Naast elke sterke vrouw

Ziek zijn doe je nooit alleen, net zoals ruzie maken en op een tandem fietsen. Ik dus ook niet. 31 augustus 2020 was voor mij een game changer maar ook voor mijn gezin en in het bijzonder Olga. Haar rol mag niet onderschat worden en moet genoemd worden. Want naast elke sterke vrouw staat vaak een dweil van een vent, en dat is het afgelopen jaar zeker bij haar het geval geweest.

Ik kwam in 2000 in Utrecht wonen. Tijdens mijn studie voor maatschappelijk werker was ik begonnen met werken bij Bureau Jeugdzorg Groningen, waar ik mij toen ook veel begaf. Daar stopte mijn contract en uit pure pissigheid ben ik toen bij alle Bureau’s Jeugdzorg gaan solliciteren en kort daarna kon ik aan de slag in Utrecht. En dus toog ik naar een stad en regio waar ik niemand of niets kende. Dat vond ik niet erg, sterker nog, ik vond het een leuke uitdaging; ik zou er wel een draai aan geven. Die draai werd geïnitieerd door onze stagiair, Jasmijn, die zich mijn sociale welbevinden aantrok. Ik werd op sleeptouw genomen naar een bruin café in de stad, de Leugen. Dit was een beetje een cultuurshock voor mij omdat ik in Groningen de Drie Gezusters en de Blauwe Engel inclusief dito dynamiek gewend was. De Leugen was klein, bruin en met de kennis van toen ronduit saai. Ik werd geïntroduceerd in een vriendengroep die elkaar kende via de SPH en de voorliefde voor theater deelde, ‘Centiment’, hun eigen clubje. Daar waar ik gewend was in een vriendengroep te bewegen waar drankmisbruik voorop stond was dit een geheel nieuwe wereld voor mij waar ik vrij snel aan kon wennen…

Ergens in die periode vond mijn eerste ontmoeting met Olga plaats. We hebben allebei een andere lezing over de eerste ontmoeting maar die van mij spreekt, mij tenminste, het meest aan. In de rokerige Leugen was achterin een bankje waar ‘we’ altijd zaten. Ik kwam binnen met Jasmijn en daar zag ik Olga. Ze had een lange ribbroek met wijde pijpen aan en een lichtblauwe trui van de Tröckener Kecks; haar lange haren in een staart en een vaasje Amstel Bier op haar schoot. Kleine glimlach op haar gezicht omdat iemand iets grappigs had gezegd; ik denk Vincent. Ik ben niet snel ‘lost for words’ maar toen wel. Ik was vanaf dat moment vast voornemens haar te veroveren zoals een krijger dat vroeger in het wild deed. In de praktijk hield dat in dat ik maanden niet met haar durfde te praten maar wel zorgde dat mijn grappen dusdanig luid verteld werden dat ze het kon horen. Onder invloed van drank heb ik, in mijn beleving, zo nu en dan wel eens iets tegen haar gezegd maar ik denk dat Isis op twee jarige leeftijd meer zei dan ik toen. Het contact groeide en ik werd zeker verliefd. Geen idee of zij ook vergelijkbare gevoelens had.

Toen kwam de jaarwisseling van 2002/2003 er aan. Ik vernam dat zij met Jasmijn naar een feest in België zou gaan waar de nodige drankjes weggewerkt zouden worden. Ik kwam in een alarmfase terecht waarbij ik bang was dat een of andere student dit juweel voor mijn ogen weg zou kapen. Krijger als ik was belde ik haar op en vroeg of ze het leuk zou vinden om samen de show van Lebbis en Jansen te kijken op tv, 30 december 2002. Ik heb werkelijk niets van de show meegekregen ter voorbereiding op het grote moment dat ik haar vertelde dat ik haar wel leuk vond en graag verkering wilde. Tot mijn verbazing leek haar dit wel een goed plan en de rest is geschiedenis.

De afgelopen 18 jaar hebben wij verkering gehad en, volgens mij, is dit best een succes. Daar waar ik bij tijden een ongeleid projectiel ben is Olga stabiel en rustig. Ons eerste huis, de geboorte van de kinderen, het overlijden van mijn vader; Olga is, onder de streep, in balans en rustig. Ik als krijger ga hier heel goed op, en zij vindt het blijkbaar ook fijn om bij mij te zijn. Ik denk dat dit een uitdaging op zich is maar het werd 2.0 vanaf 31 augustus 2020! Hoewel we samen een keur aan emoties de revue hebben meegemaakt is de strekking dat Olga d’r schouders er onder zet en doorgaat! Zij beheerst als geen ander de kunst van het doseren van emoties en als het nodig is even doorprikken waar anderen loslaten. Soms even boos worden als anderen hun schouders ophalen en soms liefdevol als anderen volle bak los gaan op mij.

Zijn we gelijkgestemden? Nee, zeker niet. We staan fundamenteel anders in het leven; komen uit compleet verschillende nesten. Maar ik denk dat juist deze combinatie maakt dat we van elkaar leren en elkaar vasthouden. Samen kunnen wij volgens mij alles aan. Jemig wat soft, maar de afgelopen maanden ben ik daar echt van overtuigd geraakt. Met als hoogtepunt het moment dat ik op de bank een F1 spelletje aan het spelen was en Olga een kaartje op de tafel legde. “Nou, zullen we dan maar trouwen; omdat het praktischer is?”. Op een koude 30 november 2020 hebben wij in een hokje bij de gemeente Woudenberg ‘ja’ tegen elkaar gezegd.

Er staat een grote strijd voor de deur die zeker niet gezellig gaat worden. Ik heb vertrouwen in een goede afloop. Dit vertrouwen is mede te danken aan de houding van mijn kersverse vrouw. Want: “s avonds een vent, ’s ochtends ook een dweil!” Naast elke sterke vrouw staat een grote dweil en ik ben blij dat ik die rol mag spelen.

XXX