No Guts No Glory

Waar begin je dan? Hoe vat ik in woorden wat ik afgelopen zondag heb meegemaakt? Het woord onbeschrijfelijk is gevallen en ik kom telkens tot de conclusie dat het feitelijk klopt. Dus ieder woord dat ik hier dan toch opschrijf zit ernaast.

Het begon voor mij een tijd geleden dat Olga met mij wilde praten. Dat is vaak slecht nieuws. Ik was voorbereid op de aankondiging dat ze een nieuwe man had gevonden. Die timing had ik volledig ongepast en het feit zou ik best verdrietig hebben gevonden. Ik was voorbereid op het slechtste scenario. Maar het ging om een ideetje dat zij via mijn collega’s had gehoord. Inmiddels hebben we geleerd dat verrassingen leuk zijn maar ook best impact hebben als we niet precies weten wat er gaat gebeuren. Regie is een sleutelwoord geworden sinds het sputterende beenmerg.

ABBA was het idee. Er was een stichting die het plan had opgevat een optreden te organiseren van een coverband voor mij en het gezin. ABBA Fever. Dat zijn de consequenties van dingen in een bucketlist zetten. Soms worden die dingen ineens bewaarheid. De tijd die volgde was leuk. Ik wist dat Olga telkens dingen met de stichting afstemde. Mij viel daarin op dat ze met veel respect voor regie met mij en mijn gezin omgingen. Ik merkte aan mijzelf dat ik er zin in kreeg!

De zondag (30 mei 2021) brak aan en ik had een slechte dag! Ik voelde me fysiek niet goed en was erg bezorgd dat mijn bloedwaarden slecht zouden zijn. Ik was bezig met de dingen die nog moesten gebeuren voor mijn zwanenzang en zag op tegen de middag. Een optreden van ABBA (Fever). Logistiek moest er ’s ochtends nog van alles in het gezin en ik merkte dat ik overal ‘op’ zat. Lichtgeraakt zou een buitenstaander zeggen. Mijn middagdutje was mislukt en om half twee begon ik mij klaar te maken voor het optreden. In Tivoli-Vredenburg.

Mijn verwachting was niet hoog. Mijn beeld was een opgestelde band op een klein podium met wat lampen erop omdat het optreden gestreamd zou worden. Ik wist dat er een bank was waar wij als gezin op zouden kunnen zitten. Er werd van mij niets verwacht was mij van te voren verteld. Daar was ik blij om want mijn gezicht is een open boek. Als ik iets moet doen wat ik niet leuk vind dan ‘ziet men dat’ ook op een stream. Dus ik stapte gerust en (toch wel heel erg) nieuwsgierig in de auto en al ABBA-zingend reden we naar Utrecht. Na een beetje stress rondom het vinden van de passende ingang parkeerden we de auto bij de artiesteningang. En toen begon het… Onbeschrijfelijk!

Ik ben een visueel ingestelde man. En ik houd van details in muziek; bass loopjes en ‘fiedeltjes’. Nadat we een rondleiding hadden gekregen backstage werden we naar de zaal geleid. Met de kennis van nu zaten er in dat eerste loopje al een paar hints. Ik had schema’s gezien van wie wanneer waar moest zijn en er was bedrijvigheid. De laatste hint was bij aankomst voor de Ronda zaal. Grote borden “ABBA FEVER VOOR HANS”. Daarna naar binnen. Onder het mom: “Here goes nothing” zijn we naar binnen gegaan. Er stond één bank. Dat klopte. Maar verder klopte er niets van mijn verwachting. Werkelijk alles was uit de kast getrokken! Een echt grote mensen podium volledig uitgelicht en ruimte voor een volkoppige band. Technici achter de knoppen en mensen die drinken wilden brengen en er alles aan deden om mij en mijn gezin op het gemak te stellen. Een warm bad. Overweldigend. Stel je een grote mensen concert voor met een zwetende mensenmassa, maar dan zonder de zwetende mensenmassa. Alles was voor ons! Een serieuze fotograaf, camera’s, microfoons en de ‘wedstrijdspanning’ die bij zo’n concert hoort voor zowel publiek als medewerkers.

De tijd tikte naar half vier. En na een introductie door een grote mensen presentator en een Zoom-meeting met vrienden en familie kwam rond half vier de drummer het podium oplopen en ging op z’n stekkie zitten. We hebben even gezwaaid. Daarna kwam de rest het podium op. Als we het te hard vonden staan moesten we het maar zeggen, dan zou het zachter worden gezet. Daar wilde ik dus niets van weten. Stel dat mijn oren nog een maand of twee mee moeten, dan kan ik best leven met twee maanden tinitus! Olga en de kinderen hebben we keurig ‘geoordopt’. En toen ging het los. Alle grote hits van ABBA werden gespeeld, inclusief de fiedeltjes en dingetjes die ik zo goed ken. Ik heb nog kramp in m’n handen en vingers van het meetikken. Het is de meest bizarre gebeurtenis die ik ooit heb meegemaakt. De kennis dat er mensen meekeken via de stream was soms ongemakkelijk. Vooral toen Chiquitita werd ingezet. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik deze op de Sonos thuis altijd skip. Maar zondag heb ik het nummer voor het eerst echt gehoord. En daar kwamen de tranen.

Ik besefte me de grootsheid van dit gebeuren. Hoe idioot het is wat mensen voor je doen om te laten zien dat ze om je geven, in hun volle omvang. “Omarm het maar!” zeggen sommige mensen dan tegen mij. Dat moet ik nog leren. Maar zondag kon ik er niet omheen, alweer. Blijkbaar zit er wat in. Thank You For The Music. Nou, ja, zeker! Bedankt voor de muziek. Want meestal kan ik wel verwoorden hoe ik me voel, maar zondag heb ik gevoeld. Genoten, verbaasd, geschaamd en verdriet. Dat wat begon met een potentiële playbackshow onder de carport is verworden tot een enorme happening waar veel mensen blij van zijn geworden. Een klein eigenwijs molecuul in mijn lijf is verworden tot een grote terminator van mijn leven.

Mijn bloedwaarden waren om maandag de 31 mei goed. “Nu komt het moment dat mijn patiënten gaan twijfelen aan hun diagnose.” Zei de dokter. Daar had ze een punt. “Ik twijfel niet, maar als je graag een beenmergpunctie wil om nog es te kijken dan doen we dat hoor!” vervolgde ze. Nee, ik heb vertrouwen in de dokters. Maar ik besefte me dat ik gisteren kennis had gemaakt met de leuke kant van mijn Leukemie; het woord zit er dus niet voor niets in verstopt. Misschien haal ik de vakantie wel; de brief in het engels ligt mijn volgende consult klaar.

Ik wil dit verhaal gebruiken om nogmaals iedereen te bedanken die iets groots mogelijk heeft gemaakt op 30 mei 2021. Connie, Marianne, Ellen van No Guts No Glory, Ben Houdijk, het productieteam, ABBA Fever, de gemeente Utrecht (i.v.m. Covid regels) en alle poppetjes van Tivoli Vredenburg. Zo’n opsomming vraagt om mensen vergeten! Iedereen die heeft meegewerkt wil ik bedanken. Be careful what you wish for! It might just come true…

https://www.youtube.com/watch?v=e9OK3KIgvtM