31 augustus 2020 (3)

Toen waren we thuis. In ons nieuwe huis. Dit is het zwarte gat waar je wel eens over hoort. Ik had zelf gereden. Feitelijk was er niets veranderd. Het rijden ging als vanzelf. Op de weg gedroegen mensen zich het zelfde en op de radio was berichtgeving over Corona. Dat zou nog wel een tijdje duren, misschien wel een jaar. Ik merkte aan mezelf dat dit ineens heel betrekkelijk was. Olga en ik waren stil geweest. Het eerste dat ik zei in de auto was: “We moeten vandaag nog een nieuwe levensverzekering afsluiten; nu weten ze nog niet dat ik ziek ben!” Doordat we verhuisd waren zouden we een nieuwe verzekering moeten afsluiten omdat de huidige verzekering liep op ons oude huis. Met de verkoop van die hut zou in principe ook die verzekering komen te vervallen. De hypotheek en de verzekering zijn aan elkaar gekoppeld. Bizar eigenlijk. Je bent bezig met allerlei formele zakelijke dingen met het oog op de toekomst. Wat nou als ik het niet zou overleven en Olga straks met ons huis zou komen te zitten. Ik was oprecht bezorgd dat ik uit zou checken en Olga moest verhuizen omdat we de dingen niet goed hadden geregeld. Ook mijn pensioen en uitvaartverzekering zijn in mijn hoofd voorbij gekomen. Ik zat in de modus dat ik het niet zou overleven; ik ben immers ernstig ziek! Mijn leven na 31 augustus 2020 was officieel begonnen.

Italië! Ik zou nooit meer naar Italië kunnen. Nooit meer op m’n gat voor mijn eigen sleurhut naar het meer kijken. Nooit meer de warmte voelen en bij oververhitting een duik in het meer nemen. Nooit meer naar Verona een ijsje eten. Nooit meer hobbelen over de Autobahn onderweg naar de camping. Ik zeg tegen Olga dat ik kosten wat het kost nog een keer naar de camping wil!

En dan de realiteit dat er ook mensen om je heen zijn die moeten weten hoe het met je gaat. Ik zou mijn moeder moeten bellen en vertellen dat ik ziek ben. Ze zou direct allerlei vragen hebben over het hoe en wat en wat er aan gedaan zou kunnen worden. Ik wist het zelf niet eens, laat staan dat ik dit zou kunnen uitleggen. Ik had alleen maar last van m’n galblaas. Bijkomende handicap is dat mijn galblaas er niet uit zou kunnen omdat mijn immuunsysteem dit niet aan zou kunnen.

Dan moet ik huilen. Hard huilen. What the fuck! In welke achtbaan ben ik beland! Ik heb vaak slechte grappen gemaakt over terminale ziektes enkel en alleen vanwege het feit dat ik een man ben. De griep is al terminaal bij mannen! Hoe dicht ik bij de realiteit zat wist ik toen niet, what the fuck! Olga en ik praten die middag, we praten veel. We zijn gek op elkaar en weten dat we dit aan kunnen. We gaan kijken waar het schip strand, wij kunnen dit! Hoe? We weten het echt niet. Maar er is vast ergens een mouw aan te passen. En tot die tijd doen we het met de feiten. Feitelijk is er namelijk niets veranderd. Mijn conditie heeft een sticker gekregen. The upside is dat ik niet overspannen ben. Daar was ik vooraf bezorgd over. Whats in a name… MDS. Ik kan het niet uitspreken laat staan dat ik me bewust ben van de gevolgen van deze sticker.

De rest van de dag verloopt in een waas. De kinderen komen van school en vertellen over gebeurtenissen die ze hebben meegemaakt. Tekeningen worden getoond en ruzies worden beslecht. Ik voel mezelf een toeschouwer en geen deelnemer. Ik zag een gezin met een moeder en twee dochters. Een alleenstaande moeder met twee kinderen met een achternaam die door de omgeving niet geplaatst kan worden bij de relationele status van de moeder. What the fuck…

De achtbaan is gaan rijden. Ik moet gaan leren wat de MDS is, wat de perspectieven zijn en welke weg er nog voor mij ligt. Misschien loopt het allemaal wel los en kan ik op enig moment de vraag stellen aan de timide jongen op de bank naast mijn oudste dochter: “Zeg es, wat doet je vader eigenlijk?”