Fast Forward naar het heden

Ik word tijdens het schrijven telkens ingehaald door de feiten. Zoals op meer levensgebieden loop ik in mijn blogs ook altijd wat achter. Dat is in principe niet erg maar omdat er veel ontwikkelingen zijn wil ik deze blog gebruiken om in vogelvlucht naar het heden te gaan.

De afgelopen maanden hebben in het teken gestaan van onderzoeken en bepalingen door het ziekenhuis. Ik ben in oktober 2020 gestopt met werken omdat ik m’n kop er niet goed bij kon houden. Maar stoppen met werken heeft niet per sé meer rust opgeleverd. Wekelijkse tripjes naar het UMCU voor allerlei onderzoeken. Meestal verliepen deze volgens het schema: half uur reizen, kwartier wachten, tien minuten in het apparaat en dan weer een half uur reizen. Olga houdt keurig de afspraken bij om te declareren bij de verzekering.

De afspraken voor onderzoek doe ik in principe alleen omdat er toch niet meteen een uitslag komt. Dit levert minder belasting op in het gezin en het ziekenhuis is er ook blij mee.

Een aantal blog onderwerpen zijn de revue gepasseerd maar heb ik nog niet kunnen vatten in een tekst. Misschien komt dat later nog maar misschien laat ik ze voor wat ze zijn. De eerste is de cohortpoli van het UMCU. In het UMCU lijkt corona er niet te zijn, afgezien van de maatregelen. Maar het weekend voordat ik opgenomen werd voor mijn galblaas moest ik een verplichte coronatest afnemen op de poli, de cohortpoli van het UMCU. Dit was een ervaring op zich. Je wordt als patiënt naar de kelder gestuurd van het UMCU. In deze kelder is alle logistiek van het ziekenhuis weggestopt en dus ook een hoekje waar een telefoon aan de muur hangt. “Als u voor de cohortpoli komt belt u met 8712. Er komt dan zo snel mogelijk een medewerker bij u.” Dit was een soort sciënce fiction ervaring die blogwaardig is.

Ook mijn bezoek aan de echografie voor mijn hartonderzoek was hilarisch. De onderzoekster bewees dat de zwarte humor ook op deze afdelingen aanwezig is in een goede mix met empathie en zorg. De meest hysterische crocs onder haar uniform die ik ooit had gezien. Blog waardig en een goede tegenhanger voor de Helga’s van het ziekenhuis.

Gedrag van medebezoekers in het ziekenhuis met de corona maatregelen. Onder het mom ‘welk deel van nee begrijp je niet’ zit er ergens in de krochten van mijn brein nog een blog verstopt. De pijlen op de grond in het ziekenhuis verraden de looprichting. Ik vroeg mij af of er een causaal verband is tussen laaggeletterdheid en het lezen van pictogrammen. In de door mij ervaren steekproef is de uitslag van het onderzoek dat dit verband er is. Arme zielen, wat zullen zij worstelen in de maatschappij! Onderliggend aan deze blog zou dan het verband met mijn eigen kwetsbaarheid zijn. Als je immuunsysteem faalt worden droeftoeters om je heen ineens belangrijk door hun gedrag en/of wangedrag.

Maar deze blogs komen nu (nog) niet. Mijn volgende blog speelt zich af op 23 december 2020. Tot die dag zaten Olga en ik op de lijn dat ik op 8 januari 2021 zou worden opgenomen voor een traject van zes weken die de start van mijn herstel zouden markeren. Pittig, dat wel, maar te doen. Schouders eronder! 23 december 2020 gaat echter in de boeken als een tweede 31 augustus 2020..