En de uitslag is…..

De afgelopen dagen gaat alles langzaam maar gestaag. Ik voel me door de bank genomen goed. Mijn conditie is niet optimaal maar ik denk zelf dat ik naar de omstandigheden niet mag klagen. De rust op de kamer is weergekeerd en ik heb zowaar een aantal nachten gewoon goed geslapen. Mijn kamergenoot Jaap is vertrokken en de volgende dag vervangen voor… Jaap; een andere.

Ik voel me dus niet ziek. Er is kort geleden een soort intercity met ellende door m’n lijf gegaan. Daar ben ik een aantal dagen flink ziek van geweest maar dat lijkt alweer heel lang geleden. En als ik dan zo uit mijn raam naar buiten kijk voel ik me deze week voor het eerst toch wel echt opgesloten. Ik kijk uit op de rand van Utrecht. De Brandweer van het UMC en de school van het UMC en vervolgens het eindeloze niets van de natuur erachter. Elke ochtend en avond is er een enorme, tsja… eh…, kudde kraaien die hier rondvliegt en lawaai maakt om uiteindelijk een plek voor de nacht te kiezen. Meestal de bomenrij waar ik op uitkijk. In de ochtend (zo rond zeven uur) maken ze me wakker omdat ze naar hun werk voor die dag vertrekken. Een supermooi gezicht maar ook geruststellend dat mijn auto niet ergens daar geparkeerd staat. Als de kraaien weg zijn komen de duiven. Ze gaan een beetje lullig op een tak zitten en poepen er op los dat het een lieve lust is. Ik denk dat ik op mijn Bucket List het “duiven schieten” wil toevoegen. Ik heb een diepgewortelde haat tegen deze beesten al weet ik niet waarom. Verder is er weinig te zien uit het raam. Zo nu en dan komt de traumahelikopter aanvliegen en kan je mooi zien welke toeren de piloot moet uithalen om uiteindelijk om het dak van het UMCU te landen. Maar al met al kijk ik hier de hele dag naar niets. Ik voel me dus niet ziek.

Mijn cijfers zeggen soms wat anders. De afgelopen dagen krijg ik bijna dagelijks nieuw bloed en nieuwe bloedplaatjes. In de cijfers is te zien dat deze nog niet aan het herstellen zijn. Het gevolg is dat een simpele activiteit zoals douchen een uitputtingsslag is; soms letterlijk een marathon. Er is blijkbaar veel zuurstof nodig maar de ‘vrachtwagens’ om dit te brengen hebben even iets anders te doen. En de bloedplaatjes zijn er bijna niet. Het gevolg is dat ik onder de uitslag zit door puntbloedingen. Haarvaatjes aan de oppervlakte houden het voor gezien en vormen een mooie stip op de huid. Als dit er heel veel zijn krijg je dus rode benen. De schilderijen van van Gogh zijn ook opgebouwd uit toetsen/stippen verf die gezamenlijk mooie plaatjes opleveren. Zover zijn mijn benen nog niet, maar de eerste pogingen zijn opgetekend. Lang leve de transfusies waardoor de cijfers gemanipuleerd worden totdat ik het weer zelf kan. Een allergische reactie zorgt voor uitslag om m’n borst en rug. Pijn is niet fijn maar jeuk is echt killing. “Niet aanzitten!” Nou, inmiddels weten we dat dit type opmerkingen niet te hanteren zijn…

En dan denk ik aan thuis. We hebben dagelijks contact via beeldbellen en/of telefoon. Ik maak regelmatig een stuk van het avondeten mee of bel even in tijdens het ontbijt. Veel wordt er dan niet gepraat maar ik ben er gewoon bij. Dat vind ik erg prettig. Ik kan even de sfeer proeven en m’n kinderen op een normale manier zien. Regelmatig hoor ik verhalen over wat ze hebben uitgespookt en vragen ze hoe ziek ik me voel. Dit gaat goed. Maar soms gaat het niet goed. De kinderen zijn bezorgd. Ik kreeg op enig moment Elsa aan de lijn en zij moest heel hard huilen. Ik kon ontcijferen dat ze me ‘duizend miljoen’ miste. Ik hield het niet droog. Ik ben nu twee en een halve week weg en dat is eigenlijk veel te lang. Isis heeft het er ook moeilijk mee omdat ze bang is dat ik ernstig ziek wordt en zij er niets aan kan doen. Ik lig hier een beetje te herstellen maar het echte werk gebeurd thuis. Ik mis ze en denk veel aan ze. Ook zeker aan Olga. Die zie ik hier om de dag maar die krijgt veel voor d’r kiezen. Ze doet veel alleen. En hoewel haar dit goed afgaat piept en kraakt het soms door input van buitenaf. Ondoordachte acties van anderen die ineens de druk er vol opzetten. Het maakt me soms boos en onmachtig omdat ik haar niet kan helpen. “Blijf met je vingers van mijn vrouw af!” Thuis hoor ik te zijn en ik ga er alles aan doen om dat zo lang mogelijk te kunnen!

Ik voel me niet ziek. Na twee en een halve week in het ziekenhuis gaat het de goede kant op. De dokter maakt al een aantal keren opmerkingen waaruit ik kan opmaken dat ik wellicht niet eens de volle vier weken in het ziekenhuis hoef te blijven. Dan gaat de vlag uit! Niet te veel op vastpinnen maar het is een puntje in te toekomst.. Het gaat oké met me.