Gal Spuwen

Een sprong in de tijd. Vandaag de dag, 6 december 2020. Er moeten nog een aantal berichten komen om je mee te nemen naar deze dag, maar gezien de omstandigheden vandaag krijgt dit bericht voorrang.

De dokter zal t wel weten. Mijn hele achtbaan avontuur begon met galblaasproblemen deze zomer. Ik heb een dag op de eerste hulp doorgebracht omdat het plan was om mijn ontstoken galblaas te verwijderen. Last minute werd hier de stekker uitgetrokken omdat, zo bleek achteraf, mijn MDS dit in de weg zou zitten. Het hele traject dat je hebt kunnen lezen volgde. Al snel in dit traject verdween de focus op mijn galblaas naar de focus op de MDS. Het plan werd dat ik behandeling ga krijgen voor de MDS en dan later de galblaas… Maar ineens veranderde dit. Het UMC had andere inzichten dan het Meander. Beiden zijn gestoeld op een visie en beiden hebben als doel de risico’s zo klein mogelijk te houden. Maar de uitkomst bij het UMC is wel anders… Dokter Myelyo heeft besloten het galding te laten verwijderen! Dat was nogal een schok omdat het ellendige ding bij mij al lang van de radar was verdwenen. Wel ja, ik had zo nu en dan nog wel wat last, maar ik kon er goed mee leven. Maar naar rijk beraad was ik het eens met de lezing van het UMC, het ding moet verdwijnen!

Het ding moet verdwijnen ja, maar dat hoefde toch niet zo snel. Binnen een week ben ik getransformeerd van een simpele MDS patiënt naar een patiënt met galblaas problemen. En de wetenschappers zijn het er over eens: een galblaas moet eruit! Daar had ik eigenlijk maar één woord voor: shit! In een vaart waar de eerder genoemde Challenger jaloers op zou zijn werden er voorbereidingen getroffen in het ziekenhuis, inclusief de COVID test. Stoppen met de bloedverdun pillen en even overstappen op injecties; Bob de Bouwer.. Fotootje hier, scan daar het kon allemaal niet op in het ziekenhuis. Schuiven met operatieplanningen en een internist die zich beklaagde over de druk die hem werd opgelegd door andere doktoren. Hoewel ik zeer met de man te doen had voelde ik mij niet geroepen om hem te ondersteunen. Maandag 7 december sta ik op de planning… zo de tandjes.

Mijn MDS behandeling wordt heftig, maar daarbij wordt tenminste niet geopereerd. Nu moet er ineens in dit goddelijke lichaam worden gesneden. Dat vind ik dus niet leuk. Controle verliezen op alle fronten. Slapen en snijden. Gelukkig maak ik het allemaal niet mee, maar ik merk dat het me bezighoudt. Ik ga in de achtbaan van pure rationele argumenten naar extreem emotionele argumenten van wat er allemaal fout kan gaan. Ik heb in die emotionele momenten weinig boodschap aan statistieken en feiten. Maar, het is voor de goede zaak. Want: dat wat er niet in zit, kan ook niet kapot. Weg met dat ding!

Morgen word ik opgenomen op de Hematologie. Dan kan ik al vast wennen voor de volgende opname; das fijn. Ik word voorbereid op de operatie en dan ga ik slapen om een uur later weer wakker te worden… zegt de dokter… in mijn hoofd ga ik daar maar vanuit.. in mijn hart rijdt de achtbaan op volle snelheid. Holy Fuck! Ik moet klaar zijn voor een strijd. Formeel een klein strijdje. Maar formeel rijden we hier met z’n allen ook maar 100 km/u op de snelweg.

Ik heb mij zelf voorgenomen te doen als Biden. Biden weet dat het goed komt in zijn land. Er is echter één factor in zijn systeem die telkens iets anders roept dan de harde feiten. Fake news! Biden weet wel beter.

Hans Douma be like!… Biden!