Remsporen

Als je ziek bent gaat er een wereld voor je open. Je komt op plaatsen waar je anders nooit zou komen en je hebt veel ‘eerste’ en ‘laatste’ keren. Om te beginnen gaat er een medische wereld voor je open met termen die je aanvankelijk niet snapt maar snel wennen. Vervolgens als de ziekte vordert wordt de medische wereld een soort tweede thuis en gaat de volgende wereld open. Een wereld waarin stichtingen een grote rol spelen. Dat wat je voor onmogelijk hebt gehouden wordt ineens, alsof het niets is, realiteit. Ik heb dit al een paar keer mee mogen maken en vandaag is er weer een event aan toegevoegd.

Vandaag, 15 juni 2021, vertrok ik met mijn gezin om 7:45 uur in onze gezins-Kia naar Zandvoort. Ik had heel slecht geslapen en was in opperste staat van paraatheid om in te grijpen in een potentiële oorlog op de achterbank. Om half tien werden wij verwacht op paddock van het circuit voor een nieuwe en unieke ervaring op en rond het circuit. Mede mogelijk gemaakt door de eerder genoemde collegae Paula en Marja.

Het was niet mijn eerste keer op Zandvoort. Mijn eerste Formule 1 auto heb ik rond zien gaan op dit circuit. Ik stond met een verbrand hoofd in de duinen in afwachting van een demontratie ronde van ‘onze Jos’ in een Arrows. Ik had al een lichte afhankelijkheid van F1 en snelle wagens maar op dat moment is mijn verslaving geboren. In de verte kwam een gillend geluid de laatste bocht uit het rechte stuk op om vervolgens aan te zwellen richting de Tarzanbocht waar het een beetje zachter werd om na het afremmen weer in alle hevigheid aan te zwellen. Kippenvel! Ik ben vervolgens nog een aantal keren op dat duin geweest om vervolgens blij en verbrand terug naar huis te keren. Autosport is toch wel echt mijn ding. In 2004 ben ik voor het eerst, samen met Olga, op een F1 circuit geweest waar ik tijdens een F1 weekend de zogenaamde ‘pitwalk’ heb gedaan. Alle auto’s en hectiek in een pitbox van dichtbij bekijken. Ik heb me een kind in de snoepwinkel gevoeld toen. Maar verder dan het lintje voor de pitbox was ik tot vandaag nog niet geweest.

Stichting Groot Hart heeft de ervaring gerealiseerd voor ons gezin! Een open racewagen (een Radical) werd van de autotrailer afgehaald en verenigd met een aantal BMW’s die al in de pitstraat stonden te pruttelen. De geur van verschillende (zeker niet esoterische) oliën en gesmolten rubber hing in de lucht. Het geluid van rondscheurende auto’s op het circuit en een goeie zon op de baan zorgden voor een prachtig plaatje nog voordat de Radical ook maar één meter had gereden. Fantastisch. Wij werden met een aantal andere gezinnen opgevangen door Rob Kamphues en zijn mede stichtinggenoten. Verschillende mannen en vrouwen hesen zich in racepakken om zich klaar te maken de baan te bedwingen vergezeld door verschillende gezinsleden. Een paar regels en richtlijnen werd uitgelegd en toen kon het los gaan! Tot onze grote verrassing was het de bedoeling om iedereen uit de gezinnen te laten meerijden. Olga en de meiden konden ook mee als ze aan de beurt waren, hier hadden we niet op gerekend! Gas op die lollie of, zoals Isis zegt: Broemie met die bakkie! Duim omhoog is harder, en duim naar beneden is langzamer!

Alles wordt meer betrekkelijk als je weet dat je doodgaat. Met 170 kilometer per uur de Tarzanbocht uitvliegen en sterven door je grootste passie heeft dan haast iets poëtisch. Maar (gezonde) angst is iets dat past bij alle levensfasen heb ik ontdekt. Met m’n witte Kia 70 per uur door de bocht bij Leusden is echt peanuts bij wat ik vandaag heb mogen ervaren. In gedachten had ik al een schone onderbroek uit de kast getrokken. Sterven zat er vandaag niet in. Vijf centimeter met m’n kont boven het asfalt van Zandvoort ben ik in totaal een rond of tien rondgereden door een aantal coureurs. M’n mond was droog door de voortdurende lach onder m’n helm. Plankgas door de Hugenholtzbocht en ogen tegen het vizier bij het aanremmen voor de chicane. Holy shit is een dikke understatement! Hoewel sterven niet de afspraak was had het niet misstaan vandaag! Olga, Elsa en zelfs Isis hebben een zelfde onvergetelijke ervaring mogen meemaken.

Rond 12 uur was het feest voorbij en liepen we terug naar de Kia en zijn we met een slakkengang van 100 per uur teruggereden naar Woudenberg. Moe maar voldaan en voorbereid op spierpijn de komende dagen. Een onvergetelijke ervaring voor ons allemaal. Speciale dank gaat uit naar Wouter. Hij heeft naast de baan gezorgd voor persoonlijke aandacht en een afspraak voor volgend jaar juni. Dan gaan we nog een keer is de deal!

Terug in Woudenberg gaat rond 15 uur de telefoon met het bekende Privenummer in het scherm. De dokter belde om mij het formele medische advies te geven rondom mijn mannenkanker. Een medisch advies gaat over ziekte, cijfers en kansen. Het medische advies is duidelijk. Behandelen, en wel nu! Nu is het window en nu zijn de kansen het grootst. Medisch gezien is het haast een no brainer. Maar bij ziekte, cijfers en kansen kan de menselijke kant niet worden uitgevlakt. Kiezen voor nu behandelen houdt onherroepelijk in dat een vakantie in Italië er over vijf weken niet in zit. Kiezen voor nu behandelen houdt in dat ik kies voor het uitstellen of definitief afstellen van een paar weken met mijn gezin in een omgeving waar we allemaal van houden. Geen garanties op een nieuw window dat we alsnog een keer kunnen gaan. En welke keuze maak je dan? Het is een duivels dilemma. De dokter benadrukt dat er persoonlijke ruimte zit in dit advies. Een goede of foute keuze bestaat er niet. Eigenwijs zijn mag, want daar komt wel weer een (al of niet medische) oplossing voor; met ongewisse uitkomst.

Om 11.50 uur zit ik ingegespt in een splinternieuwe BMW M2 (raceversie) te wachten op het moment dat de code rood op het circuit afgelopen is. We hebben nog tien minuten tracktime. Je weet het niet met code rood. Als de marshalls snel genoeg zijn hebben ze het incident nog net op tijd opgeruimd. De motor draait en de temperatuur stijgt in de auto. Als de auto niet rijdt wordt deze nauwelijks gekoeld; hij is hierin afhankelijk van de rijwind. Raampjes kunnen niet open. De klok tikt, wachtend op een groene vlag. Als het lukt krijg ik nog één keer de adrenaline boost door full speed over het circuit de jassen. Als het niet lukt wordt de motor uitgezet en is het uit met de pret! Vandaag wordt er niet gestorven en net op tijd springt het licht op groen en drukt de coureur zijn rechterpedaal in. We gaan! De gok is goed uitgepakt!

Groot Hart is de stichting opgericht door (o.a.) presentator Rob Kamphues om kinderen (en de gezinnen waarin ze wonen) een onvergetelijke race ervaring te bieden in soms moeilijke tijden. Bij ons is dat zeker gelukt, dank je wel! Kijk op: https://www.groot-hart.nl/ voor meer informatie.