All Inclusive

Op 2 november 2020 was het dan zo ver. Het was tijd om m’n angsten onder ogen te zien. We zouden voor de eerste keer de dokter ontmoeten die mijn leven, in alle scenario’s, zou gaan veranderen. Een naam op een briefje, Dokter Myelody. Op Google was ik er achter gekomen dat ze al wat kilometers had gemaakt en daarmee had ik een soort basisvertrouwen dat ze wist waar ze mee bezig was. In de series die ik op Netflix volg komt niet zelden iemand voorbij die door de menigte naar de galg wordt gevoerd en daar zijn laatste oordeel uitgesproken hoort worden. Ik denk dat dit gevoel vergelijkbaar moet zijn.

Het was een drukke dag. Want het UMCU had inmiddels mijn agenda overgenomen. De Helga’s van deze wereld hadden mij laten weten dat ik eerst langs het lab moest om bloed te prikken. Dat moest één uur van te voren want anders zou dokter Myelody niet kunnen zien hoe het met mij ging. En na het consult met dokter Myelody moest ik naar de stamceltransplantatieverpleegkundige. De hele ochtend was volgepropt.

Omdat alles heel vroeg op de dag begon brachten Olga en ik de kinderen naar vrienden voor het ontbijt zodat wij op tijd in de auto konden stappen. De reis verliep voorspoedig. Aangekomen bij het ziekenhuis parkeerde ik de auto en hees mijzelf in alle beschermende kleding. Samen met Olga en een leger aan andere patiënten schuifelden we richting de draaideur van het ziekenhuis. De draaideur was een soort magische toegang tot een andere wereld. Henny Huisman had de toon gezet in de Miniplayback Show. Je treedt binnen als jezelf en verlaat de deur als een totaal fictief persoon. In deze draaideur mochten maar twee personen tegelijk. Al schuifelend draaiden we door de deur naar binnen en meteen moest de eerste keuze gemaakt worden. Twee banen waarop met het werkgebied van de magiërs mochten betreden. Olga koos links en ik koos rechts… wat zouden de consequenties zijn? Geen, zo bleek. Aan het einde van het pad stond een mevrouw die vroeg:”Heeft u de afgelopen dagen nog klachten gehad?” Nou, best veel maar ik geloof dat zij enkel op zoek was naar klachten die zouden wijzen op een COVID besmetting. Dus ik heb keurig “nee” gezegd. Nadat we onze handen hadden gepoetst in de alcohol mochten we binnen treden. De eerste hobbel was genomen.

Welkom in de wereld van het academisch ziekenhuis. Een hoge hal verbond alle medische kennis met elkaar. Een verzameling routes waarop mensen zich voortbewegen schijnbaar volledig ontspannen en doelbewust. Bloedprikken is niet spannend (meer) maar ik voelde me benauwd en opgesloten achter mijn mondkapje. Bang om te hoesten en door de poppetjes bij de deur weer naar buiten te worden gesmeten. Een academisch ziekenhuis had te maken met opleiding; straks kreeg ik een grietje die nog niet goed wist hoe ze bloed moest tappen. Straks was de Google informatie van dokter Meyelody afkomstig van Russische trollen om te verhullen dat de voorraad hematologen op was in Utrecht. Mijn hartslag ging door het dak, maar gelukkig waren er her en der AED’s te zien. Een lichte paniek bleef zich toch meester maken van mij. Ik werk al 20 jaar voor de zelfde baas in het zelfde werkveld. Weinig zaken maken mij de pis nog lauw in mijn baan. Maar dit was wel andere koek. Achter het gros van de deuren gaat een wereld schuil die ik niet ken en vaak niet begrijp. De controle zou ik verliezen.

Ik was officieel een patiënt. Ik zou de gangen en routes vanzelf leren kennen en ze straks uitleggen aan mensen die langs zouden komen om spullen te brengen als ik opgenomen ben. Ik denk dat ik ook het plafond van de gangen leer kennen elke keer als ik in een bed ergens naar toe gereden moet worden, al of niet bij kennis.

All Inclusive. Het ziekenhuis is een soort resort zoals je deze vindt langs de zonnige kusten. Grote witte gebouwen met ontelbare verdiepingen met dito ramen waarachter zich verschillende levensverhalen afspelen. Gezinnen die plezier maken en gezinnen die er zijn in de hoop dat de verkering beter wordt nadat er met z’n allen ontspanning is geweest. Het witte gebouw is door een architect ontworpen met weinig fantasie. Blokjes. Dat is lekker efficiënt en het biedt ook de mogelijkheid om oneindig uit te breiden zonder dat er stijlbreuk ontstaat. In de blokjes is alles aanwezig. Een zwembad, een restaurant, sauna, stilteruimte en nog veel meer. De toerist hoeft slechts twee keer de poort te passeren. Een keer naar binnen en een keer naar buiten.

All Inclusive. Er zijn slaapzalen voor één of meerdere personen. Operatiekamers, laboratoria, röntgenruimten, keukens en ook een top of the bill mortuarium. De patiënt hoeft slechts twee keer de poort te passeren. Een keer naar binnen en een keer naar buiten, door welke deur dan ook.

Vandaag wordt het echt. De gezonde wedstrijd spanning heeft vanaf vandaag plaatsgemaakt voor een constant sluimerende angst of alles wel goed gaat. Snappen ze goed wat er aan de hand is en zien ze niets over het hoofd? Kan ik alles goed volhouden om over een tijd via de draaideur weer naar buiten te schuifelen.

Het wordt langzamerhand tijd om de koffer in te pakken voor een vakantie.. Een All Inclusive vakantie.