Trust me, I know what I’m doing

Ik probeer een mooie draai te bedenken voor dit bericht, lukt me niet echt. Het enige dat ik kon bedenken was bovenstaande titel.

In de jaren 80 was er een serie op tv van een inspecteur bij een Police Squad in een of andere amerikaanse stad. Hij heet Sledge Hammer en gaat dagelijks vergezeld met zijn 44 Magnum naar het politiebureau. Allerlei moordzaken en andere criminele activiteiten worden op onnavolgbare wijze door hem opgelost. Meestal door ergens halverwege de aflevering zijn 44 Magnum te trekken en iets helemaal naar het einde van de wereld te schieten. Deze schoten zorgden voor een chain of events waardoor uiteindelijk het criminele mysterie wordt opgelost. Hij leidt de schietpartij steevast in met de woorden: “Trust me, I know what I’m doing!”.

Deze metafoor zat al een paar dagen in mijn hoofd toen vanmiddag de dokter belde; iets eerder dan gepland. Deze keer was het een arts met een duidelijk accent van onze oosterburen. Gründlig, dat woord past aan alle kanten bij hem. Hij legde in een paar korte zinnen uit dat mijn MDS progressief was en een Acute Leukemie is geworden. Dat ik niet te veel op Google moest gaan zitten omdat ik daar zou lezen dat een AML direct, als in binnen 24 uur, behandeld moet gaan worden. Inmiddels zijn de inzichten ietwat veranderd, vanuit een congres waarvan hij gevoegelijk aannam dat ik er niet bij was geweest, en mag er een kort tijdje tussen zitten. De extra tijd gebruiken ze om het specifieke type te bepalen. Hoe specifieker de typering des te specifieker de behandeling. Volgende week weten ze meer, en ze verwachten dan snel een opname, wellicht in week 1. Hij was duidelijk over mijn kansen. Die zijn goed. Het idee is dat er genezing gaat komen, met alle mitsen en maren vanzelfsprekend. Gek genoeg is een AML minder bijzonder dan een MDS en hebben ze hier meer ervaring mee. Even Googelen van mijn kant leerde mij dat deze dokter een serieuze Leukemie eindbaas is, dus als hij het zegt zal er wel een kern van waarheid inzitten.

Hij was duidelijk: “Geen paniek!” Wel m’n gezonde verstand blijven gebruiken. Bellen bij vragen of veranderingen. 24/7 want zij werden er per slot van rekening voor betaald.

Gek genoeg hing ik rustig op. Om met John Ewbank te spreken: “De dag die je wist dat zou komen.” Wat een k&##%r liedje is dat, maar er zit dus blijkbaar iets in. Toen de dokter laatst zei te twijfelen en nader onderzoek wilde wist ik het eigenlijk al. Ik bleef hoop houden, tegen beter weten in. Dus het feit dat deze proefballon nu uit de lucht is gaf ook letterlijk weer wat lucht. Ja, er zou een waardeloos traject volgen, maar er was een duidelijke kop en kont. Rollen maar! Ik was vooral bezorgd over de belasting thuis, ik zou geen 6 weken maar 14/15 weken weg zijn. Maar over mijzelf maakte ik me niet bezorgder dan de weken hiervoor.

Koffer pakken maar. Ik ben klaar. Heb allerlei toestanden om me te vermaken met schermen en boeken. Ben bang dat er tijden aankomen dat deze enkel dienen om mee te gooien, maar toch, ik heb ze. Wat kan het nou voorstellen…. m’n hele interne systeem naar de mallemoeren gewerkt.. pfff.. ik kan dat.. dus… Hoe dan ook: aan het roer staat naast mijn tussenbaas, dokter Myelody, nu ook de serieuze eindbaas. Dokter Sledge Hammer weet wat hij aan het doen is. “Trust me, I know what I’m doing!”