Volgens plan.

Vanochtend vroeg werd ik wakker nadat ik zowaar een goede nachtrust had genoten. Ik merkte dat ik gespannen was maar minder dan gisteren, ik ervoer rust in mijn lijf. Ik moest nuchter blijven.

Nuchter blijven. Hoewel dit medisch gezien waarschijnlijk de juiste term is kan ik deze term nooit los zien van het nuchter blijven van alcoholische dranken. “Meneer, u moet nuchter blijven en mag zes uur van te voren niets meer drinken.” Dit werkt een beetje het zelfde als de opmerking dat je niet mag ademen in de CT-scan. Hoewel ik al jaren niet drink krijg ik bij bovenstaande opmerking altijd de prikkel om mijn wiskey fles uit de kast te trekken en deze in een teug leeg te drinken. Nuchter blijven…

Olga heeft mij bij de hoofdingang van het UMC afgezet en zelf kon ik met mijn weekendtas naar binnen. De spanning liep wel op. Ik zou nu nog hard weg kunnen rennen.. althans.. een heel klein stukje maar want ik zou binnen 10 meter buiten adem zijn. Bij de lift ontmoete ik een man met een weekendtas. Hij stapte in en de deuren gingen dicht voordat ik in kon stappen. Later ontmoete ik hem weer op de afdeling waar ik zou komen te logeren… hij was ook de sjaak vandaag..

Toen volgde het lang wachten wachten wachten. Ik denk dat het feitelijk wellicht nog wel mee viel, maar iedere minuut telt onder spanning drie keer. En dan uiteindelijk komt de verpleegkundige binnen met een duim omhoog. Het was tijd. Ik mocht een prachtig shirt aan waarmee ik op mijn bed naar de operatiekamer werd gereden. Ik had de eer om in OK15 plaats te mogen nemen. Wat een fabriek of mierennest zo achter de schermen. Mensen doen vanalles en weten precies wat hun taak is. Alles lijkt op elkaar af gestemd. En dan uiteindelijk na allerlei voorbereidingen en toestanden komt het moment waarop ik een doorzichtig kapje op mijn neus krijg met pure zuurstof. Hoewel ik stiekem nog wat rook en heel even zin had in een sigaret was dit niet het moment er een op te steken… “Als het goed is begin je al wat te voelen.” zei de anestesioloog. Niet dus! Ik schrok! O jemig.. het zou toch niet! Ik hoorde gemurmel tussen de medewerkers. Ik stond op het punt in paniek te raken… “Bent u al wakker meneer Douma?”

Check. Ik ben niet dood. Dat is fijn. Check. Ik heb nauwelijks pijn. Dat is ook fijn. Check. Ik kan bewegen. Niets geraakt dus. Fijn! Ik heb nooit een zware drugs gebruikt, maar ik denk dat dit is hoe men zich voelt als men high is. Lekker wel. De wereld gaat door maar ik krijg er weinig concreets van mee. Ik val nog een paar keer wat in slaap. Lekker.

De chirurg komt langs en laat me weten dat alles goed is gegaan. Hij laat weten dat het allemaal iets langer duurde dan bedacht maar het resultaat uiteindelijk oke is. Het kostte wat moeite mij onder zeil te krijgen dus ik heb een lekkere opdonder gekregen met de slaapmedicijnen. Alles is goed gegaan.

De eerste hobbel is geweest. Alle stress was wellicht nodig, maar met de kennis van nu zinloos. Op naar de volgende hobbel.