Dag -11

Om 18:00 gaat het hek open. Om 18:00 gaat de polikliniek dicht en mag ons soort zich bewegen door het ziekenhuis heen. De thuiswonende patiënten zitten aan de warme prak en hier is ie net achter de kiezen. Om half zes is er ‘plasmedicatie’ in gegaan want al het vocht dat er in gaat moet er ook op een of andere manier weer uit. Dus het tijdvak van 18:00 uur is voor mij een beetje ongelukkig. De blaas vult zich in een supersnel tempo en kondigt zich laat aan. De wandeling van de afdeling naar de ‘tuin’ is best ver en er zijn weinig toiletten. Daarnaast is Captain Chemo niet uitgevoerd in een off-road versie waardoor het voortbewegen over de tuinpaden een hobbelige ervaring is. Geen problemen maar uitdagingen, zeggen optimistische mensen dan; ik zal dat niet snel zeggen. Om 18:00 gaat het hek open.

Dezelfde routine als op dag -12. Een afgeladen Captain Chemo en een aanloop van dokters en toestanden. Mentaal heb ik een goede dag. Fysiek is het niet helemaal zoals ik het hebben wil. De spieren die ik nog over heb gehouden na mijn vorige avonturen doen pijn. Hoewel de pijnmedicatie wel helpt is het nog steeds geen pretje. Na vier uur zit er een pauze in van een paar uren waarin ik naar buiten kan. Daar bereid ik mij ’s ochtends al op voor, want zoals gezegd: om 18:00 uur gaat het hek open. Met al die inlopende infuzen gaat de dag eigenlijk best snel. Ik zit al weer in de tv-routine van mijn favoriete BBC programma’s zoals: “Houses under the hammer” en “Bargainhunt”. Supersuf en zo blijkt ook, want ik donder standaard halverwege in slaap. Ik zie dus alleen de bouwvallen en niet de eindresultaten.

Als ik daar zo bij stil sta vind ik het nog wel passend ook. Dit huis onder de hamer is een bouwval dat er wellicht op het eerste gezicht nog wel aardig uitziet. Maar als je dan even de vloerbedekking optilt of een gipsplaatje doortikt verschijnt er schimmel of andere troep die je liever niet wil zien. Op z’n engels gezegd: “Blast!”. Maar dan is er zo’n projectontwikkelaar die d’r vingers er wel aan wil branden. Mijn dokter Myelody gat er volle bak voor. De 100 ga ik niet halen, misschien de 45 ook wel niet maar er moet iets gebeuren. Weg met de vloerbedekking, gipsplaten en als er ruimte is ook met de badkamer. Opknappen die hap en dan kijken wat de gek er voor geeft. Misschien bevalt het wel zo goed dat de woning helemaal niet verkocht wordt en de eigenaar er blijft wonen. Hier gaat de metafoor niet helemaal op, want dat zou inhouden dat de arts bij mij en Olga intrekt. Hoewel ik haar graag mag lijkt me dit een zeer complexe en uiteindelijk onaangename verbouwing van de huidige structuren. Nee, we houden het bij de verbouwing van de bloedfabriek. Hoeveel tijd denkt de projectontwikkelaar nodig te hebben voor het hele traject?

Dat is de hamvraag. De projectontwikkelaar roept dan iets en later in het programma blijkt er meestal niets van te kloppen. Ineens blijkt er onder de vloerbedekking een enorm gat in de vloer te zitten waardoor alles vernieuwd moest worden. Of blijkt een set nieuwe tegels in de badkamer de klus te klaren voor een hernieuwde uitstraling. Mijn projectontwikkelaar heeft vijf tot zes weken geroepen voor de eerste ingreep. Maar ook dat is vloeibaar. Het schema tot en met dag 14 is hard en scherp, daarna is het koffiedik kijken. En in die 14 dagen gaat om 18:00 uur het hek open en mag mijn soort naar buiten.

Onderweg naar de uitgang ontmoeten Captain Chemo en ik meerdere andere superhelden. Sommigen herken ik aan het geluid van hun eigen Captain Chemo en anderen aan een pet, maar veel komen van B2. Vaak vergezeld door familie brengen we tijd door in een tuin van het ziekenhuis. Soms een blik van herkenning. Iedereen heeft z’n eigen tijdpad. Ik blijf op de terugweg hangen in de wachtkamer van de poli omdat er gebeld moet worden met thuis. En in de tijd dat ik aan het bellen ben komen er telkens nieuwe superhelden in en uit druppelen. Een bijzonder gezicht. Verkeer waarvan je weet dat dit uit nood geboren is en waarbij iedereen vecht voor een mooie uitkomst. Niemand zit hier voor de lol. Maar toch is het een mooi gezicht.

Waar gaan we naar toe? Dit verbouwingstraject en de wandelingen door het ziekenhuis hebben een nog wat ongewisse uitkomst. Een reis naar het onbekende is begonnen. De routes in het ziekenhuis worden al wat bekender, maar de beenmerg capriolen laten zich nog raden. Into the unkown.