Dag 4

Dag vier was een matige dag kan ik vertellen. Wat een rotnacht was dit. Ik ben prima in slaap gevallen maar werd om drie uur weer wakker en kon niet meer slapen. Backpacken moet zo voelen denk ik. Als je na een avond flink stappen en drinken in je nest terecht komt en dan een kamergenoot besluit dat het feest nog niet over is. We zijn met z’n drieën op kamer 16. Allemaal een infuuspomp die alledrie op verschillende momenten gaan piepen. Dus allerlei reuring. En kenmerkend voor mijn slapen (of juist waken) is dat ik meteen ‘aan’ sta en ga malen. Allerlei zinvolle dingen maar ook heel veel volslagen loze dingen. Je kan, als je wil, jezelf helemaal gek malen.

Spotify biedt dan uitkomt. Een willekeurige conference van Youp of Herman helpt bij het ontspannen en in slaap vallen. Een boek lezen niet per sé. Het hangt af van het boek. Ik ben begonnen in ‘Papa’s Bloed’. Het gaat over een man die Acute Leukemie blijkt te hebben en de avonturen die hij meemaakt. Bekend verhaal zo blijkt. De overeenkomsten zijn confronterend en treffend. Iedereen beleeft zijn ziekteproces op zijn eigen manier maar blijkbaar zitten er ook voldoende overeenkomsten in. Tranen lopen me soms over de wangen als ik lees wat hij op schrijft. Dus note to self: niet in ‘Papa’s bloed’ lezen als je wil slapen.

Na de medicijn en controle rondes was het ontbijt aan de beurt. Het was eigenlijk gewoon gezellig. Een beetje kletsen over ditjes en datjes. Ik vergeleek het in gesprek met Olga met campingpraat. Dat ligt mij wel. Het was een echte ouderwetse zondag waarbij in de middag de deur dichtging en we allemaal even een uurtje hebben liggen tukken. Wat was dat lekker zeg! Ik voel met net een oude man als ik dit opschrijf, maar toch. Mijn lijf gedraagt zich al zo, dus dan mag ik geestelijk soms best even meedoen.

Een mentale tegenslag vandaag was de bewustwording van de gevolgen van ons geliefde Corona. Ik hoorde dat het te doen gebruikelijk was op mijn afdeling dat je als patiënt gewoon met de paal (Captain Chemo) door het ziekenhuis mocht lopen, zelfs naar buiten. Het was normaal om soms met je bezoek lekker in het restaurant van het ziekenhuis te eten; zolang de gezondheid het toestond. Nu met Corona is dat allemaal veranderd en worden we ‘opgesloten’ op de gang van de afdeling. Hoe verstandig en wijs dit ook is vond ik het vooral een klap in het gezicht. Het beperken van het bezoek vind ik, voor alsnog, geen grote ramp. Maar het feit dat Corona ook hier de regie op een vervelende manier overneemt vind ik flink waardeloos.. niet slecht, voor een griepje..

Aan het einde van de dag moet er worden gewogen. Er lopen aardig wat zakken vloeistof naar binnen die niet allemaal meteen worden verwerkt door het lijf. Dat vocht gaat zich dus ergens verstoppen en achter de longen is een favoriete plaats. En daar willen ‘we’ het niet hebben. Daar waar vocht zit kan geen lucht zitten. Ik merkte nog weinig maar de weegschaal had een andere mening. In totaal was er vier kilo bij aangedruppeld en was ik over mijn ‘grenswaarde’ heen gegaan. Dus: Dat wat erin komt, moet er ook weer uit. De trucendoos ging open en het was tijd voor de plasmedicatie. Ook dat hoort bij oude mannen in mijn optiek. Plasmedicatie is echter wel voorspelbaar en doet precies én vrijwel direct wat het beloofd. Jaap en ik hebben er een wedstrijdje van gemaakt welke hij glorieus heeft gewonnen. 6-4 was de uitslag, als in het aantal wandelingetjes naar het toilet.

De dag is afgesloten met Heel Holland Bakt en een inforondje over de bijwerkingen van de medicijnen. Als je die allemaal krijgt wordt je nog ongelukkiger. Note to self: Inforondjes over bijwerkingen chemo niet doen vlak voordat je gaat slapen! Maar ik had al met de verpleging afgesproken dat ik Pam zou inschakelen voor het inslapen. Dus wie weet zou het goed komen! Morgen komt Olga en daar heb ik zin in!