En we zijn weer los!

De Efteling is recent weer open gegaan. Hugo zei dat het kon en al snel volgde de heropening. Er was een Field Lab geweest die niet helemaal was uitverkocht; het sprak blijkbaar niet voldoende aan. Maar, de Efteling is weer open.

Op vrijdag 4 juni j.l. zit ik naast Olga in onze Kia(!). Het is prachtig weer en de windmolens en sluizen van de Afsluitdijk trekken langs de auto. We staan in de file onderweg naar Harlingen. Ik ga dood en daarom neem ik mijn vrouw mee naar een Waddeneiland (Terschelling) want dat wil ik graag eens met haar meemaken. Het feit dat ze er nog nooit is geweest vind ik pijnlijk, maar ik heb nu nog kans om dat weg te poetsen. Ik voel me goed; eigenlijk beter dan een jaar geleden. Ik heb er zin in! En dan gaat de telefoon. Het is het bekende Privenummer, dus het zal de dokter zijn. Ze had eens zitten denken en had overleg gevoerd met Rotterdam. Die neutrofielen in mijn bloedbeeld horen er niet te zitten en of ik een beenmergpunctie zou willen ondergaan om eens te kijken wat er gaande is. “Ladies and gentlemen, de Efteling is weer geopend!”

Het weekend verloopt eigenlijk kankerloos. Het is heerlijk om dit samen te beleven en we hebben eigenlijk geen tot weinig tijd om te praten en te bespiegelen. Zo nu en dan kleine dromen en toekomstplannen maar verder eigenlijk niets dat zwaar op de hand is. We hebben met Ernst Daniel Smit in een strandbus gezeten; wat naar om te zien dat hij zo ziek is. Maar verder niets. De terugweg begint het monster langzaam te ontwaken. Ik zie als een berg op tegen de beenmergpunctie en het scala aan uitkomsten dat kan volgen. De punctie verloopt sfeervol maar moeizaam; te veel littekenweefsel op mijn rechterheup. Beurs stap ik in de auto om met een vriendin op autojacht te gaan. Over vier of vijf werkdagen komt de uitslag. Het monster maakt rondjes door m’n hoofd; ik kan dit en slechter dan nu kan het niet worden. En dan gaat om 15 uur de telefoon, het bekende privenummer. “Ik zou even gaan zitten, want ik snap niet hoe dit kan. Je bent wat ze in de volksmond een medisch wonder noemen!” De blasten (kankercellen) zijn fors teruggelopen naar 4-5%. Formeel is mijn Leukemie in remissie. Dat kan dus niet. De dokter had nog geen voorgesteld beleid, maar donderdag om 12 uur mag ik langskomen om het er eens over te hebben. De Efteling is weer geopend en de achtbaan rolt er weer lustig op los.

Een achtbaan is eigenlijk helemaal niet leuk, van afstand beschouwd. Een treintje op een spoorbaan die hard ratelt en uiteindelijk, na bizarre omzwervingen, weer op het zelfde station uitkomt. Ik haat het openbaar vervoer! De mensen die staan te kijken durven zelf niet en de mensen in de rij durven ook niet, maar geven dat niet toe. Een looping maken en op naar de volgende klim met een reëele mogelijkheid om aan het einde van de rit verlost te worden van de maaginhoud. Maar toegeven dat het angstig is en de rit afwijzen is not done voor de omgeving. Een achtbaan hoort leuk te zijn, period!

