Dag 7

Vandaag is het woensdag, de zevende dag. Vandaag is de dag waar ik vanaf dag één al naar heb uitgezien; de laatste zak chemo wordt aan Captain Chemo gehangen. Daarnaast is het officieel dat ik in de zogenaamde ‘dip’ ben beland. De dip is een status in het chemotraject waarbij alle bloedwaarden naar beneden sodemieteren en het spannend begint te worden. De zevende dag.

Slapen is wel echt een ding in dit hotel. De omgevingsgeluiden wennen gek genoeg best snel en maken met niet vaak meer wakker. Een infuuspomp die enthousiast staat te housen blijft een wekker maar verder wen ik snel aan de geluiden. Nee. Ik ben het zelf. Het bed ligt niet fijn en slapen met een draad uit je lijf blijft irritant. Iedere draai en beweging trekt de draad mee. Mijn goddelijke lijf is nog gezegend met de nodige lichaamsbeharing dus de sticker die de lijn op z’n plaats houdt trekt er regelmatig een haar uit in de draai. Niet fijn. Daarnaast is de misselijkheid toch wel prominent aanwezig. En ik ben een ster in het mezelf aanpraten van klachten dus de gedachte aan misselijkheid zorgt ook voor misselijkheid. (Ben ik nog te volgen?) Dus vanacht heb ik een marathon gelopen van en naar de wc om de plasmedicatie z’n werk te laten doen en heb ik gestreden tegen de rode kool van de avondmaaltijd. Die strijd heb ik uiteindelijk verloren. Rode kool! Onkruid! Dat is t! Maar als je dan op je kwetsbaarst boven te pot hangt te trillen komt er een witte jas binnen om te vragen hoe het gaat en of je even een lekker washandje wil. Ik ben fan van ze en ga onderzoeken of ik er ook straks thuis zo een kan krijgen. (Niets ten nadele van Olga overigens, maar dan kan die lekker blijven liggen).

Vanochtend ging het wel soort van weer. Brak, dat wel. Alsof ik veel te veel had gezopen en net uit mijn stamcafe “de Joffer” kwam in Zwolle in mijn studententijd. Een duidelijk verschil tussen de kater van vroeger en mijn huidige kater is de aanleiding. De Joffer was bijna altijd gegarandeerd feest al of niet eindigend in een logeerpartij bij een meer of minder bekend meisje. Slechte muziek, veel drank, roken als een ketter en iets dat door moest gaan voor dansen. Die drankconsumptie ging hard en op enig moment over de grens. Dat wist ik dan de volgende ochtend. Want naast de feestgarantie van de avond had ik ook een katergarantie de volgende dag. Als ik van mijn bed naar mijn stoel kon komen was ik blij. Eenmaal daar aangekomen was dat mijn habitat voor de rest van de dag, meestal tot het avondeten. Zo nu en dan afgewisseld met mensonterende toiletbezoekjes. Maar het ene woog, blijkbaar, op tegen het andere want ik heb het vaak gedaan. In dit hotel heb ik enkel gekozen voor de day-after in de hoop dat er nog years after gaan volgen!

De rest van de dag verloopt in een waas met enkele wakkere momenten. Olga is langsgeweest en dat is erg fijn. Hoewel ik best op mezelf ben is in deze context het bezoek wel erg tof. Even lekker praten over iets anders dan de ziekte en alle medische toestanden. Sporten met de fysiotherapeut en praten met de diëtist over eten. Dat laatste is een uitdaging. Als je dan bekaterd en al moet praten over wat je lekker vind en wat niet. En wat je er aan gaat doen om op gewicht te blijven. Een bizar (maar nodig) gesprek wat mij betreft. Je kan veel over mij zeggen maar op gewicht blijven is nooit echt mijn probleem geweest in de zin dat ik niet te licht mag worden!

Dan wordt het langzamerhand donker en komt de nacht er aan. Ik zie er inmiddels tegenop. Ik hoop dat ik kan slapen en vooral doorslapen. De avondzuster pikt het op en vraagt of ik m’n eigen kussen niet mee heb. Dat heb ik, maar het advies is om deze niet vol te zweten met chemotoestanden. Hij staat te wachten naast m’n bed totdat ik in de clear ben chemo wise. “Onzin!” zegt ze. “We doen er gewoon een dubbele sloop omheen en van een beetje chemo is nog nooit iemand dood gegaan!”. Hij ruikt naar thuis en voelt naar thuis. De grote dikke plastic plak wordt vervangen door een bubbel van thuis. Ik ga lekker liggen en hoop de slaap te vatten. “Mag ik u(w) kussen?”