Ik vertrek…

Hoe leg je uit wat er gaande is in ons leven zonder de boodschap over te brengen dat we opgeven. Ik kreeg de inspiratie toen ik een trailer langs zag komen van het fameuze programma “Ik Vertrek…” Toen klikte het in mijn hoofd.

Ik vertrek is voor mij al jaren een guilty pleasure. Later werd het programma mainstream en onderdeel van het Nederlands cultureel erfgoed. Het concept is simpel. De camera volgt een stel dat om verschillende redenen besluit Nederland achter zich te laten om het geluk te beproeven in het buitenland. Het is voor mij als kijker aan het begin even afwachten met welk type vertrekker we te maken hebben. Is de vertrekker goed voorbereid of gelooft de vertrekker in luchtkastelen.

Voor mij is een oude aflevering van Andre en Henka (2005?) legendarisch. Het stel dat in Nederland niet echt een uitgebalanceerd leven heeft besluit een eetgelegenheid in Griekenland over te nemen. De reden van vertrek ben ik vergeten, net als de concrete feiten uit de uitzending. Wat ik nog wel weet is de abominabele voorbereiding en het complete gebrek aan financiële middelen van het stel. Daarnaast had ik ook wat vraagtekens bij het snapvermogen van het stel. Griekenland werd willekeurig gekozen, net als de horeca. Geld speelde geen rol want: afwezig. Het tentje kon voor een appel en een ei worden overgenomen. En er was nog een beetje budget voor aanpassingen. Zij waren, in tegenstelling tot de meeste kijkers, overtuigd van hun succes. Kortom: een recept voor tegenslag en rampspoed 2.0.

De uitzending is tenenkrommend. Alles wat er fout kan gaan gaat fout. Niet gehinderd door enige kennis van de taal, cultuur en het eten rommelt het stel door en weigert de onvermijdelijke conclusie te trekken dat het restaurantleven wellicht niets voor hen is. Hoewel sneu voor hen, voor mij als kijker is het smullen geblazen. En bewonderenswaardig eigenlijk ook hoe ze onvermoeibaar door gaan; tegen beter weten in.

Op 5 januari 2021 is het leven van ons gezin weer eens op de schop gegaan. Om in de beeldspraak van het oude Griekenland te blijven is er een ruïne ontstaan op een plek waar een jaar geleden nog een mooie tempel stond… (oke, beetje zelfspot, maar toch). Ik kreeg telefoon van de Hematoloog omdat ik in paniek was na de dingen die ik in mijn dossier had gelezen. En die paniek was wel terecht zo vertelde de dokter. De uitslag van mijn bot-biopt/beenmerg was binnen en hier was een tot nu toe onbekende afwijking herkend. Het zogenaamde ‘anti tumor gen’ is kapot bij mij. De codering die hierbij hoorde had ik gegoogeld… Dat moet je dus niet doen; note to self. De uitkomst van deze zoektocht werd door de dokter min of meer bevestigd. Dit ding in mijn systeem is een spelbreker voor veel van de bestaande therapieën. Hij reageert niet, nauwelijks of slecht op de chemo-troep en blijft daarmee waarschijnlijk aanwezig in mijn systeem, ongeacht de behandeling. Er is een kans dat ik wederom een uitzondering ben en er een wonder plaats vindt. Volgens de dokter is een curatieve behandeling (gericht op genezing) nog steeds aan de orde maar zijn de kansen door dit ding aanzienlijk geslonken. Als ik de tekst hoor: “Je zult niet oud worden..” zakt de grond weer eens onder de voeten weg.

Hoeveel kan een mens hebben? Die vraag hebben Olga en ik de afgelopen weken regelmatig besproken. Telkens komt er een twist in ons verhaal die het hele verloop weer anders maakt. Wij vinden beiden achtbanen best leuk, maar in deze beginnen we aardig de pest (andere ziekte) te krijgen. En passant ook nog in contact met een paar COVID verdachten en daarmee is ons humeur en vertrouwen toch wel serieus geruïneerd. Is dit dan het moment dat je opgeeft? Dat is een optie volgens de dokter die ik serieus moet overwegen. Niet omdat ze geen vertrouwen heeft, maar omdat het kiezen voor behandeling ook een hoop vervelende extra consequenties kan hebben. Een arts biedt een curatieve behandeling niet aan als dit nergens op slaat, maar het wordt een soort loterij.

Is dit dan het moment dat je opgeeft? Misschien wel. Laat de ziekte maar winnen en laat me maar als een nachtkaars uitgaan. Klaar. Streep eronder en duidelijkheid voor iedereen. De kinderen en Olga kunnen verder en er kan aan mij gedacht worden zoals ik nog in redelijke gezondheid ben. Ik kan nog regie voeren over de laatste dingen en dan hoeft het niet meer.

Misschien ook niet. Soms is het goed om iets tegen beter weten in te doen. Ik lees verhalen van kankerpatiënten die kosten wat het kost alle chemische toestanden tot zich nemen en dan tegen alle verwachtingen in genezing of tijdelijke remissie bereiken. Ik ben in de loop van de afgelopen maanden te vaak bijzonder genoemd: “Dit zien we bijna nooit.” Misschien moet mijn insteek dan wel worden dat ik ook op dit gebied ineens bijzonder ben. Baat het niet, dan schaadt het niet… hoewel dat niet helemaal waar is. In het slechtste geval heb ik het zelfde resultaat als bij opgave. In het beste geval kan ik mezelf tenminste nog een keer met de sleurhut naar Italië slepen. Dat zou wat moois zijn!

Stap voor stap heb ik met Olga afgesproken, kuur voor kuur. De stekker kan er altijd nog uit. Olga en ik gaan als een echte Andre en Henka naar Kreta om ons eigen restaurant te beginnen. We kunnen niet koken, spreken de taal niet en hebben geen geld. Laten we hopen dat het tenminste leuke televisie oplevert en het restaurant nog een tijdje open kan blijven, tegen beter weten in.