Daar zit ik dan op donderdag 10 juni 2021, tegenover m’n dokter, met m’n ‘mannenkanker’. Er zijn een aantal mogelijkheden voor mijn situatie. Deze zijn nu nog niet allemaal helder en concreet, maar de piketpaaltjes zijn al geslagen. Een curatieve behandeling zit er niet in; ik ga nog steeds vroegtijdig dood. Maar vanaf donderdag j.l. heb ik een aantal keuzes te maken die invloed hebben op de lengte van mijn leven. Net zoals bij Brugman Keukens zijn er geen échte garanties, anders dan het eindstation. Ik kan er voor kiezen om het nieuws ter kennisgeving aan te nemen en er vol op los genieten. Living on the edge en wachten tot de blasten in de gaten hebben dat ze aan het verliezen zijn. Dan explodeert de boel en zit ik weer op het dode spoor. Uiteindelijk een ontsteking die ik niet de baas word en de nagels op de kist kunnen worden dichtgetimmerd. De tweede route is actief bestrijden met een medicijn die ik al eerder heb gehad en ik goed kan verdragen. Dan wordt het verloop mogelijk wat vertraagd en houden we het goed in de gaten. Áls het al werkt dan koop ik wat extra tijd en komt vervolgens het zelfde einde als in de eerste optie. De derde optie is een gedeeltelijke stamceltransplantatie. Er komen lichaamsvreemde cellen in mijn lijf. Dat wordt oorlog. Die oorlog zorgt ervoor dat de blasten minder kans krijgen om te groeien. Die oorlog zorgt er ook voor dat er bijwerkingen komen (Graft Versus Host Syndrome). De kwantiteit (levensduur) neemt mogelijk toe, maar de kwaliteit neemt af door de bijwerkingen. Die bijwerkingen zijn een signaal dat de transplantatie werkt, dus die komen bij de deal. De fucking Efteling is weer geopend. Kiezen maar meneer Douma.

Wat is dit bizar en onwerkelijk. Wat moet je doen als je deze opties voor je neus krijgt. Heel goed nieuws eigenlijk met een ingewikkelde twist. Ik ben er (nog) niet uit. Het voelt een beetje alsof iemand je een splinter nieuwe bruine BMW5 Touring cadeau doet. Onwerkelijk en fantastisch dat iemand dat doet, maar bruin! Na wijs beraad zeg je: “Wat ontzettend lief, maar ik heb toch liever een zwarte. Neem hem maar weer mee.” Als ik heel eerlijk ben, ben ik sinds dinsdag nog niet echt blij geweest. Dat slaat natuurlijk nergens op, maar het is wel een feit. Ik heb een heel groot cadeau gekregen waar ik niet van kan genieten. Het gaat de laatste weken supergoed met mij. Ik voel me redelijk fit en kan regelmatig mijn middagdutjes overslaan. Mijn hoofd is leeg en ik ben ontspannen. Weten dat het einde dichtbij is creëert ook rust. Het geeft regie en voorspelbaarheid. Ik weet nog niet precies hoe en precies wanneer, maar de groep 8 musical van Isis haal ik niet. Dat scenario staat nu in de koelkast. Vreemdgenoeg levert dat weer de onrust op waar we net een week of zes vanaf waren. Mijn gevoel is in de war. Aan de oppervlakte voel ik frustratie en pissigheid. Formeel doe ik blij. Ik vind een achtbaan dus niet leuk. Maar deze achtbaan is verbouwd en biedt ineens weer onverwachte perspectieven.

De komende dagen ga ik nadenken, bomen en boxen vinken. Een balans vinden tussen ratio en emotie. Input halen bij kenners en leken. Dingen roepen en kijken welke reactie er komt. Uiteindelijk gaat zich dan een beslissing vormen. Ik kan dat, en ik durf dat. “Wanneer gaan we naar de Efteling?” vroeg Isis laatst. “Nou, lieverd, papa zit daar al een paar dagen dus voorlopig nog even niet! “

Als een man verkouden is, is hij terminaal. Althans als je hem zo op de bank ziet liggen. Doosjes Paracetamol en neusspray. Een bult zakdoekjes en een emmertje voor het geval hij over moet geven. De wereld draait om hem en het hele gezin moet wijken. Top Gear op TV in plaats van het Jeugdjournaal want, papa is ziek. De mannengriep. Als ik kanker heb voel ik me goed. Zit ik in de zon en fiets ik 40 kilometer over Terschelling. Ik heb een (oude en verrotte) BMW gekocht en werk een Bucketlist af. Sinds dinsdag heb ik mannenkanker. Uiteindelijk terminaal maar het verloop is voor alsnog ongewis. Ik doe een wedstrijdje met mijn ‘nieuwe’ BMW. Ik ben benieuwd wie van ons tweëen het eerste de pijp aan Hein geeft.