Dag 1

Daar liep ik dan door de grote hal van het UMCU. Ik sleepte een grote koffer mee met daaraan een big shopper (van het tv programma Radar) waaruit mijn Croqs staken. De koffer rolde niet optimaal en vertaalde mijn weerstand om mij te melden op de afdeling. Ik was een beetje aan het zweten en voelde me warm. Deels omdat de koffer zwaar was maar ook omdat dit de start van een nieuw deel van mijn leven was. Ik denk dat ik me zo heb gevoeld op de eerste schooldag vroeger..

Voordat ik aan deze wandeling was begonnen waren we ’s ochtends wakker geworden met het gezin en was bijna alles zoals we gewend waren. Gisterenavond was emotioneel geweest, vooral voor Isis. Zij realiseerde zich dat er vanaf de volgende dag iets fundamenteels anders zou zijn. Ze was bang en huilde veel. Dit raakte mij nogal. Olga en ik hebben lieve dingen gezegd maar er ondertussen goed op gelet dat je geen beloftes doet die je niet waar kan maken. De term ‘alles komt goed’ wordt door een kind letterlijk genomen. We hebben het credo “wij kunnen dit met z’n allen” geïntroduceerd en ik denk dat deze kan werken. We zijn vanochtend met z’n allen in de auto gestapt en ik ben zelf naar Utrecht gereden. Dit was een vreemde rit. Iedereen was rustig en stil. Aangekomen bij het ziekenhuis moest ik eerst even bloedprikken en hebben de meiden even in de auto gewacht. Maar bij terugkomst was het dan zo ver. Ik wilde niet huilen. Niet om zwakte te verbergen of allerlei stoere mannen overwegingen, maar ik ben even klaar met huilen. Ik wilde liefde geven en dikke knuffels. Ik heb nog nooit zo’n dikke knuffel van Elsa gehad. Isis deed niet onder voor haar zus. Dat was fijn. Daarna was mijn lief aan de beurt. Jemig, dit was haast een filmische scene van een soldaat die naar oorlogsgebied gaat. Ik ben daarna snel naar de deur gelopen en heb nog een paar keer goed gezwaaid. Dag lieffies!

Ik ga de klapdeuren van B2 Oost door en wordt daar opgewacht door de verpleegkundige van de dag. En daarna gaat er een sneltrein rijden. Ik lig op de kamer bij een buurman. We praten zo nu en dan wat, maar zijn vooral samen kankerpatiënt met alle voordelen en nadelen op zo’n verpleegafdeling. Zo, dat is er uit. Ik ben een kankerpatiënt vanaf vandaag. Ik heb vandaag meer witte jassen en mensen aan m’n bed gehad dan mensen die ik de afgelopen maanden thuis heb ontmoet. Onderzoekje zus, onderzoekje zo. O, ja, ook nog even dat. Ik heb van 10.30 uur tot 17.00 uur voor mijn gevoel 30 minuten rust gehad. Grootste wapenfeit van de werkdag was het plaatsen van een PIC lijn waar ze een infuus inbrengen waarbij er een ‘lijn’ van ongeveer 40 centimeter in mijn bloedvat wordt geschoven die de medicijnen vlak voor het hart bezorgt om zo een groot effect te bereiken. Hilarische mannen hebben mij een hoop plezier bezorgd bij een onaangename ingreep.

Gedurende de dag was de vraag of ik vandaag al de ‘chemo kaspers’ in mijn lijf zou krijgen (gaaf kinderboekje over kanker en chemo’s). Een paar keer heen en weer geswitched van ja naar nee en vice versa.

Na de avondmaaltijd was de kogel door de kerk. We zouden vandaag los gaan. En tijdens het beeldbellen met thuis kwam de zuster aanlopen met de chemo. Een klein zakje met een felrood gekleurde vloeistof. De zak werd gecontroleerd door twee zusters en ik moest m’n naam en geboortedatum noemen. Aanvankelijk wilde ik de beeldverbinding verbreken, maar al snel besloten om mijn gezin live getuige te laten zijn. De kinderen stelden allerlei vragen, super leuk. De zuster wilde meedoen aan dit evenement. Dus een sleutel moment in de behandelingen hebben we samen beleefd. Weird maar mooi.

De dokter kwam ’s avonds nog langs met wat kleine vraagjes… Kleine vraagjes.. Of ik gereanimeerd wilde worden en of ik een IC traject wilde doen mocht het zo ver komen. Hoefde ik vandaag geen antwoord op te geven hoor, mocht ook morgen. Bizar! En onder de streep heeft ze gewoon gelijk. Kleine vragen met grote gevolgen. Maar het geeft me de regie. En hier kan ik doen hoe ik fundamenteel in het leven sta. Het voelt goed. Als ik een Vlogger zou zijn zou ik zeggen: “Wat denk je dat ik heb geantwoord? Zet het maar hieronder in de rea’s”. Maar ik ben geen vlogger..

‘S avonds was ik moe en naar de kloten. Watten in m’n hoofd van alle gesprekken en informatie. Nog even met Olga gebeld (mijn Held!) en daarna me klaar gemaakt voor de nacht.

Vandaag weer een dag met nieuwe gebeurtenissen, maar voor nu: “Aan tafel!” De muziek van vandaag had ik al lang van te voren bedacht. De openingstune van de huidige Formule 1 gespeeld door een vet orkest. Mijn wedstrijd is begonnen!