Dag 2

Wat een waardeloze nacht was dat! Bek af was ik maar slapen kwam er niet van. Ik was warm, ongemakkelijk, zweten als een otter en piekeren. Het bed was nieuw en niet comfortabel, kraken bij omdraaien.. ga zo maar door. Maar toen kwam daar de nachtzuster! “Wilt u iets voor het slapen? Kan hoor!” Ik kreeg een pilletje met een naam die eindigt op pam. Ik heb goeie ervaringen met collega’s die Pam heten, maar ik moet zeggen de pil die Pam heet was ook niet verkeerd. Ik heb een aantal uren geslapen maar werd toch gebroken wakker. Nacht 1 zat erop en ik hoopte dat dit niet een voorspeller zou zijn voor de komende weken.

De dag werd gestart met een medicijnenronde. Pilletje zus, pilletje zo. Wordt allemaal keurig uitgelegd maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik het allemaal weer vergeten ben. Trouw innemen dan maar. Een van de pilletjes werd vervangen door een injectie die ik er zelf in mag jassen. Hele uitleg erbij waarom van pil naar prik.. vergeten. Trouw gedaan, voelde me een halve medicus. Stiekum gaat dan Herman Brood door m’n gedachten als ik de naald in een vetplooi zet… heroïne moet in een ader, dat snap ik, maar toch kan ik me niet aan de vergelijking onttrekken in m’n hoofd.

Ongeveer rond de zelfde tijd komt Thuisbezorgd langs. Opgewekte dames die vragen wat er gegeten mag worden. Dit zijn de momenten waarop je toch echt het gevoel hebt in een hotel te wonen. Een enorme kar met een hele toestand aan broodjes, kwarkjes, sapjes en belegjes. De day special is elke dag wat anders. Ik ben niet vies van lekker eten en ik ga hier helemaal los op het ontbijt. Zolang de toestand het toestaat. Elke kilo is mooi meegenomen roepen ze hier. Reken maar dat er een tijd komt waarop het je allemaal niet meer smaakt en je blij mag zijn als een banaan aan jouw tanden mag worden geslachtofferd. Dus ik leef me uit aan de gratis Thuisbezorgd. In de ideëenbus ga ik voorstellen dat er wel een ander uniform moet komen en de kar anders moet worden uitgedost om de vergelijking met Thuisbezorgd nog treffender te maken. Het online bestellen voor de avondmaaltijden is al wel conform de gigant, zonder logo overigens.

Aansluitend een klein legertje aan witte jassen met mondkapjes waarvan het gros dan arts blijkt te zijn. Even controleren of het klopt dat ik niet per sé gereanimeerd hoef te worden maar wel mijn kansen wil beproeven op de IC. De kans erop was verwaarloosbaar, zei hij. Eigenlijk zou ik, conform mijn eerdere belofte, de beste jonge man nu een pof op z’n mondmasker moeten geven. Maar ik kon me bedwingen en heb maar gezegd dat ik het hem help hopen. Ik denk dat hij glimlachte, maar ik kon het niet zien. Als verrassing kwam mijn eigen tussenbaas, dokter Myelodie, nog even langs om hallo te zeggen. Dat was zelfs bijna even gezellig.

Dan eindelijk douchen; mijn vriend en ik. Zo’n infuuspaal wordt een soort extra ledemaat. Je leert m kennen met al z’n piepjes en kraakjes. Daar waar ik gisteren nog meteen in de rode cijfers schoot bij elke piep leer ik de taal al wat meer spreken. Misschien moet ik vragen of ik m mee naar huis mag nemen als het zo ver komt. Enfin, het douchen helpt. Ik voel me weer redelijk oke.

De rest van de dag staat in het teken van herstellen van de slechte nacht. Een beetje lam op bed tv kijken en de noodzakelijke rondjes lopen op de afdeling. Er hangt ergens een opbeurend briefje waarop staat: “Wist u dat als u 10 rondjes heeft gelopen u er 1,5 kilometer op heeft zitten?” Die 1,5 kilometer is niet indrukwekkend. De dodelijke saaiheid van de 150 meter wel. Mijn vriend en ik hobbelen in een slakkentempo over de gang waarbij de enige uitdaging is dat ik zelf de klapdeuren moet openduwen. Die gaan vanwege de COVID niet meer electrisch. Alsof COVID de deur zelf opendrukt, die wacht gewoon tot ik dat voor hem doe; maar goed.

Een van de hoogtepunten van de dag is het avondeten. Al twee dagen heb ik van de vegetarische lijst gekozen. Niet uit principe maar omdat de plaatjes van de carnivorenlijst er niet heel aantrekkelijk uitzagen. Maar het hoogtepunt is vooral gelegen in het dagelijkse beeldbelmoment met thuis. De meiden zitten op een rijtje aan tafel te eten en ik sta tegenover ze op de tablet. Heerlijk gewoon even kletsen over de dag en over wat zij allemaal hebben meegemaakt. Tien minuutjes ofzo, maar dat is goed genoeg.

En dan de showstopper, de Superbowl van de dag. Het is tijd voor het belasten van mijn vriend met een nieuwe zak chemo. Eerst de felgekleurde en een uurtje later de doorzichtige. Met militaire precisie worden de labels gelezen en gecontroleerd. Ze komen met z’n tweëen en lezen allebei de zak. Als alles klopt wordt de verpakking opengeknipt en de zak aan mijn vriend opgehangen. Het dagelijkse bombardement is weer klaar.

Vandaag wordt de pauze van de Superbowl verzorgd door een artiest van topformaat. Olga komt vandaag voor het eerst langs. Wat ongelooflijk fijn is dat. We mogen geen kus geven en moeten op 1,5 meter afstand blijven maar toch geniet ik van haar bezoek. Aan het einde nemen we afscheid en kruip ik op bed in de hoop dat ik een beetje kan slapen. M’n twee kamer genoten rommelen wat met schermen en snoeren. Alle lampen gaan aan en uit omdat de ‘nieuwkomer’ van vandaag nog moet uitrommelen welke knop waarvoor is. Dan wordt het donker in de kamer. Mijn vriend geeft een constante verlichting en zo nu en dan een piepje. Ik heb Pam klaarliggen op m’n kastje maar besluit het zonder te proberen.