Geen limonade meer!

Er is op dag 3 een mijlpaal voorbij gegaan zonder dat ik dit in de smiezen heb gehad. De bommenwerpers zijn een paar keer langs geweest om een limonade kleurige zak aan te hangen met de chemo’s. Prachtig kleur, ‘mijn lievelings’ zoals Elsa zou zeggen. Ik heb het volgens mij al eens eerder geschreven maar ik blijf geïntrigeerd door het idee dat zo’n schattig ogende vloeistof zo gevaarlijk en schadelijk kan zijn. Loopt zonder enige weerstand zo m’n ‘lijn’ in maar zodra het daarbuiten komt is het een dikke alarmfase.

Tijdens een gesprek met m’n broer hebben we het over het schema. Omdat m’n kop niet meer doet wat het gedaan heeft pak ik een van de lijsten erbij. Daarop staat precies wanneer welke ellende komt. Tot mijn stomme verbazing zie ik dat de limonade vandaag niet meer komt! Super! M’n hart maakt een sprongetje al heb ik dat de afgelopen dagen vaker, en dat is dan meestal niet van plezier. Maar concreet heb ik net geconstateerd dat ik de eerste hobbel heb genomen. Een beetje het zelfde idee dat ik onderweg naar Italië heb als we bij Arnhem de grens over gaan. Het is nog een hele lange weg maar de eerste grens hebben we dan maar gehad. Super!

Over Italië gesproken, de kleur van Olga’s vakantiedrankje is ook Magenta. De Spritz met citroenschijf heeft een treffend vergelijkende kleur! Italië. Ik ben voor dit avontuur op zoek naar metaforen en bij het behalen van deze mijlpaal komt deze in mij op. Met name de reis. Het eindpunt van de reis naar Italië is vrij gewis, het eindpunt van mijn huidige reis wat minder. Maar toch denk ik dat er aardig wat overeenkomsten in zitten.

Het begint met het ophalen van onze sleurhut uit de stalling. Ik heb dan een aantal maanden niet met het ding gereden en een paar maanden geen contact gehad. De eerste ontmoeting is dus spannend. Hoe is het met de bandjes. Zit er toch niet stiekem een mierennest in de isolatie. Durf ik nog te rijden en hoeveel zwaluwen hebben hun stront over het dak laten vloeien. Dan naar huis rijden en de voorbereidingen voor de vakantie treffen. Olga’s voorbereiding is al in het voorjaar begonnen met het inpakken en klaarzetten van de spullen. Ik was de caravan en zorg dat alles in orde is. Wel last minute natuurlijk! De spanning loopt op bij ons en de kinderen. De laatste nacht waarin niet of nauwelijks wordt geslapen en dan vroeg in de ochtend op pad. Gaan met die banaan in afwachting van de hoe de camping er bij zal staan!

De eerste paar uren willen de kinderen al hun entertainment in een keer gebruiken. Potloden, blaadjes, filmpjes, cadeautjes en spelletjes. Dat is even corrigeren en bijsturen ook omdat ik nog moet wennen aan het rijden met de caravan. De volgende uren wennen wij en de kinderen aan de kadans van de reis. Hier en daar een piep of opvlieger op de achterbank maar goed te doen. Maar aan het einde van de reisdag is iedereen toe aan de tussencamping.. voor ons meestal Oostenrijk. Iedereen is moe en wij blijven maar uitleggen dat er morgen nóg zo’n dag komt.

De volgende dag zo vroeg mogelijk weg van de tussencamping. Ik heb dan altijd in m’n hoofd dat we er zo zijn, dat is niet zo. Nog ongeveer 600 kilometer waarvan de laatste kilometers over binnenwegen. Hopelijk zijn we er om 15:00 uur. Gelukkig zijn de kinderen moe van de eerste dag en wordt er ook nog wat geslapen op de achterbank. Olga en ik doen beiden twee uur rijden, om en om. De één na laatste mijlpaal is de Italiaanse grens, het gemoed van iedereen wordt beter. De laatste mijlpaal voor de eindbestemming is de afslag Trento. Dan gaan we slingeren. Persoonlijk vind ik dit een leuk stuk van de route, maar het willen bereiken van de eindbestemming maakt dat er weinig echt wordt genoten. Ook de hellingen en bochten doen de bloeddruk regelmatig stijgen.

En dan is het zover. Idro staat op de borden. Links doemt het meer onder ons op. Wat een gaaf gezicht blijft dit! De zon schijnt op het meer en de omringende bergen. Het is moeilijk te beschrijven in zo’n blog maar als je de header van de site bekijkt krijg je een beetje een indruk op de foto. De vakantie kan beginnen!

Ik ben onderweg. De grens bij Arnhem ligt sinds vandaag achter me. Op naar Oostenrijk! Oostenrijk is de dag waarop het inlopen van de chemos stopt; op naar dag 7!