Raak!

Over mijn opgroeien heb ik niet veel ter vertellen of wil ik niet zoveel vertellen; doet er on topic minder toe heb ik het gevoel. In retrospect echter blijkt maar weer dat de omstandigheden waarin een mens opgroeid zeer bijdragen aan beslissingen en ontwikkelingen in het verdere leven. In de breedste zin van het woord. Gedachten en grondslagen worden, al of niet gedwongen, gevormd en de rest van het leven meegedragen. Hoe zwaar dan die last is en hoe lang deze wordt meegdragen is dan weer een verrassing. Nou, inmiddels snappen we het denk ik.

Waar ik mij persoonlijk minder bewust van was is dat ook beelden van vroeger, uit het opgroeien, blijven hangen en een plaats krijgen in het geheugen. Het geheugen gaat er vervolgens gigantisch finaal mee aan de haal, maar toch het krijgt een plaats. Zo hebben wij, de familie Douma, volgens mijn vaste overtuiging gewoond in een woning die afgeladen was met design voorwerpen die perfect pasten in de jaren 70 en 80. Jute. behang waar tekeningen ingestoken konden worden. Wollen kleden uit Kashmir, geknoopte hangende plantenpotten van oranje keramiek. Een zware oud Eiken kaaskast afgeladen met een vermogen aan hypermoderne audio apparatuur van mijn vader met kleurige metertjes en knopjes. Foto’s van een kleine Hans op een krukje die met zijn vingers aan de radio zat en ondertussen schuldbewust in de lens van de camera kijkt; “Klik!”. Ik had een wollen vest aan en gele klompen. Als mijn vader thuis was stond er een beige Saab 90 coupé op de oprit.

‘S avonds ging de verlichting aan. Een witte ‘Raak! Heksenhoed’ boven de eettafel, een dubbele “Dijkstra Mushroom” boven de bank en een dubbele chromen “Gepo Eyeball” boven het Rob Parry fauteuil. In deze stoel zat mijn vader dan vaak een krantje te lezen en mocht ik soms op schoot en noemde hij mij ‘zijn grote vriend’. De geweven gordijnen zaten dicht en er hing een ontspannen sfeer in de kamer in mijn herinnering. Herinnering is a bitch weet ik inmiddels want ontspannen was het zeker niet altijd.

Mijn ouders zijn toen eens gescheiden, vader hertrouwd en woningen zijn veranderd. Het verloop van deze geschiedenis is, voor mij, een wonderlijke waarin weinig verloopt volgens de geldende mores en iedereen vanalles maar vreemd vond om verschillende redenen. In mijn huidige fase wil ik dit water naar de zee noemen; hoewel ik mij realiseer dat ik misschien hiermee mensen voor het hoofd stoot. Laat het een liefdevolle stoot en goedbedoelde aai zijn er vanuit gaande dat iedereen zijn best heeft gedaan.

Sinds mijn transplantatie is mijn herstel gaande en dat is een geschiedenis op zichzelf staand. Er zitten erg goede dagen bij en er zitten dagen bij dat ik het liefste de kraan van het leven uit zet. Maar, onder de streep, hobbel ik lekker door. Ik heb dusdanig veel energie dat ik dingen onderneem en aan klusjes toe kom die al heel lang liggen, of die ik gewoon leuk vind. Zo heb ik mijn voorliefde voor 70-er en 80-er jaren herontdekt en probeer dit in ons interieur te proppen. Marktplaats is een prachtig fenomeen voor mensen zoals ik. Hoewel een deel van het volk dat zich hier beweegt regelrecht een gesticht in kan wat mij betreft. En in mijn zoektocht naar ‘dingen’ komt mijn vader Gaatze Douma toch regelmatig ‘langs’. Hij is overleden inmiddels maar blijft aanwezig misschien wel in toenemende mate, maar niet storend. Gaatze en ik hebben altijd een ambivalente relatie gehad. Soms noemde hij mij “zijn grote vriend” en soms verwensten wij elkaar naar het einde van de wereld. Nou, dat laatste is in beide gevallen aan het lukken, al hebben we een ander tempo. Maar het beeld dat ik vaak zie is dat van Gaatze, de krant, het Rob Parry fauteuil en de Gepo Eyeball in de woonkamer. Ik weet niet goed waarom maar het geeft mij sinds een tijdje berusting en ‘vrede’ zou ik het haast noemen.

Markplaats een bron van afval en vintage items. Vintage en geen retro. Ikea doet aan retro. Niet slecht overigens, maar geen vintage. Vintage is oud spul dat in eerste aanschaf heel veel geld heeft gekost. Toen een periode gedachtenloos bij het grof vuil ging en later oogluikend naar de kringloop. En inmiddels zijn het de spullen die worden aangeboden voor prijzen waar een gemiddelde minister president toch twee weken voor moet werken. Vintage. Dat is mijn doel. Aangezien ik geen minister president ben moet ik het doen met afdankers. Ik heb dus al menig Eye Ball opgescharreld en opgeleukt en links of rechts een plaatsje in mijn huis gegeven. Ik werk naar een sfeer waarvan mijn kinderen zich later hopelijk de warmte herinneren. Een vader in een design stoel met een I-pad en lamp. En als het niet wordt gewaardeerd dan hoop ik dat het wordt opgeslagen. Ik wens mijn kinderen dat zij niet de ‘fout’ maken een lamp bij de weg te zetten die ze later terug kunnen kopen voor meer dan €500,- op Marktplaats.

Gaatze Douma was een taaie. Hij heeft het één en ander voor zijn kiezen gehad zowel mentaal als fysiek. Auto’s verzopen, in de prak, ingeruild. Fietsen opgevouwen, al of niet met hond. Ziekenhuisopnames, verziekte werkrelaties en problemen in de rest van de wereld. Gaatze Douma hield soort van zijn hoofd boven water al moest de omgeving het gespartel luid en duidelijk aanhoren. Ik vraag me wel eens af of dat misschien ook genetisch is overgedragen; tsja, ik stel de vraag maar… Hans Douma wil ook zo taai zijn. Ik vind dat het wel aardig al lukt. We lopen een ander pad maar er zijn zeker overeenkomsten. In de loop van mijn herstel komt het pad van Gaatze vaker langs. Ik hoop dat dit een signaal van berusting en heling is. Ik hoop niet dat hij de vertegenwoordiging is van “onze grote vriend” Hein is.