Word donateur!

Ik ben dus al een hele tijd aan het logeren in het ziekenhuis. Er is niet heel veel te doen dus besteed ik veel tijd aan het kijken naar de tv. Gewoon ouderswets, lineaire televisie aan de hand van de tv-gids. Naast de vaste programma’s van thuis is het palet aangevuld met een keur aan programma’s waar ik thuis nog nooit naar had gekeken.

Favoriet is ‘by a mile’ de BBC. Het wemelt daar van de programma’s waarin mensen iets kopen en vervolgens weer verkopen via een veiling. Er wordt door excentrieke figuren een waarde aan iets gehangen en de grap is dan om te kijken of het figuur in de buurt zat of niet. Dit gaat van kleine speelgoed rommeltjes tot kapitale huizen in het buitengebied van Londen. Supervermakelijk vind ik persoonlijk. De Britse humor is gezellig en is opvallend ‘spot on’ vaak. Al met al kom ik de dagen redelijk goed door op deze manier.

Grootste irritatie ‘by a mile’ is de nederlandse reclame. Er is er een die er met kop en schouders bovenuit steekt wat mij betreft. Ze hebben niet eens Gerard Joling of Gordon nodig maar doen het gewoon lekker zelf. In een verdrietig decor van zelfgeknutselde logo’s en achtergronden vertellen ze over hun doel en dat ze te weinig geld hebben om zelf een lekkere braadworst op hun bord te krijgen ’s avonds. Het is de reclame van een dierenambulance, Dierenlot.

Vooraf moet gezegd worden dat ik geen dierenvriend ben. Op vragen van mijn kinderen over mijn lievelingsdier zeg ik meestal: “Een kipnugget” en ik stel regelmatig vragen over de datum waarop de cavia’s op de barbeque mogen. Hoewel ik dat allemaal niet echt meen houd ik gewoon niet zo van dieren en word ik blijer als ergens een verbrandingsmotor in zit en het trots gepoetst kan worden in de weekenden. Ik uit in mijn taal een diepgewortelde haat tegen levende dieren, maar in mijn hart valt het wel mee. Ik zoek het niet op en hoef het al zeker niet in mijn persoonlijke leefomgeving. Prima dat anderen het wel willen, ik niet. Maar stichting Dierenlot is de andere kant van het spectrum.

Spotjes die veel te lang zijn komen de hele dag langs op tv en tonen een smoezelig huis van de uitbater die zich ondertussen zorgen maakt over de open beenbreuk van een ooievaar en de voorkomen eenzaamheid van een kitten. De dieren zien er verwaarloosd en ziek uit en zijn in afwachting van betere tijden. Verderop in het spotje gaat het al veel beter met ze en dat is dankzij de gulle giften van de donateurs. Voor slechts 1,85 per maand kan ik bijdragen aan het verbeteren van de leefomstandigheden want ze krijgen geen subsidie van de overheid. Ik denk dat je ook zonder subsidie van de overheid je bureau gewoon even netjes kan opruimen en onder de douche kan gaan. Dan hoef je mij niet te vragen om extra geld en met de betere presentatie is er misschien een overheid die je wat geld wil toestoppen. Daarnaast denk ik dat het reclame maken op de nederlandse televisie niet gratis is. Ik lig al weken in het ziekenhuis en wordt (bijna letterlijk) ziek van de kracht van de herhaling van deze reclamespots. Voor dat geld had je een fatsoenlijke locatie kunnen huren en de ooievaar en kitten een beetje kunnen oplappen voordat ze met hun porem op tv kwamen.

Blijkbaar kunnen de kosten op tegen de baten. Iedere maand een paar keer 1,85 Euro opstrijken pays the bills blijkbaar. Waar het geld aan uitgegeven wordt is voor mij als reclamekijker niet duidelijk; maar het feit dat deze strategie al meer dan vijf weken wordt gevoerd zegt genoeg. Ik denk daarom dat ik ook een campagne moet beginnen voor 1,80 ofzo.

Word donateur! Als 100 mensen 1,80 euro doneren heb ik toch al 180 euro. Hm. Dat is te weinig voor een BMW op korte termijn. Dus ik moet mijn crowd vergroten of het bedrag verhogen. Het wordt tijd een een campagnestrateeg in te huren. Die kosten meestal ook geld. Hm. Toch ingewikkeld zo’n actie. Dit gaat nog het nodige denkwerk kosten.

In de tussentijd trek ik de ziektekaart en vraag vriendelijk aan stichting Dierenlot om te stoppen met hun TV acties in elk geval zo lang ik aan het ziekenhuisbed ben gekluisterd. Het grote aftellen is begonnen en zojuist is het zesde kuurtje van een uurtje ‘er in gelopen’. Nog vier te gaan. Ik voel me goed maar wil niet langer geconfronteerd worden met beelden van een zieke ooievaar en vieze kitten. Blije berichten, daar ben ik aan toe! Als ik weer thuis ben dan mogen jullie in de ochtend weer uitzenden omdat ik het dan waarschijnlijk niet zie.