Waterloo

“Ik ga niet zeggen dat je genezen bent, maar je bloedwaarden zien er goed uit!”. Ik heb zojuist bloedgeprikt bij het UMC en zit een tijdje later tegenover mijn eigen dokter. Ik voel me de afgelopen week zowel fysiek als mentaal eigenlijk best goed. Gek genoeg is het feit dat er geen behandeling meer mogelijk is een rustgever geweest en is er al een tijdje geen onzekerheid meer. Er hangt wel één grote roze olifant in de kamer; hoe lang nog? Maar die olifant is dusdanig onzeker en vaag dat niemand hier antwoord op kan en wil geven. Als je zegt: “Nog weken” en het wordt langer ben je onbetrouwbaar en als je zegt: “Nog maanden” dan ben je een leugenaar als je er eerder tussenuit piept. Dus gaan we naar vandaag, de feiten. Alles wat rood is in mijn bloed is ‘normaal’ voor mijn doen en alles wat wit is schittert door bijna complete afwezigheid. Dat is al zo vanaf augustus vorig jaar. Ik ben stabiel.

Maar het nieuws dat de behandelingen op zijn heeft ook een effect op mijn omgeving, ook zeker buiten het gezin. Dit effect is al begonnen na de ‘start’ van de ziekte. Een onophoudelijke stroom aan kaarten en andere memorabilia. Aanvankelijk met allemaal opbeurende wensen voor de toekomst waarin beterschap een belangrijke rol speelde. Nu verandert de toon naar sterkte en vrachtwagens vol met hoop en kracht. Ik heb zelf nooit in de smiezen gehad dat mensen mij op de radar hadden. Bizar en het stemt mij nederig. Maar ook enorme krachten zijn er los gekomen om het onmogelijke mogelijk te maken. Ik heb een ‘bucket-list’ die ik vooral voor het idee en het statement heb aangemaakt. Maar inmiddels kan ik er niet meer omheen en speelt het lijstje een belangrijke rol in de afgelopen weken. Zelf heb ik daar geen poot in uitgestoken..

Ik ben stabiel, althans fysiek. Elke dag voel ik me een beetje beter en laat ik het gif achter me. Mijn lijf doet weer wat ik gewend ben en in huis ben ik meer dan een kamerplant op een stoel. We knuffelen veel en hebben goeie gesprekken. Niet alleen met elkaar, ook met anderen. Zo was er de begrafenisondernemer die op bezoek was. Na de vraag ‘waar heb je je rouwauto geparkeerd’ was de sfeer gezet en hebben we een verrassend en ontspannend gesprek gevoerd over mijn laatste dagen en uren op deze aarde. Een bizarre gewaarwording voor mij was dat dit type gesprekken helemaal niet over mij gaan. Ze gaan vooral over Olga. Wat wil zij als mijn lijf nog slechts een omhulsel is? Hoe wordt ik gepresenteerd aan mijn kinderen en mijn nabestaanden? En als alle wensen gehonoreerd worden hoeveel geld moet er dan worden overgemaakt? Hoewel bizar en onwerkelijk moet ik zeggen dat deze gesprekken bijdragen aan het ervaren van rust, ook in de omgeving ontstaat rust en stabiliteit. Het voert te ver om te zeggen:”Ik kan het iedereen aanraden.”

Ik ben stabiel, fysiek. Mentaal weet ik niet goed hoe het met me gaat. Ik ben niet meer (zo vaak) in paniek. De paniek momenten tackle ik zo nu en dan met wat lichte opiaten; hoppa! Ik voer gesprekken met naasten en geniet; volgens opdracht. Vooral thuis is het fijn. Hoewel ik formeel al trots was op mijn gezin ben ik dat de laatste maanden ook ‘in het echt’. Het ontbijt, lunch en avondeten gevolgd door het bedritueel zijn mijn hoogtepunten van de dag. Het zou zomaar eens de laatste keer kunnen zijn. Soms schiet ik vol bij een stom slaapliedje of een opmerking van de kinderen over de dagelijkse gang van zaken. Soms schiet ik uit m’n slof als er iets gebeurd dat niet oke is. En dan vroeg op de avond kruip ik gedrogeerd m’n bed in. De pil is nodig, want ’s nachts worden de monsters wakker.

Ik ben onderweg naar mijn Waterloo. Daar waar ik invloed heb en mijn handtekening kan zetten doe ik dat. Maar het treintje rijdt en kan niet meer worden gestopt. Ik ben het aan het accepteren. En dan, zo nu en dan, komt er uit onverwachte hoek ineens weer een tranentrekker om de hoek. Die tranen zijn echt verschrikkelijk. Hoewel ik altijd wel een makkelijke huiler ben geweest is het tegenwoordig niet leuk meer. Volle neus en voorholtes omdat er liters tranen en snot langs zijn gekomen. Maar deze tranentrekker is welkom. Waterloo. Het liedje waar ABBA het songfestival mee heeft gewonnen. Ze staan op mijn Bucketlist maar dat was voor mij enkel een formaliteit. COVID én het feit dat ze niet meer bij elkaar zijn was voor mij een hint dat ik géén ABBA concert zou gaan meemaken. Dat klopt feitelijk ook, maar soms is een second best eigenlijk het beste dat je kan overkomen.

Waterloo, het einde. Mijn collega Connie heeft ’t geflikt. Ik ga op 30 mei, bij leven en welzijn, met mijn gezin naar Tivoli. Daar gaat de band ABBA-fever voor ons optreden, voor ons maar ook via een stream. Ik vermoed dat ook Waterloo op de playlist zal staan. Liever niet voorlopig, want inmiddels merk ik dat het afwerken van een bucketlist meer is dan een formaliteit en soms domweg genieten. Dank je wel Connie en Stichting No Guts No Glory!

No ABBA No Glory!