Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen

Ik had deze zin al een paar keer gehoord de afgelopen maanden en weet inmiddels wat er dan gaat komen. Het is ook een soort overhoring voor mijn lezers om te kijken of ze wel écht al mijn ellende hebben gelezen of gewoon plichtsgetrouw op de ‘like’ knop drukken. (De ‘like’ knop is overigens hilarisch als je mijn soort humor kan waarderen… de strekking van onderstaand bericht is dat er net iemand bij mij op de ‘lijk’ knop heeft gedrukt, maar dat terzijde…) LET OP! Zwarte humor alert!

In mijn vorige bericht werd al duidelijk dat het er beroerd uitziet. Dat ik moest gaan nadenken over behandelen of niet behandelen. Dat hebben Olga en ik trouw gedaan en we hebben besloten er voor te gaan. Dat besluit is niet veranderd. Maar het perspectief is toch wel echt beroerd, statistisch gezien.

Gek genoeg heb ik de afgelopen twee/drie dagen aan onze amerikaanse vriend Donald Trump gedacht. Een opruiende speach houden achter kogelvrij glas en dan verbaasd zijn als er uiteindelijk een troep droeftoeters optrekt naar het Capitool om de macht over te nemen. Ieder individu met een snapvermogen dat groter is dan dat van een amoebe heeft inmiddels in de gaten dat het Game Over is maar misschien is een laatste stuiptrekking genoeg om ineens de kansen te keren. Ik heb de man chronisch psychotisch genoemd en knettergek. Hij leeft in een realiteit die echt heeel ver af staat van die van de rest van de wereld; samen met zijn Trump Minions. “Four more years!”

Four more years, daar zou ik vandaag voor tekenen. Vooropgesteld dat dit een hard en onomstotelijk feit zou zijn zonder verrassingen onderweg. Want die vier jaren zouden volgens de dokter een hele kunst zijn als ik die zou halen. Statistisch gezien niet uitgesloten, maar niet reëel. Als ik vandaag af zou zien van behandeling dan zou ik nog een maand of drie overhouden. Als ik de behandeling zou aangaan dan is er een kans dat het drie jaren zouden worden. Formeel is dit een curatief traject, gericht op genezing. Ik heb even zitten wachten op de ‘lachband’ maar die kwam niet. “Nou patiënt, we hebben de tumor verwijderd; das het goeie nieuws. U kunt er helaas niet te lang van genieten want de stagiair heeft nogal wat nevenschade aangericht..” Dus als ik de dokter goed heb verstaan staan er maximaal nog een dag of 1000 op de klok waarvan ik er tenminste 183 in een ziekenhuis bed zal doorbrengen. Gelukkig hoefde ik niet bang te zijn om te stikken aan het einde, want dan zouden ze me sederen. Dat ‘lucht’ op.

Wat een onwerkelijke boodschap is dit! Kijk, ik voel me zeker niet fit en goed. Maar ik heb niet het idee dat een ernstig zieke man zich zo voelt als ik. (Tenminste als hij geen griep of verkoudheid ervaart…). Er schiet heel veel door mij heen in korte tijd. Van een fatalistische boosheid tot een soort overgave die een baby moet ervaren de eerste dagen van zijn leven. Dat is een hele bandbreedte en ik heb in een paar uur veel aspecten van die bandbreedte meegemaakt. Ik heb besloten niet te gaan huilen vandaag. Dat is aardig gelukt op 8 januari; es kijken wat 9 januari brengt. Misschien gaat het wel lukken, maar ik heb er op 9 januari nog weinig vertrouwen in.

Een beetje als de tijd waarin ik eens een keer heb gesolliciteerd als directeur van de NS. Ik reisde dagelijks met de trein naar Utrecht en het personeel van de NS was ontevreden over hun werkomstandigheden en de nieuwe plannen van de directie. De directeur stond onder druk. Om onnodige vertraging te voorkomen heb ik toen alvast gesolliciteerd om hem op te volgen, puur om mijn eigen frustratie te doen verdwijnen. Tot mijn verbazing kreeg ik enkele weken later een formele brief terug van het hoofd personeelszaken. Zij deelde mij mede dat ik helaas niet in aanmerking kwam voor de functie omdat deze niet vacant was. Ze vertelde mij in de portefeuille te houden ‘voor het geval dat’. Hilarisch! Maar ook een signaal om niet te stoppen met hopen en dromen. Als Roger van Boxtel het kon, waarom ik dan niet.

Op 14 januari mag ik gaan logeren op B2 Oost in het UMC Utrecht. Daar krijg ik bezoek van de Bommenwerper om te beginnen aan mijn eerste kuur. In totaal zal ik waarschijnlijk een week of vier in het ziekenhuis wonen. Daarna volgt een nieuw beslismoment nadat er natuurlijk eerst weer eens in mijn beenmerg is gepoerd. Het begint al bijna normaal te worden.

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Ik denk dus dat ik dood ga. Sterker nog, dat weet ik zeker want dat hoort bij het leven. Maar nieuw is dat ik denk dat ik eerder dood ga dan ik had bedacht. Ik geloof dat ik deze achtbaan niet zo leuk meer vind, maar nu uitstappen is in alle gevallen fataal dus ik blijf nog even zitten.