Doe even normaal!

Morgen begint plan B. Tien dagen op een rij krijg ik een infuus van iets meer dan een uur met een duur medicijn. Dat druppelt vrolijk naar binnen om zo de blasten in mijn bloed aan te vallen. Het is een beetje een lui medicijn want pas na drie á vier weken is het resultaat te zien. Morgen om 11 uur zal ik klaar zitten. De verpleging heeft dan een nieuw infuusje geprikt en om 12 uur is de paal weer een dag werkeloos. En dat dan tien dagen. En daarna? Naar huis als alles goed gaat. En dat laatste zit hem voor mij nou juist de kneep. Als alles goed gaat. Bij mij verloopt alles tot nu toe net even anders en ben ik een uitzondering. Ik ben daar helemaal klaar mee.

Vroeger als kind was ik al anders. Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin met een vader en moeder. Ik ben één van vijf kinderen. Een echte nummer drie. De nummer drie in de kinderrij wijkt meestal af van de gestelde norm door de nummers één en twee. De nummer drie ligt vaker dwars en trekt z’n eigen plan. De nummer drie in het gezin is vaak een handenbinder en herrieschopper. Waarvan akte. Is zeker het geval bij mij (geweest). Maar het afwijken van de norm begon na de scheiding van mijn ouders. We schrijven 1985 waarin mijn vader besloot het huwelijk met mijn moeder te stoppen en opnieuw te trouwen met een andere vrouw. Binnen het christelijke milieu waarin wij leefden was dit nogal een event. Een huwelijk is een verbintenis voor het leven dat door God wordt bekrachtigd en niet door mensen kan worden ontbonden; op enkele uitzonderingen na. Het huwelijk van mijn ouders voldeed aan een uitzondering dus vanaf toen was mijn moeder een alleenstaande ouder. In de klas en andere sociale contexten viel ik vanaf toen buiten de boot en was ik anders. Weinig mensen zeiden het hardop maar ik werd vaak aangekeken op een manier die ik de laatste maanden ook zie bij mensen die niet weten wat ze moeten zeggen als ze horen dat ik ziek ben. De voor mij inmiddels bekende meewarige blikken.

Jarenlang heb ik geworsteld met mijn positie in het gezin en mijn positie ten opzichte van mijn ouders. Mijn positie in mijn sociale context en mijn positie als vader van mijn (inmiddels) twee kinderen. De laatste paar jaren merk ik dat ik er vrede mee heb gevonden. Hoewel de relatie met mijn vader lang zeer gecompliceerd is geweest is deze op een fijne manier hersteld, kort voordat hij onverwacht overleed. Dat hoofdstuk is af. Ik groeide zelf steeds verder in mijn rol als vader van Isis en Elsa en als partner van Olga. Zo nu en dan kreeg ik er echt wel lol in ook en kreeg vertrouwen in de toekomst. Hoewel ik nog steeds niet met alle winden meewaai is mijn leven eigenlijk steeds normaler geworden en snappen mensen steeds beter dat ik ben wie ik ben.

Gek genoeg heeft het ziek zijn hier ook aan bijgedragen. Ik ben ziek op mijn eigen manier. Hoewel dat links en rechts de verhoudingen wat onder druk zet is het voor mij en de anderen duidelijk dat dit mijn toko is en ik dit run zoals ik wil. Geholpen door COVID heb ik slechts beperkt contact met mensen zodat ik mij kan focussen op mijn eventuele herstel. Het feit dat ik anders ben maakt mij normaal.

Maar nu is het tijd om normaal te doen. Morgen start plan B met een lui medicijn, rustig aan. Normaal gesproken is dan over vier weken in mijn beenmerg te zien dat de kankercellen zijn afgenomen, dusdanig dat er een tweede cyclus gestart kan worden. Op naar Italië, gewoon, normaal.

Vanochtend kwam de dokter langs en vroeg hoe ik me voelde. Ik voel me redelijk oke en ‘zit goed in de wedstrijd’. Bij mijn meisjes begint het te piepen en te kraken. Ze missen mij, normaal, zoals kinderen hun vader missen. En jemig, ik mis hen ook alledrie. Ik verlang naar normale tijden. Over ongeveer elf dagen.

En het onderstaande nummer is dan ook voor Isis en Elsa. Hiermee startte ik thuis de dag op als ze een ochtendhumeur hadden. De meisjes haten het maar moeten toch altijd lachen. Ze hebben zelfs actie gevoerd om het nummer uit huis te verbannen met spandoeken en tekeningen. Ik heb naar ze geluisterd en het nummer nooit meer gedraaid…. tot vandaag. Nog een paar dagen meisjes!