel om letsel aan te brengen… (as we speak loopt mijn mond vol met speeksel… au)

Maar er speelt ook een ander fenomeen. Onverwacht en heel bijzonder vind ik zelf. Ik ben nog niet superoud maar heb toch al wel een aantal fasen in het leven meegemaakt. Iedere fase kenmerkt zich door vriendschappen en kennissen waarvan ik toen dacht dat die altijd zouden blijven. Inmiddels weet ik dat contacten verwateren en overgaan in nieuwe contacten. Dat hoort bij het leven. Maar wat er ook gebeurt als een leven richting het einde gaat is dat deze contacten ineens weer in beeld komen. Soms via het Veesboek, soms via oud netwerk in de plaats waar ik ben opgegroeid of het familienetwerk. Allemaal komen ze op een andere manier op de lijn en geven blijk van medeleven. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het heel bijzonder vind. Je merkt dat de temperatuur van het oude contact het zelfde is gebleven. Ik krijg warme gevoelens aan de herinneringen van vroeger. Hoewel ik het gevaar loop als een oude vent te klinken denk ik dat het stiekum wel mag. Ik ben al best oud voor mijn leeftijd.. althans, ik heb een oude mannenziekte; dus dat!

Wat vagere herinneringen uit Assen komen boven over het spelen in het huis van Suzan met alle trappen en later het huis van Theo. Oom Kees en Tante Jos. Later spelen met Anne aan de Tuinstraat en daar zelf naar toe fietsen onder het tunneltje door. Dan verhuizen naar Zuidhorn waar ik een eeuwigheid op straat heb gezworven met vrienden uit de buurt. Mijn buurjongen Bas die zes dagen ouders was dan ik. Esther en Greetje. De spoorbrug en de heuvel waar ik voor het eerst heel erg (heel erg) dronken ben geweest. Nachtvissen met Theo. De dagelijkse wandeling naar de Boslaan toen ik verkering had met Greetje. (Echt waar, Hans en Greetje.. haha). Toen naar Zwolle waar ik met Wietse, Carlien en Fienette in een huis terecht kwam. Het grote mensen leven was begonnen. Ook daar ben ik, vaker dan één keer, op een grote mensen manier dronken geweest al of niet in het bijzijn van een meer of minder bekend meisje. Diepgewortelde liefdes en snel vervliegende opwellingen. Uiteindelijk maakt het mij tot wie ik ben geworden. En al deze omzwervingen komen met een hele vervelende reden ineens weer in het huidige levens palet terecht. Bijzonder en mooi.

Het aftellen is begonnen. Nog iets meer dan een week en dan mag ik hopelijk naar huis. Nieuwe herinneringen maken met mijn gezin. Ik ben voorbereid op een verlengd verblijf als mijn lijf besluit rotzooi te gaan schoppen. Ik ben een dwarsligger, dus waarom zou ik het nu ineens volgens het boekje gaan doen.

Maar het grote aftellen is ook begonnen. Ik ga geen 70 worden en waarschijnlijk niet eens 50. Ik merk dat ik er in toenemende mate vrede mee krijg. Begrijp me goed; ik ga er alles aan doen om lang rond te blijven hobbelen en leuke dingen te doen. Maar de feiten liggen er ook gewoon, en feiten liegen meestal niet. Dan moet je toch ook nu al de mooie dingen gaan koesteren?

Als je weet dat je dood gaat voelt dat alleen. Je loopt als het ware voor de troepen uit. Daar waar anderen jou nog vasthouden aan het leven is dat zelfde leven voor jou een soort luxe optie geworden; mooi meegenomen maar niet écht realistisch. Hoewel het misschien nog wel een paar jaren gaat duren gaat het wel sneller dan verwacht mag worden en zal ik waarschijnlijk nog vaker logeren in een ziekenhuis. Er komen steeds meer zakelijke overwegingen in mijn hoofd om verbintenissen goed en mooi af te ronden of juist zo lang mogelijk vast te houden. Ik ben niet bang meestal. Het gaat op een bepaalde manier goed komen.