Alleen

Deze site heeft als subtitel iets met een rollercoaster. Persoonlijk zou ik niet in deze achtbaan gestapt zijn, helemaal niet nu. Het klinkt misschien raar, maar het is de laatste weken ronduit saai; rollercoaster wise. De klachten lijken haast chronisch te worden. Als mensen vragen hoe het gaat vergeet ik soms dingen te vertellen. Ziek zijn wordt een gewoonte zo blijkt. ‘We’ gaan al richting de twee jaar inmiddels.

Terwijl ik dit schrijf zit ik op een bank in een hoek van onze woonkamer. Nog steeds erg tevreden over ons ontwerp en de wijze waarop het uit is gepakt. We dachten iets hips te doen wat verder niemand had. Tijdens mijn ‘ziek zijn’ heb ik echter allerlei woonprogramma’s gezien waarin opvallend vaak ‘onze’ kleuren langs komen. Wij maken blijkbaar gemiddelde keuzes; prima. Ik had niet kunnen voorspellen dat ik zo gemiddeld zou worden. Misschien ben ik het altijd al geweest, maar ik heb me altijd ‘afwijkend’ gevoeld en dan niet in de positieve zin van het woord. Maar nu hebben we álles goed voor elkaar en ticken we nagenoeg alle boxen van een gemiddeld gezin en ik houd er van! Hier en daar maken we beslissingen die wat afwijken. Zo hebben we (nou ja… ik) een auto gekocht die afwijkt van de meute. Op het eerste gezicht zie je het niet maar als je naar de badges op de wagen kijkt dan zie je dat het een bruut monster betreft. Nergens voor nodig maar heerlijk dat het kan.

Soms, heel soms, vergeet ik dat ik ziek ben. Hoewel de leukemie bij de laatste beenmergpunctie weg was heb ik nog veel last van complicaties. De complicaties maken dat ik weinig meer kan. Mijn ‘koek’ is heel snel op. Oké, als ik het vergelijk met een half jaar geleden dan ga ik als de bloody brandweer. Maar als ik het vergelijk met mijn 1.0 van meer dan twee jaar geleden dan kan ik erg weinig. Een potje koken en een kind van de opvang halen. Daarna instorten op de bank. Pijnen op plaatsen die ik voorheen niet kende; pil erin en dan weg. De kast waarin de pilletjes verstopt zijn is het duurste plekje in huis. Ik overweeg te gaan handelen in de middelen als mijn doel in de maatschappij serieus is uitgespeeld. Want dat is wel een item de laatste tijd. Als Netflix uit is komt de tijd op na te denken over wat je eigenlijk nog hier doet. De somberheid kicks in.

Zingeving is een thema. En ik moet eerlijk zijn: wat een stom thema. Wat is de zin van het leven en wat is de zin van mijn leven? Daar zijn vast allerlei lieve en goedbedoelde antwoorden voor. Maar door de bank genomen en ontdaan van alle poespas vind ik de vraag wel moeilijk te beantwoorden. Deze spoken melden zich in mijn hoofd als ik alleen ben. Aan het begin van een ziekteproces leeft de wereld erg met je mee en word je bedolven onder kaarten en andere signalen dat er met je mee wordt geleefd. Zodra de nieuwigheid er af is dan neemt de interesse ook af. Begrijp me goed: dit is heel normaal en geen aanklacht. Ik constateer dit. Maar, ook zonder aanklacht, is het resultaat dat ik veel alleen ben. Keerzijde is dat ik ook weinig anders kan. Ik ben na één bezoek volledig uitgeteld. Het is heerlijk om onder de mensen te zijn en je ‘normaal’ te voelen. Maar de rekening is ook wel aanzienlijk. Fuk it, maar wel fuk it! En in het herstel ben je alleen. En alleen zijn is lastig.

Levens gaan door, zo lang als het duurt. Mensen maken promotie of gaan naar een andere werkgever. Relaties ontstaan en sneuvelen. De normale dingen blijven bestaan in het leven. Ook hier in huis. Ik heb geleerd daar van te genieten, wie had dat ooit gedacht. Mijn relatie met mijn dochters is beter dan ooit. Ik zie ze vaker dan ooit en daardoor leer je ze kennen. Het zijn twee juwelen beiden met hun eigen kenmerken. Soms begrijp je ze heel goed en herken je dingen van jezelf. Soms begrijp je ze écht niet. Soms is de dosis oestrogeen in deze woning veel te veel. Maar door de bank genomen geniet ik van wat mijn dochters uitspoken. En volgens mij genieten ze van mij. Mijn verkering gaat goed. Wat hebben wij een sterke band en van ben ik trots op mijn Olga. Dat mens is niet gek te krijgen. Ons gemiddelde leven wordt op gang gehouden door Olga. Soms is er afstand nodig en moeten er dingen gezegd, geschreeuwd, worden waarvoor later een knuffel gegeven moet worden. Maar wat zijn wij goed! Ik weet dat er relaties sneuvelen doordat er een partner ziek is. Die van ons is alleen maar sterker geworden. Misschien gaat het ooit kapot, maar daar kan ik me nu niets écht niets bij voorstellen. Dus het gezinsleven gaat door.

Maar sommige levens gaan door zonder mij; en dat is goed. Vriendschappen en contacten staan onder druk. Eén belangrijke vriendschap voor mij is een harde en onvermijdelijke dood gestorven. Die wond kom ik zo nu en dan nog wel eens tegen. Hij blijft pijn doen. Die pijn is een herinnering aan mooie tijden maar ook een herinnering aan onbegrip voor keuzes die zijn gemaakt. Maar de wond is inmiddels een onderdeel van mij, berusting. Een andere vriendschap is gegroeid. Van bier en tieten naar diepgaande gesprekken over de essentie van het ‘zijn’. Van bier en tieten naar een schop onder het achterste daar waar nodig. Zeer waardevol en bijzonder.
Het werkzame bestaan is gestopt. De verzekeringsarts heeft mij een cadeau gegeven door mij voor een jaar af te keuren. Dat vind ik moeilijk. Waar werk je dan eigenlijk naar toe in het herstel? Werken geeft je een identiteit en een zin om te bestaan. Nu dat is weggevallen en het maar de vraag is of dat ooit terug zal komen heb ik een nieuwe oriëntatie nodig om mijn leven net zo door te laten gaan als de levens om mij heen. Dat is best wel een klus.

Of ik deze klus aan kan? Ik denk het wel. Hoe het uitpakt weet ik niet. Hoe vriendschappen en contacten er over een tijdje uitzien weet ik niet. Maar ik heb een club mensen om mij heen verzameld, of een clubje, die werkelijk bijna onmisbaar zijn. Liefde, confrontatie en humor. Alles is aanwezig. Van de professionals tot vrienden, familie en gezin. Ik mag me mee laten voeren. Hoewel ik dat soms echt waardeloos vind omdat ik me een kneus voel, voel ik ook de andere kant van het comfort.

De achtbaan is nu, relatief, rustig. Hij zal vast wel weer eens in volle vaart losbarsten verwacht ik. Ik ben er klaar voor. Ik ga niet eindeloos door; dat moet gezegd. Maar het volgende rondje ga ik met vertrouwen aan. Dat wil zeggen ik hang achterover in het vertrouwen dat ik word opgevangen. Wat is ziek zijn een pittige rotklus!