The Bitch is Back..

Vandaag is het 29 januari 2021. Het is tijd om weer eens wat gedachten het universum in te slingeren. Bijna een week van de radar geweest. En wat een rare week is het geweest.

In de boekjes staat dat er na het toedienen van de chemo zich op enig moment een fase aankondigd die “de dip” heet. De dip is een fase waarin alle types bloedcellen kelderen en er geen nieuwe cellen bijkomen. Voor de rode cellen betekent dit dat er beperkt transport van zuurstof door het lijf is. Voor de bloedplaatjes betekent dit dat er verhoogde kans is op bloedingen én dat deze niet gestold worden. Voor de witte bloedcellen betekent dit dat infecties niet bestreden worden. En met die laatste groep begon het voor mij.

Ik ben slecht in dansen. Dat wist ik. Maar ik heb vorige week kennis gemaakt met ‘the robot dance’ tegen wil en dank. Ik had het gevoel dat ik in m’n onderbroek op de noordpool stond en vervolgens daar aan het dansen was van de koude rillingen. Ik heb spieren voelen rillen waarvan ik het bestaan tot dan toe niet kende. Wat had ik het koud! Maar feitelijk had ik het dus eigenlijk warm. Ik zat op een temperatuur van ongeveer 40,2 graden (ehm, dat is te hoog). De eerste infectie diende zich aan. Paracetamol en andere goodies kreeg ik in m’n lijf om te zorgen dat de koorts zich zou gedragen. Antibiotica was het belangrijkste. Uiteindelijk na 48 uur was de koorts weer goed onder controle en functioneerde ik weer soort van.

De tweede die ik voor m’n kanis kreeg waren de bloedplaatjes en rode bloedcellen. In het kader van mijn persoonlijke hygiëne ben ik gewend te douchen. Normaal gesproken is dat geen probleem en kost het weinig energie. De afgelopen dagen is het douchen de uitdaging van de dag. Hoewel douchen echt heel lekker is, is het na elke douchepartij tijd om op bed te liggen en een serieus tukkie te doen. Alsof ik een wandeling van tien kilometer erop heb zitten. Een vreemde gewaarwording. De verpleging ‘hangt dan een zak bloed aan’ en vrij vlot na de transfusie voel ik me al weer wat beter. Bizar hoe het lijf werkt! De bloedplaatjes worden ook op een zelfde manier aangevuld. Een grote zak vloeistof, geel oranje van kleur. De structuur lijkt een beetje op heldere honing die te lang is blootgesteld aan de lucht en is gaan kristaliseren. De verpleegkundige vindt het op urine lijken of sinaasappelsap die al lang weg had gemoeten. We hebben niet geproefd…

Dan nog het Blaren Bloedbad dat ik heb gehad.. Blijkbaar ben ik allergisch voor medisch siliconen. De meeste pleisters en verbandmiddelen die ik hier opgeplakt krijg zijn steriel en speciaal gemaakt voor gevoelige huid. Mijn infuuslijn zat stevig vastgeplakt om te voorkomen dat deze eruit zou wandelen; wat ik een verstandig idee vond. Ik bemerkte sinds een week wat lichte jeuk en irritatie en gaf dit telkens aan. De verpleging keek en we besloten samen dat er niets te zien was. “Hoort erbij” dacht ik. Tot op een nacht waarop ik de slaap echt niet kon vatten. Ik heb op de bel gedrukt met het verzoek om toch nog eens te kijken. En toen is het slagveld gesignaleerd. Over de gehele oppervlakte van de pleister hadden zich grotere en kleinere blaren gevormd die nogal pijnlijk waren. Er zat niets anders op. De pleister moest eraf. Ik kan er kort over zijn. Een pijnlijke excercitie. Ik ging door het dak van de pijn (oke, misschien overdrijf ik, maar ik vond het écht superpijnlijk. Op mijn schaal van 0-10 een dikke 9 of zelfs 10). De juf zei: “Ik heb dit nog nooit eerder gezien.” Ze wist niet dat je dit niet tegen mij mag zeggen. Ik lag daar te bloeden en te schreeuwen dus het leek mij onverstandig om haar iets aan te doen in elk geval voordat de pijn verlicht was. Uiteindelijk is het keurig opgelost en kon ik pijnvrij de nacht in.

Als laatste mijn kamergenoot Jaap. Die is inmiddels verhuisd en dat was, helaas, echt nodig. Ik wil er niet te veel over zeggen om zijn persoonlijke integriteit niet te beschadigen. Maar het zijn een paar moeilijke nachten geweest. Door een combinatie van verschillende medicatie is z’n hoofd met hem aan de wandel gegaan. In mijn werk heb ik ouderen meegemaakt die delirant waren; en ik denk dat dit bij Jaap ook het geval was. Jaap is een paar nachten (en dagen) aan het dolen en dwalen geweest door de kamer waarbij er oninvoelbare en onnavolgbare tekst uit zijn mond kwam. Hoewel er soms ook wel een hilarische component in zat verging het lachen wel om 4 uur ’s nachts. Ik heb de man vervloekt. Hij kon er helemaal niets aan doen maar toch ik kon hem wel wat doen. Uiteindelijk na nacht twee heb ik gevraagd of we een changé konden doen zodat ik een keer een volle nacht zou kunnen maken. En dat is gisteren gebeurd. Ons fijne contact ten spijt was ik zo blij dat ik een volle nacht kon doorhalen.

Vandaag schrijven we 29 januari 2021. De derde week loopt. Na wat haperingen en hobbels gaat het best wel goed met mij. Ik hoop zelfs dat ik niet de volle vier weken hoef vol te maken en m’n veroordeling van de beenmergpunctie thuis te mogen afwachten. Ik ga er maar niet vanuit, maar er zijn wel wat voortekenen dat het zou kunnen. Tussen m’n oren voel ik me goed maar aangedaan. Wat een opdonder was dat. Note to self: Ik kan dealen met een opdonder. En nu door! De reis loopt en we zijn gestaag onderweg naar Oostenrijk. De kinderen zijn het zat op de achterbank. Ik ben de kermis op de achterbank even zat. Maar we zijn onderweg.

Ik wil mijn dank uitspreken voor iedereen die meeleeft. Ik vind het indrukwekkend welke lieve berichten ik van iedereen krijg. Mijn tranen zitten hoog en stromen regelmatig. Bedankt voor alle support!