D-Day

“Goedemorgen meneer Douma, wat wilt u hebben voor het ontbijt?” De gordijnen worden opengesmeten en de dag moet weer beginnen. Hoppakee! Ik ben nog ver weg en heb moeite mijn ogen open te doen. Het is al acht uur geweest en ik wil eigenlijk nog slapen. Dit past helemaal niet bij mij normaal gesproken; maar niets is meer normaal gesproken. Ik dommel lekker nog een beetje door nadat het ontbijt op de tafel is gezet.

Ik heb goed geslapen. Om vier uur werd ik wakker van de jeuk maar na het smeren van een goedje kon ik de nacht nog lekker doortrekken. Het kost ongeveer drie weken maar blijkbaar wen je dan aan de dynamiek van het ziekenhuis. Twee rustige kamergenoten helpen ook zeer bij het bevorderen van de nachtrust. Vandaag is het donderdag. Macaroni met rode saus op het menu en een smoothie; omdat het moet van de juf. Een aantal ondersteunende diensten hebben de woensdag vrij gehad en zijn vandaag weer paraat. Tijd voor een schoon bed en een goeie poetsbeurt van de kamer. Iedere dag kent z’n eigen kadans en ik zie met name uit naar de zondag in het ziekenhuis. De zondag is een rustige dag in het ziekenhuis waarop er niets gebeurd en er lekker gedut kan worden, ongeacht je leeftijd en ziektebeeld.

Ik zit aan de ontbijttafel en werk mijn ontbijt naar binnen. Op de gang hoor ik gerommel en geratel. Er komt een kar mijn kant op gereden. Mijn eigen dokter komt binnen samen met een dokter die ik al vaker heb gezien. Het is tijd voor de beenmergpunctie. Mijn nieuwe hobby wordt nu ook aan mijn eigen bed geleverd, zoals Stella nu ook fietsen aan huis bezorgd. De punctie verloopt goed en pijnloos. Het is geen fijne procedure maar als je weet wat je kan verwachten is hij eigenlijk best dragelijk. De dokter is grappig en daadkrachtig. Om te voorkomen dat ik een nieuw Blaren Bloedbad krijg wordt er geen pleister geplakt maar moet ik een tijdje met een gewicht op mijn borstbeen liggen. Prima.

Het is vandaag D-Day. Vandaag wordt bepaald op grond van het afgenomen biopt wat het vervolg gaat zijn. Als het beenmerg ‘leeg’ is zal ik z.s.m. naar huis gaan om verder aan te sterken. De kuur heeft dan z’n werk gedaan en ik mag dan door voor de tweede cyclus chemo; same shit, tweede ronde. Maar als het beenmerg ‘vol’ is dan moet ik direct door met een ander type chemo; niet naar huis voorlopig. Mijn kamergenoot zei:”Nee hoor, hij is gewoon goed. Je gaat snel naar huis!” Ik besluit deze modus over te nemen maar merk dat ik er niet op vertrouw. Er zijn zoveel dingen niet gegaan zoals de bedoeling was dat ik me al haast niet meer kan voorstellen hoe het voelt als iets wel goed gaat. Het plan B is nog steeds gericht op langer leven, maar is toch echt pan B. Al met al poep ik gewoon in m’n broek. Spannend.

D-Day was een soort heilloze missie. Een paar honderdduizend soldaatjes in bootjes die dan over het strand moesten lopen om vervolgens de Duitsers van het Franse land te verjagen. Het was een soort prijsschieten voor de Duitsers. Als je op voorhand de wiskunde zou doen dan zou je weten dat het eigenlijk niet zou kunnen. De Duitsers hadden een zeer goede verdediging gebouwd die duidelijk gericht was op het buitenhouden van indringers. Maar toch hebben de geallieerden besloten het erop te wagen. En de rest is geschiedenis. Het ging niet zonder slag of stoot maar uiteindelijk zijn de soldaatjes door de linie gebroken en is hier het begin gelegd voor het einde van de Tweede Wereld Oorlog. Vandaag voelt voor mij als een D-Day. Ik voel me een soldaatje in de boot op weg naar het strand. Ik ervaar hoge spanning. Hoort erbij; kan ik aan.

Het klinkt gek, maar ik ben klaar voor een slechte uitslag. In mijn hoofd ga ik er maar van uit dat het niet goed is en ik ‘door’ moet. Ik kan dit. Er wordt goed voor me gezorgd en ik voel me fysiek best goed. Mentaal ben ik wankel maar oke. Ik krijg enorm veel steun van iedereen; superfijn. Rollen maar met die boot! Ik zal die Duitsers in alle gevallen es een poepie laten ruiken.

https://www.youtube.com/watch?v=ToKrmo9H8XY